Musicals in Ahoy 2002 werd afgesloten met de belofte dat dit concept terug zou komen. Nu, 2 jaar later, is de Ahoy tot de nok toe gevuld met musicalliefhebbers voor een swingende avond uit. Geen zware dramatische verhaallijnen, maar twee en half uur je laten meeslepen langs de verschillende musicalfilms.
Dat er dit jaar voor het thema ‘Musical meets Movie’ is gekozen is niet zo heel vreemd. De hele musical is immers in de jaren ‘20 en ‘30 groot geworden dankzij de film en is daarna pas naar Broadway en West End gegaan. Nu zie je een retro-beweging en worden musicals vertaald naar film. Een thema waar je dus goed mee uit de voeten kunt.
Musicals in Ahoy 2004 opent met kwaliteit! Stanley Burleson zingt uit the ‘Jazz Singer’ het nummer ‘My Mammy’. Een zeer ingetogen nummer dat in schel contrast staat met het spektakel dat daarna los barst met het blokje ‘That’s Entertainment’. De dames en heren van het ensemble mogen hun choreografien a la ‘A Chorus Line’ aan het publiek laten zien. Ook mogen hierbij natuurlijk niet de tap-schoenen ontbreken. Jammer is wel dat je duidelijk kunt merken dat er niet ‘live’ getapt werd, maar dat er een tape onder zit. Voor dit blok wordt alles uit de kast gepakt tot 2 enorm grote levende kroonluchters aan toe. Echt functioneel is het niet, maar het maakt wel duidelijk dat Joop van den Ende Theaterproducties voor een grootse aanpak gaat.
En die grootse aanpak werkt. Het decor is immens, maar ook ontzettend mooi om te zien. Continue belichten twee enorme projectoren het decor en laten dit zelfs bewegen door videobeelden. Zulke enorme projecties hebben als voordeel dat er voor veel verschillende stijlen kan worden gekozen maar ze zijn ook verantwoordelijk voor de hele sfeer op het podium. Met name het blok ‘Carroussel’ heeft een mooi ontworpen stijl.
Na het eerste blok komt, wat mij betreft, het hoogtepunt van de avond. Special guest Steve Balsamo zet in z’n eentje zo’n geweldige en pure performance neer dat het kippevel je op de armen staat. Met zijn zang weet hij letterlijk de adem van het publiek te grijpen en van de Ahoy een knusse woonkamer te maken. Steve werd op West End bekend door de hoofdrol te vertolken in de musical ‘Jesus Christ Superstar’. Dit leverde hem een Variety Club Award op voor beste nieuwkomer. Ook voor Ellis van Laarhoven was Steve het absolute hoogtepunt van de voorstelling: “Ik heb hem gezien toen ik in Cats in Londen speelde. Ik moest tijdens de voorstelling in Cats een trapeze-act doen, maar ik was doodsbang. Ik was er al een paar keer onderuit gekomen, maar op een avond moest ik er toch echt aan geloven. Die middag heb ik Steve in Jesus Christ Superstar gezien en toen dacht ik ‘kom op, die man gaat 8 keer per week dood aan een kruis, ik kan toch wel even aan die trapeze gaan slingeren (lacht)’. En dat heeft me wel geholpen, want die avond heb ik dat dus gedaan”. Ook voor Addo Kruizinga deelde deze mening:” Als er iets was geweest wat ik had mogen doen vanavond,dan was het wat Steve heeft gedaan. Geen show, maar puur zingen met uitstraling en emoties, echt geweldig”.
Vanaf dat moment worden we in een hoog tempo door de 1e acte meegenomen. Showblokken als ‘Wise guys and Wicked Gals’ met een maffia tintje en ‘The Hollywood Follies’ passeren de revue. Sommige keuzes en uitwerkingen van nummers zijn niet helemaal logisch. Zo worden de nummers ‘Cell Block Tango’ uit Chicago en ‘Jailhouse Rock’ uit de gelijknamige film, met elkaar gemixed. Persoonlijk had dit van mij niet gehoeven. Ook is het jammer dat bij ‘Sweet Transvestite’ uit de Rocky Horror Picture Show er is gekozen voor Schotse kleding. Wat dit met de RHPS te maken heeft is niet helemaal duidelijk. Liever had ik Bastiaan Ragas en Tony Neef in netkousen met jarratels en op hoge hakken gezien.
Als meester van de choreografie komt Stanley Burleson aan het eind van deze eerste acte laten zien dat hij alle vormen van dans beheerst. In een lange schotse rok, zwarte leren laarzen met hoge hak, sluit hij af met een majorette uitvoering.
Bij choreografie denk je natuurlijk ook meteen aan het ensemble. Zij hebben zich dit keer echt weten te overtreffen. Zoveel verschillende films, zoveel verschillende dansstijlen. Het was goed om te zien dat er ook volop gebruik is gemaakt van de kwaliteiten van de verschillende dansers. Zo zag je duidelijk de acrobatische stijl uit Romeo & Julia terug bij bijvoorbeeld Christian Celini Diabolo.
