Er zijn in de Musicalwereld artiesten met een enorm hoge gunfactor. Eén ervan is Mariska van Kolck, die naast een uitstekend musicalvertolkster, wat ze vorig seizoen nog in Chicago liet zien, ook een warme persoon is. Je gunt haar een super première, je gunt haar een fantastisch programma. Het eerste is afgaand op de slotovatie het publiek wel gelukt, het tweede helaas niet.
Moviestars is de tweede solo van Mariska van Kolck. Haar eerste was een programma met het repertoire van de Carpenters, nu heeft ze een persoonlijke keuze gemaakt uit filmmuziek. En hoewel het premièrepubliek aan het slot met een zeer enthousiast applaus reageerde, slaagt de show er niet in je te pakken of te raken.
De voorstelling kent een paar hoogtepunten, waar het Marlene Dietrich blokje dan weer het beste van is. Mocht V&V overwegen na Piaf ook de Marlene Dietrich-voorstelling opnieuw op de planken te zetten hebben we er hier een perfecte auditie voor gezien. Het blok met liedjes van Marilyn Monroe is het andere hoogtepunt, al duurt dit dan net even te lang. Het huppelen in het welbekende witte jurkje, inclusief verwijzing naar één van de bekendste momenten, het opwaaien doet ze uitstekend. De kracht die Mariska aan haar stem kan geven komt goed tot z’n recht in Strong Enough (in een Hermes Houseband achtig arrangement), maar weet de emotie in een aantal ballads ermee juist wat te ontkrachten. Bij I will always love you, dat in de integere Dolly Parton-versie ook zo veel mooier is dan in de cleane van Whitney Houston, zit het op het randje, bij The Rose gaat het er ver overheen. Al was dat nummer al eerder om zeep geholpen 1door het meezingen van de pianist. Dat ze nummers wel mooi klein kan houden bewijst ze in Papa van you hear me?
Er staat een prima band op het podium, die de opwarmer voor de show en ook de nummers prima speelt. Vocaal zijn ze echter niet zo sterk, wat niet hindert in een nummer als The Shoop Shoop song, maar wel in bijvoorbeeld het al eerder genoemde The Rose.
Maar eigenlijk kent de show al een valse start. Het eerste blok telt een aantal songs in een jazzy nachtclub arrangement. In zo’n uitgaansgelegenheid is het een prettige bijzaak bij wat je aan het doen bent, maar in het theater weet het je aandacht niet vast te houden; het laat je langzaam in slaap dommelen. Andere blokken, zoals Doris Day en Dolly Parton zijn “wel aardig”, terwijl het James Bond blokje juist wat meer uitgebreid had kunnen worden, tot een volwaardig Shirley Bassey blok en nu juist weer veel te snel voorbij is
Af en toe zijn er verbindende teksten, over de overeenkomst tussen Marlene Dietrich en Cher, de persoonlijkheden van de grote sterren, over rollen die ze zelf gespeeld heeft, en ééntje juist niet, of de beoordeling op uiterlijk. Met Mariska’s warmte zijn dat boeiende momenten, ook als wat ze zegt inhoudelijk niet eens heel diep gaat. Hier zou veel meer gebruik van moeten worden gemaakt.Niet heel storend, maar wel een aandachtspunt is de uitspraak. Bij het Duits van Marlene is ze er hoorbaar bewust van, en doet ze haar uiterste best het goed te doen en slaagt ze daar ook redelijk in, maar bij de Engelse liedjes is regelmatig een Nederlandse tongval te horen.
Fans van Mariska zullen blij zijn met deze voorstelling en zich vast enorm amuseren. Ze kan een groot aantal van haar kwaliteiten laten zien. Maar voor de neutrale toeschouwer mist de voorstelling richting. Beter had ze de titel van het programma meer eer aangedaan door de vrouwelijke sterren meer aandacht te geven, juist ook in de verhalen en geen losse nummers te gebruiken. Deze reis door de filmmuziek mist een reisleider, waardoor liedjes maar gewoon liedjes blijven. En dat is voor een theatervoorstelling onvoldoende.
