Het interview, deels in het Frans, vindt plaats op de binnenplaats van Kasteelhoeve Karreveld in Brussel. Rond het toneel beginnen de technici langzaamaan alles klaar maken voor de voorstelling van vanavond. Op het terras is het in het zonnetje goed toeven.
Jullie boffen met het weer.

Daniel: Ja, we hebben tot nu toe altijd goed weer gehad. We hebben wel een regenplan. We houden altijd wel in de gaten of het gaat regenen. Mocht er een bui aankomen, dan leggen we de voorstelling even stil. Maar tot nu toe is dat nog niet nodig geweest.

Maud: Als het een beetje miezert spelen we wel gewoon door. Het publiek vindt dat vaak heel mooi om te zien. Op toneel merk je er eigenlijk niet zoveel van.
Hoe is het zo gekomen dat jullie op deze plek samen aan een voorstelling werken?

Daniel: De appel valt niet ver van de boom, zal ik maar zeggen. Ik heb twee kinderen. Een heeft helemaal niets met theater, maar de andere, Maud, juist wel. Ik heb veel als acteur gewerkt en Maud ging vaak mee. Soms in de coulissen, maar ook vaak vanuit de zaal om de voorstelling te zien. Ze was erg nieuwsgierig, dus toen heeft ze al veel geleerd over theater. 
Zeven jaar geleden heb ik een toneelstuk geregisseerd van Molière, Le Malade imaginaire (De ingebeelde zieke), en hierin was een rol voor een dertienjarig meisje. Maud, toen 13 jaar, heeft auditie gedaan voor die rol. Ik heb me toen teruggetrokken, ik wilde dat zelf niet beslissen. Maar uiteindelijk is ze het wel geworden en hebben we zelfs samen op toneel gestaan. Vorig jaar met The Sound of Music is dat eigenlijk op dezelfde manier gegaan. 


Hebt u geen enkele invloed gehad op de casting van Maud?

Daniel: Nee, dat vind ik ook niet zuiver. Ik wil dat iemand gecast wordt, omdat het de show vooruit helpt en niet omdat het mijn dochter is. We nemen binnen het artistieke team met z’n drieën de beslissing over de casting, maar in het geval van Maud wilde ik dat besluit niet zelf nemen.


Maud: Ik hoor het wel vaak: “Wat tof dat je vader je zo’n rol heeft gegeven.” Ik heb het hem ook meerdere keren gevraagd. Niet alleen aan hem, maar ook aan de andere regisseur. Is het omdat ik de “dochter-van” ben? Maar het antwoord is gelukkig steeds nee. Het voelt wel goed om te weten dat ik er niet om die reden sta. Ik moest er in het begin wel aan wennen dat mijn vader de regisseur is.

Daniel: In het begin is het altijd moeilijk zo’n klik te maken. Als ik haar zei dat iets niet goed was, nam ze dat heel persoonlijk op. Terwijl we gewoon aan het werk zijn. Thuis hebben we het er niet over. Daar ben ik wel heel strikt in. Andersom ook. Als zij me hier Papa noemt, luister ik niet eens. Het is Daniel.
Is er een rol van je vader die je je nog goed kunt herinneren?

Maud: Ik heb hem heel vaak zien spelen. Maar één rol weet ik nog heel goed: Zaza, uit La Cage aux Folles. Mijn vader speelde hierin een man die een travestiet-act opvoert. Ik vond dat heel bijzonder, al was het alleen al omdat ik mijn vader nog nooit in vrouwenkleren had zien rondlopen. Ik was toen 8. 
Hij dreigde er zelfs weleens mee. Tegen mijn broer heeft hij weleens gezegd: “Als je niet vriendelijk brengt, kom ik je als Zaza ophalen uit school.” 
Ook met andere rollen was ik altijd heel trots op wat hij deed en kreeg wel het gevoel dat ook te willen. Soms ging dat ook wel mis. Als hij bijvoorbeeld iemand speelde die heel gemeen was, werd ik er weleens zo bang van dat ik hem niet meer wilde zien. 


Daniel: Tijdens een voorstelling van La Malade imaginaire was het een keer andersom. Normaal ben ik nooit zenuwachtig als ik het toneel op moet. Maar toen ik er met Maud stond, raakte ik toch mijn tekst kwijt. Uiteindelijk hebben we samen de scène goed uit kunnen spelen.


