Musicalreport

Musical terug in Ahoy

Musical is terug in Ahoy. Musical Classics moet een nieuwe jaarlijkse traditie worden. De eerste versie smaakt naar….ja naar wat eigenlijk? Vlees? Vis? Of geen van beiden? Jacco ging kijken en schreef een heel persoonlijk verslag.

Het is inmiddels over half elf als het orkest weer zit; alle koorleden zich in stralend Persil wit hebben verkleed en er een ballerina op de draaiende middenplek staat voor een mash-up van The Phantom en Swan Lake. De winnaar is Phantom, want onmiddellijk komt Joke de Kruif opgelopen voor een moeizame “Denk aan Mij”. Die laatste noten haalt ze feilloos, maar de weg ernaar toe is niet altijd vlekkeloos. Henk Poort voegt zich natuurlijk bij haar en ik weet zeker dat iedereen in gedachten weer in het Circustheater zit en zijn ogen uitkijkt bij The Phantom of the Opera. Het is een memorabel sentimenteel moment, onderbroken door een stampende, schreeuwende, verrukkelijke versie van “Total Eclipse of the Heart” uit Dans der Vampieren door Marjolein Teepen en John Vooijs. Teepen lijkt gemaakt voor Ahoy; haar noten knallen tegen de bovenste ring en deze jongen wil alleen maar meer meer meer. Maar Joke en Henk zijn terug voor een mooi en verstild “Melodieën van de Nacht”. Als ze aflopen krijgen de complimenten van Frits. Tenminste; hij geeft Joke een compliment. De naam van Henk Poort is hij vergeten. Een stamelend: “jij natuurlijk ook” is wat volgt. Wat een vakman is het toch.

Anita Meijer verschijnt, niet voor het verwachte “Memory”, maar voor “Out Here on my Own” uit Fame. Wat is het toch een fijne zangeres. Daarna komt het heerlijke orkest op stoom met “I’ve had the Time of My Life” uit Dirty Dancing. Het publiek houdt de adem in. Zal Meijer, gekleed in een pisgele jurk die bepaald niet flatteert, de lift aandurven in de armen van Lee Towers die ook weer op het podium staat? Het antwoord is nee, maar de zaal swingt lekker mee. Towers zingt daarna zijn prijsnummer “You’ll Never Walk Alone”. We zijn als publiek de vervelendste niet, dus golven lekker mee. Knap is wel dat er na 30 jaar nog steeds geen woord van te verstaan valt.

En wie hebben we daar? LA the Voices krijgen het grootste welkoms applaus van de avond en zetten een vette versie van “One Night Only” in. Ze zingen als kraaien zo vals, maar blijkbaar hoort niemand dat, want de reactie is enthousiast. Ook op het onbekende Franse musicalnummer wat daarna komt. Gordon denkt dat hij prachtig hoog met kopstem zingt; maar de realiteit is anders. Klaar. Gelukkig. Op naar Renee van Wegberg met het populairste musicallied van dit moment: “Defying Gravity”. Ze bewijst een uitstekende alternate te zijn en ziet er prachtig uit. Ahoy kolkt, ook als daarna een mobiel podium wordt binnengereden met daarop de drie donkere diva’s Linda, Carolien en Nurlaila die “Move” uit Dreamgirls doen. Een knap stukje “wie kan het hardst zingen” volgt, waarin alweer La Wagemakers als winnares uit de bus komt (maar die jurk!!!). We gokken op Dreamgirls in het seizoen 2013-2014.

Hierna een verplicht blokje “Grease” waar volgens mij niemand op zit te wachten. Brigitte Nijman en Tony Neef doen hun best, maar veel indruk maakt het allemaal niet. Ook begint het een beetje op de zenuwen te werken dat al die artiesten een rondje moeten lopen tijdens hun nummer. Nijman moet er nog flink de pas inzetten om het te halen tijdens “Hopelessly Devoted to You”.

Daarna is het tijd voor TOMMY. Martin van der Starre knalt er een heerlijke versie van “Pinball Wizard” uit, met spectaculaire lichtshow. Het koor en orkest zijn wederom fantastisch. Als daarna Meijer terug is voor “What a Feeling” stijgt de temperatuur nog verder, maar het is La Douwes die de zaal voor de eerste keer echt tot een staande ovatie brengt met de überdraak “Mijn Leven is van Mij”. Je kunt er van alles van vinden, maar ze doet het toch maar. De avond wordt afgesloten met een flink blok We Will Rock You, waarin vooral Teepen schitterend is in “Somebody to Love”. Tijdens “Bohemian Rhapsody” worden de confetti kanonnen ingezet om ons nog een knallend eindschot te geven. Maar dan is het voorbij. Het is na twaalven. Inmiddels hebben veel bezoekers de show voortijdig moeten verlaten om nog een trein te halen. Het was een lange, eigenlijk echt TE lange avond met hoogtepunten en dieptepunten. Een vol Ahoy heeft zeker iets om over na te praten. Musical Classics voorziet duidelijk in een behoefte en er was op deze avond voor iedereen iets leuks te beleven. Ik ben benieuwd of de show volgend jaar terugkomt. Het zou helpen als er een dik half uur geschrapt werd en er misschien een thema zou worden gekozen om het iets meer lijn te geven? We wachten af….
30 March 2012
Première
Ahoy Rotterdam