Een jaar geleden had omroep MAX een televisiehit waar niemand op had gerekend. “Moeder ik wil bij de Revue” stond bol van vijftiger jaren oubolligheid en sentimentele muziek, maar jong en oud verzamelden zich samen voor de buis. Producent Joop van den Ende zag er een theatervoorstelling in die in een enorm tempo ontwikkeld werd. De miljoenen televisiekijkers moeten nu verleid worden om naar het Beatrix Theater af te reizen. Werkt de show net zo goed als de televisiehit?
In de show maken we kennis met Jeanne van Woerkom (Christanne de Bruijn) en met Bob Somers (Terence van der Loo). Ondanks dat beiden jong zijn in de jaren 50 zouden hun levens niet verder uit elkaar kunnen liggen. Bob’s vader is kolenboer in Limburg, de vader van Jeanne heeft een winkel met ‘elektrieke apparaten’ in Haarlem. Tà³ch hebben ze meer overeenkomsten dan hun leeftijd. Beiden houden zij van de revue van Riet (Simone Kleinsma) en John (Jon van Eerd) Hogendoorn. Als zij, door een gelukkig toeval, samen bij een matinee van deze revue terecht komen wordt Bob verliefd op de stadse Jeanne en valt Jeanne voor de gepassioneerde Bob. Niks aan de hand, zou je zeggen. Maar niets is minder waar. De Nederlandse samenleving was gedurende de jaren 50 kleinburgelijk en een kolenboer bleef een kolenboer en revue was voor nichten en andere flamboyante figuren. Het was zeker geen milieu voor chique mensen. Als een kolenboer niet alleen voor de revue, maar ook voor een net meisje valt,heb je de poppen aan het dansen.
Dit verhaal kennen we van de tv-serie, maar het is niet helemaal wat we in de zaal te zien krijgen. De verhaallijn van John en Riet Hogendoorn is belangrijker dan die van Jeanne en Bob. Op zich is dit niet erg, maar dramaturgisch lijkt de voorstelling uit het lood. Oudgedienden in het theater en vermeende homoseksualiteit vragen in revue-setting soms om wat gemakkelijke grappen. Het verhaal van Jeanne en Bob lijdt hieronder en lijkt soms een beetje te snel en te hap snap te worden verteld.
Gelukkig zijn zowel Kleinsma als Van Eerd heerlijk om naar te kijken. Simone Kleinsma krijgt meermalen de kans om te schitteren. Tappen, het gehele mannelijke ensemble verleiden én heerlijk zingen…in een middagje revue showt ze het allemaal! Jon van Eerd is charmant als John Hogendoorn maar niet erg likeable als personage. Dit ligt niet aan Van Eerd, maar aan de keuzes die gemaakt zijn door extra verhaallijnen van de Hogendoorntjes toe te voegen.
Zowel Christanne de Bruijn als Terence van der Loo moeten even wachten om het publiek te laten zien wat ze kunnen. Iedereen die de Bruijn in Sister Act heeft horen zingen weet dat ze d’r mond maar iets wijder open hoeft te gooien om iedereen omver te blazen. Het siert haar dat ze wacht en wacht en wacht, zonder dat je het gevoel krijgt dat ze op haar lauweren rust. Uiteindelijk lost ze haar belofte in tijdens het heerlijke ‘Ik Heb Er Genoeg Van’.
Musicalworld nomineerde Terence van der Loo afgelopen seizoen al voor zijn aandeel in Wintersprookje als Aanstormend Talent maar ook in ‘Moeder’ stormt hij nog even door. Zijn stem is heerlijk in ‘Het Dorp’ en je hebt de neiging om in de Theatershop te vragen of hij al een cd met croon-nummers heeft uitgebracht. Hij danst en zingt lekker en heeft een heerlijk guitig hoofd. Met talenten als Terence durf je uit te kijken naar Nederlandse versies van shows van Irving Berlin en Cole Porter.