Hoe maken jullie de keuze voor het stuk dat jullie hier spelen?

Daniel: We zijn met drie mensen: mede-regisseur Jack Cooper, dramaturg Olivier Morens en ik. We zitten samen rond de tafel. We hebben alledrie wel onze favorieten. Zo hebben we vorig jaar The Sound of Music gespeeld. 
Bij de stukken waar we het meest gemeenschappelijk hebben is het in eerste instantie een financiële afweging. Ook kijken we naar de mogelijkheden voor een cast. We zijn hier bijvoorbeeld heel blij met Deborah de Ridder in de rol van Evita. Er zijn niet veel actrices die deze rol, in het Frans, aankunnen. Maar of we de rechten voor een show kunnen bemachtigen is ook vaak de vraag. We hebben nog best wat stukken op ons verlanglijstje staan, maar die zijn momenteel gewoon niet mogelijk in deze setting.
Jullie spelen buiten en in het Frans. Hoe reageerde Lloyd Webber daarop?

Daniel: Er is uit Engeland een vertegenwoordiger gekomen en hij vond het een hele goede Evita. Hij deed in ieder geval mee met de staande ovatie. Het was nog best spannend of we de rechten zouden krijgen. We kregen geen toestemming om de show in het Frans te vertalen. Dat was ook nog niet eerder gedaan. Uiteindelijk hebben de rechthebbenden van The Sound of Music het bedrijf van Lloyd Webber overtuigd. Dat we hier Evita spelen, hebben we dus aan hen te danken.
The Sound of Music was wat dat betreft gemakkelijker: het is wat ouder, en het was al eerder in het Frans vertaald.
Hoe is het om de maà®tresse te spelen?

Maud: Ik vind het een hele mooie rol. Het is wel een uitdaging, omdat ik helemaal alleen op toneel sta. Er is niemand waar ik mijn energie uit kan halen, dat moet ik zelf doen. En ik leer er heel veel van. Wat ik leuk vind is dat ze maar even langs komt, het is heel kort. Toch heeft ze een invloed op het verhaal. Het is een superklein moment, maar voor mij is dit het ogenblik waarop je voor het eerst merkt dat Evita eigenlijk niet zo’n lieve vrouw is. Ze kan knippen met haar vingers en ze heeft wat ze wil.


Waarom kiest Juan Peron voor Evita en niet voor jou?

Maud: Persoonlijk zou ik ook voor Evita gaan, als ik hem was. Ze is natuurlijker, er is ook meer toekomst met Evita. Ze beloofd ook goed te zijn voor Juan. En ik denk dat hij haar ook een beetje gebruikt om zijn stand als president te kunnen geraken en te kunnen blijven.
Daniel: Het is in eerste instantie een hele strategische keuze van Juan. Evita is heel populair bij het volk. Juan heeft het leger achter zich, maar het volk nog niet. Hij heeft Evita dus nodig.

Je geeft aan dat je het in het begin spannend vond om alleen op toneel te staan. 
Merk je dat nu ook nog?

Maud: Nu geniet ik er volop van, omdat ik niet meer zoveel schrik heb om het te doen. Voor de maà®tresse-scène heb ik twee nummers van ongeveer vier minuten waarin ik niks te doen heb. Dan kan ik me omkleden, thee drinken en ontspannen in de coulissen. En dan denk ik: dit is een moment waarop ik me kan bewijzen en kan tonen wat ik kan. Na mijn eigen rol zit ik weer in het ensemble. Dat is anders, maar ook weer comfortabel om mensen om me heen te hebben. Alleen op toneel blijft een uitdaging, maar ben wel altijd blij als ik de scène mag gaan spelen.
Wat vinden jullie beiden het meest geslaagde deel van de voorstelling?

Daniel: Het is lastig om één scène te noemen die mijn favoriet is. Ik kijk toch meer naar het geheel. Het was voor mij de grootste uitdaging om al deze mensen bij elkaar te brengen en ze samen een verhaal te laten vertellen. Al komen mensen uit Frankrijk, Vlaanderen of uit Brussel. Er zitten in deze cast best wat verschillende karakters. Dat die zijn samengekomen en een mooi geheel zijn gaan vormen, is voor mij het meest geslaagd aan deze productie.
Maud: Ik sluit me daar wel bij aan. We zitten samen in een verhaal en we doen allemaal ons best dat verhaal te vertellen. Ik vind dat de personages erg goed gekozen zijn en ben echt fan van Deborah.
Wat vind je zo goed aan haar?

