De foto’s van de genomineerden per categorie zijn hier rechts te vinden. De groepsfoto’s van de genomineerden per musical in het verhaal hieronder.
Voor de lunch begon werden alle (aanwezige) genomineerden per categorie op de foto gezet. Vol in de zon geeft natuurlijk licht, maar ook wel enige ongemakken. Natte plekken die zichbaar zijn op de foto’s duiden dan ook zeker niet op een gebrek aan persoonlijke hygiene.
Een kas als eetgelegenheid in de brandende zon lijkt niet zo’n heel goed idee. Toch is het klimaat binnen uitstekend. De genomineerden hebben en nemen dan ook uitgebreid de tijd om met iedereen te converseren. Ook al is het je concurrent. Zo zaten Jurko en Esther, de genomineerde talenten van 2006, broeder- of zusterlijk naast elkaar.
Uiteraard is iedereen op zoek naar die ene unieke foto en die ene unieke quote. Het is dus, zeker voor de lunch een drukte van belang. Het vragen naar de reactie op de nominatie is natuurlijk vragen naar de bekende weg. Vanzelfsprekend is iedereen blij met de nominatie die ze hebben gekregen, missen ze nog wel eens die van een directe collega, hadden ze soms bij een vorige rol al gehoopt er 1 te krijgen en was het vernemen van de nominatie doorgaans een aangename verrassing. In sommige gevallen kregen de mensen het te horen na de show die ze hadden gespeeld, maar de meesten werden gewoon via een brief verrast. Of, in een enkel geval. door een telefoontje van een collega.
Vlak voor de lunch worden dan de nominaties voor de ANWB-publieksprijs bekend gemaakt. Eigenlijk is dat een verkeerd woord: immers, de winnaar is al bekend, maar zal tijdens het gala worden uitgereikt aan 1 van de genoemde vier. De grote producties is als vanouds een van den Ende-feestje: Jesus Christ Superstar, Cabaret en Beauty & the Beast worden door de aanwezigen in de zaal enthousiast ontvangen. Annie van V&V is de vierde productie, die ervoor zorgt dat Joop zich niet op voorhand verzekerd weet van de prijs. Tot zover niet echt verrassingen: de meestbezochte shows hebben de nominaties gekregen. Een mooie balans van twee feel-good shows tegenover twee shows met diepgang.
Bij de kleine shows is de concurrentie doorgaans een stuk groter. Er zijn geen voorstellingen bij die erg veel publiek hebben getrokken. Slow-starter Turks Fruit is waarschijnlijk de meestbezochte en heeft voor deze award inderdaad een nominatie in de wacht gesleept. Ook ‘the Blues Brothers’ (je vraagt je af welke definitie van musical deze voorstelling heeft toegelaten) werd genomineerd. De andere twee nominaties gaan naar “Jan Jans en de Kinderen”, een voorstelling die door de mensen die hem zagen erg goed werd gewaardeerd en, verrassend omdat deze nog maar kort in de theaters stond, “Pluk redt de dieren”. Twee shows die vooral op volwassenen richten staan dus tegenover twee familievoorstellingen.
Sweet Charity is ten opzichte van de grote shows een buitenbeentje. De vier nominaties zijn dan ook bijzonder goed ontvangen, vertelt Lone van Roosendaal.
Lone is overigens nog maar net klaar met Sweet Charity of ze maakt alweer haar opwachting in de Vlaamse versie van Mamma Mia. Een lastige opgave. Een voorstelling die ze van voor naar achter kent moet ze ineens met een vlaams accent doen. Gemiddeld tweemaal per week neemt de daar de rol van Vera Mann over. Met vervolgens een liedjesprogramma van Toon Hermans en twee maanden Cats heeft ze variatie genoeg in het verschiet. Een sabattical is voor Lone meer een vloek dan een kadootje, zo lijkt het.
Op de vraag of ze nog mede-genomineerden in haar categorie mist antwoordt Lone vrijwel onmiddellijk Pia (Douwes). Hoewel ze wel kan voorstellen dat er kritiek op haar optreden kan zijn, heeft ze echt een enorme stap voorwaards gemaakt. Het blijven jurykeuzes, dus uitspraken over onbetwiste winnaars laat ze zich niet ontlokken. Hoewel ze in bijvoorbeeld de categorie beste bijrol kleine musical wel haar voorkeur heeft. Bij de uitreiking zal blijken of ze het bij het goede eind had. Over haar eigen concurrentie kan ze niet echt oordelen. Noch Annewil noch Casey heeft ze zien spelen.
Wat volgt is een boeiend gesprek, waaraan ook Joanne Swaan (bijrol-nominatie voor Pluk) deelneemt, over de waardering voor de musical als geheel. De ANWB-publieksprijs is geen objectief meetinstrument voor de kwaliteit van een voorstelling. De kleintjes delven altijd het onderspit. Uiteraard zijn de nominaties ook een stukje waardering voor de show, al is de vraag hoe eerlijk het is. Eens zijn we het allen over 1 ding: een vakprijs voor beste voorstelling zou zeker gewenst zijn.
Voor Joanne Swaan was de nominatie helemaal een verrassing. Net de premiere gehad en dan een dag later een nominatie binnen. De jury heeft de voorstelling dus al in de try-out fase bekeken, op een moment dat het gevoel er nog helemaal niet is dat de rol is uitgekristalliseerd Dat dit een ongebruikelijk beginmoment is voor een show deert haar overigens niet Het is juist prettig. Straks in de zomer even ertussen uit om het allemaal te laten bezinken, en dan na de zomer, na wat repetities weer met een frisse blik naar de show kijken en met frisse moed er in spelen.