Naast de vier hoofdrollen valt vooral Raymonde Kuyper op als de moeder van Jeanne. Zij is, op z’n zachtst gezegd, een beetje vreemd en Kuijper zet dit neer zonder al te dik aan te zetten. Kuijper heeft een typisch stemgeluid en een extreem goede, droogkomische komische timing. Ze doseert haar grappen en haar aandeel in de show is daardoor nog leuker.
Nog een aantal castleden moet genoemd worden. Zo straalt Esther van Boxtel in het ensemble. Als er in de revue gezongen wordt over hoe theater je leven kan zijn, geloof je van Boxtel. Ze gaat netjes op tussen de rest, maar heeft overtuigingskracht waardoor je toch stiekem naar haar gaat zitten kijken. Ze heeft een expressief gezicht waardoor je haar spel tot aan de achterste rij kunt zien. Haar revue-smile is een echte en ze heeft het ontzettend leuk en dat is lekker om naar te kijken.
Iemand die ook opvalt in zijn onopvallendheid is Robbert van den Bergh. Zijn rol van Arnold is niet heel spannend, maar noodzakelijk. Wanneer Robbert echt heerlijk is om naar te kijken zullen de meesten niet eens weten dat ze hem zien. Die sexy dragqueen in ‘De Roze Olifant’? Inderdaad, dat is Robbert. Het is een klein rolletje maar van den Bergh doet het met volle overtuiging.
Stage Entertainment heeft ervoor gekozen om decor en techniek ook een hoofdrol in “Moeder ik wil bij de Revue” te laten spelen. Zeven weken lang maakte de techniek werkweken van zeven dagen en dat is duidelijk af te zien aan de show. Het decor schuift ingenieus in elkaar en geeft echt het gevoel het ene moment in het theater te zijn, maar het volgende moment bij van Woerkom in de winkel te staan. De grote projecties waar gebruik van gemaakt wordt zijn, met uitzondering van één klein momentje, een heerlijke vondst.
Is dit zo’n show waar alles goed aan is? Eerlijk is eerlijk, niet helemaal. Het script voelt wat ongemakkelijk. Zoals gezegd, sommige karakters zijn niet genoeg uitgediept om je echt te kunnen raken. De dames van het ensemble zijn in de openingsscène wel erg schaars gekleed voor een Hollandsche revue en iedereen die van het sublieme venijn van Sonneveld houdt zal willen huilen tijdens de uitvoering van ‘Nikkelen Nelis’. De inhoud van dat nummer gaat volledig ten onder aan de neiging om te laten zien hoe kluchtig een revue ook kan zijn. En hoe goed Stage Entertainment decors kan bouwen. Beide neigingen zijn totaal overbodig nadat het schaamhaar van Riet Hogendoorn al ter sprake kwam (kluchtig genoeg!) en we toch al onder de indruk waren van de zwevende LED panelen.
Al met al is ‘Moeder, Ik Wil Bij De Revue’ een fijne show. Een show die je terug doet verlangen naar een tijd waarin alles, in retroperspectief, zoveel simpeler lijkt. Het is ook een prima manier om je erfenis veilig te stellen. Nodig je opa en oma uit en jullie hebben een avond waar jullie het allemaal even leuk zullen hebben. Deze show is voor iedereen.
Hier niet verder lezen als je niet gediend bent van een stukje waarin nog even gezeurd wordt!
Er zit een klein foutje in de show die voor de meeste kijkers niet zo hinderlijk zal zijn maar toch even genoemd moet worden. De show vangt aan in 1955 en eindigt in 1956 à³f in ’57. Dit betekent dat Riet Hogendoorn in de toekomst kon kijken toen zij ‘Het Dorp’ schreef. ‘De dorpsjeugd klit wat bij elkaar in minirok en beatle-haar.’ De eerste hit van The Beatles in Nederland dateert uit 1964. De minirok kwam pas in 1964 in het Londense straatbeeld terecht, in Nederland heeft dit vermoedelijk langer geduurd. Maar, een kniesoor die daarop let.