Maud: Ik ben al sinds klein fan geweest van haar. Wat ik leer van haar is vooral haar discipline achter de schermen. Ze is zo’n lieve vrouw. Ze heeft al zo’n carrière en toch blijft ze simpel. Ik heb haar in veel verschillende rollen gezien en ze kan alles aan. Dat is zo fascinerend. 
Ik denk dat ze de personages heel goed bestudeerd. Hoe zagen mensen dit personage en hoe ging ze daar zelf mee op. Daarmee voedt ze zich om de rol te interpreteren.
Ik heb haar gezien toen ze Op zoek naar Maria had gewonnen en in The Sound of Music ging spelen. Als je ziet hoe ze Maria speelde en nu Evita zijn dat twee totaal verschillende dingen. Maar toch werkt het.

Is het een moeilijke show?

Maud: Mijn rol eerlijk gezegd niet zo, omdat het 3 coupletten hetzelfde is. In het ensemble was het wel moeilijk om onze stemmen goed samen te laten klinken. Daar is veel aan gewerkt. De muziek is best complex, heel onregelmatig. 
We hebben wel hulp van een click-track. In ons oor hebben we een metronoom die moet zorgen dat we samenblijven met het orkest en de geluidsband. Soms is dat heel vervelend, twee uur een klik in je oor is irritant. Maar daardoor is alles wel automatisch gelijk.


Daniel: De click-track heeft ook te maken met het aantal muzikanten. Wij hebben er 11, de rest staat op band. Om dat samen te krijgen is het noodzakelijk dat we de muzikanten en spelers uitrusten.

Veranderen er nog dingen?

Maud: (lacht) Ja, ik heb tegenwoordig mijn tas in een andere hand. 
Ik ben er wel op gebrand dingen hetzelfde te houden. Dat geeft mij in de show wel houvast.
Daniel: De interpretatie wordt wel sterker, de relaties tussen de personages worden duidelijker verbeeld. Dat heeft er wel mee te maken dat de show vaker is gespeeld en dus groeit. 
Sommige delen worden nu gesproken in plaats van gezongen. Dit maakt het geheel wat krachtiger en duidelijker.
Welke musicals zouden jullie graag nog spelen?

Daniel: Ik heb hier wel een verlanglijstje. Maar het is wel lastig om daar iets over te zeggen, omdat we voor sommige producties nog in onderhandeling zijn. 
Maar wat mij mooi lijkt: Elisabeth, Les Misèrables, Rebecca, Hairspray, Spamalot. 
Ik zou komedie en drama op deze plek graag afwisselen. 
In Vlaanderen is musical veel verder ontwikkeld dan in Brussel en Wallonië. Het is de eerste keer dat er twee musicals na elkaar komen. Volgend jaar is de bedoeling dat er een derde komt. Ik wil laten zien wat musical kan aanwakkeren bij dit publiek. Het verschil tussen Wallonië en Vlaanderen kan veel kleiner worden. We moeten het publiek opbouwen.
Maud: Als ik naar rollen kijk die ik nog zou willen spelen, is dat sowieso Cosette in Les Misèrables. Liever die dan Eponine. Ik ben altijd wel een prinsesje, dus meer een Cosette. Tracy Turnblad in Hairspray lijkt me ook heel leuk om te doen.
 

Daniel: Ja, Cosette zou wel passen. Ik ben wel benieuwd hoe ze zich gaat ontwikkelen als actrice en als zangeres. En wie weet gaat het een kant uit waar we nu nog niet aan denken. Ik hoop dat mensen haar uiteindelijk niet meer zullen zien als de “dochter van Daniel”, maar zullen zeggen: “Kijk, dat is de vader van Maud Hanssens.”


Maud: Dat zou leuk zijn. Maar ik hoop voorlopig heel erg dat ik volgend jaar weer op een of andere manier mee mag doen. Het is geen werk meer. Het voelt hier als vakantie.


Evita is t/m 6 september te zien op het Festival Bruxellons. Van 21 t/m 26 augustus wordt de voorstelling voorzien van Nederlandse boventiteling.