Ook bij Lone zijn er al jury-leden langsgeweest in de try-outfase. Een vervelend gevoel, omdat ze op dat moment echt nog zoekende was. Toen op de vraag of de persoon in kwestie nog eens wilde komen kijken op het moment dat ze het goede gevoel over haar rol had het antwoord “ik weet genoeg” kwam was dat even slikken. Dat kon twee dingen betekenen. Haar nominatie wijst erop dat dit positief uitgelegd mocht worden. Vaak weten de spelers dus wel vantevoren dat er een jury-lid komt kijken, maar niet altijd.
Alex Klaasen is genomineerd voor beste bijrol. Eigenlijk niet helemaal juist geformuleerd. Hij speelt er 11 in Jan Jans en de Kinderen, dus bij zijn winst zou het “beste bijrollen” moeten zijn. Hij weet te melden dat de vele nominaties natuurlijk goed zijn ontvangen. De show is gemaakt met een bijzonder klein team. Hoewel hij bekender is geworden met werk buiten de musical stond hij in zijn jongere jaren tweemaal eerder in een musical. Als het aan hem ligt zullen we hem zeker vaker terugzien op het musicalpodium, al ligt er niets concreets in het verschiet.
Voor Kim van Zeben is deze portie Jan-Jans-nominaties helemaal een feest. Zelf een nominatie, en de voorstelling is vooral haar voorstelling. Al op de kleinkunstacademie waren de gedachten om wat met Jan Jans te doen en nu is het, met het accoord van Jan Kruis en Libelle, het vinden van een producent, de mensen van Klokhuis en de muziek van Henny Vrienten ook echt gelukt. De productie heeft zeker in het begin last gehad van stroeve verkoop. Een verkeerd beeld van het publiek lijkt de oorzaak. “Dat is jammer, want zeker als je naar de eerste 10 albums kijkt, die zijn echt heel grappig.” De schouwburgen hebben hierin zeker een rol gehad. Sommige hebben de show actief weten te verkopen. Maar al zat menig zaal niet vol; de mensen die de show zagen reageerden erg enthousiast. De jury lijkt hierop dus geen uitzondering.
Dat de productie waar ze nu in speelt, Pluk redt de dieren ook een aantal nominaties te pakken heeft gekregen is natuurlijk ook nog eens een leuk extraatje.
De mensen van Jesus Christ Superstar verkeren in opperbeste stemming. Hun controversiele show (je houdt ervan of je haat het) heeft het hoogste aantal nominaties ooit. Hoewel het natuurlijk speculeren blijft hebben Casey Francisco, Martin van der Starre en Jurko van Veenendaal wel een verklaring. Het is een vreemde eend in de bijt, en een musical die nog steeds ergens over gaat. Je hebt niet elk jaar zo’n productie. De kleinschalige productie geeft ook de mensen de gelegenheid zich te laten zien. De jury heeft daar zijn waardering voor uitgesproken.
Overigens zijn de reacties uit religieuze hoek vrij beperkt gebleven. Alleen rond de paasperiode werd er in Rotterdam gefolderd bij de ingang. “Door mensen die de voorstelling helaas niet gezien hebben.”
Tenslotte over Martin’s veelbediscussierde stemgebruik: Ik hoor en lees al tijden dat ik mijn stem forceer, maar ik heb tot nog toe geen voorstelling van Jesus Christ Superstar gemist. Het is mijn stemgeluid, en hoewel het zeker niet zonder moeite is, doe ik het al jaren zo.
Twee jaar geleden kon Ara Halici voor zijn rol in Merrily we roll along een musical-award ophalen. Dit jaar is hij genomineerd voor beste mannelijke hoofdrol. Een nominatie die net zo enthousiast werd ontvangen als de eerste. Over zijn rol als MC heeft hij heel duidelijk het gevoel gehad dat hij in de rol moest groeien. De premiere was ok, maar het is nu veel beter. Als MC lijkt een groot deel van zijn geimproviseerd. “Veel ligt wel al vast, maar een aantal dingen ook weer niet. Maar echte aanpassingen gaan in overleg van tevoren. Vaak mag ik het ook wel proberen van ze. Maar soms heb ik een idee, maar kan dan niet meteen maar doen. Zo is het idee om met de bijbel op te komen nooit uitgevoerd, al was dat een zelf-reflectie.
Het spelen van MC vereist publieksinteractie, en dan kun je nog wel eens voor verrassingen komen te staan. Meestal is het leuk, maar op een gegeven moment werd ik op een toereikende hand om iemand op het podium te krijgen hard tegen die hand geslagen. Sindsdien trek ik niemand meer het podium op. Het Nederlands publiek is bij de show helaas toch wat stugger dan in andere landen.
Het spookbeeld van bonnenschrijvende parkeerwachters noopt me tot het beeindigen van deze middag, waar het terras in het zonnetje weldegelijk erg aanlokkelijk was. Een heerlijke middag met buitengewoon vriendelijke musicalmensen. Je gunt op zo’n middag iedereen wel die felbegeerde prijs. Op 22 mei zal dat niet de waarheid blijken te zijn.
