Vrijdag 20 februari was het eindelijk zo ver. Na een aardige try-out periode moest een vijftal musicalberoemdheden zich gaan bewijzen. Letterlijk bewijzen, want een concert met musicalliedjes brengen is niet zomaar iets, het is topsport. Je valt van de ene stemming in de andere en net zo snel wissel je van kleding.
Stichting Musicalawards definieert een musical als “een theaterstuk waarin een substantieel deel van de tekst gezongen wordt”. Deze tekst maakt een verhaal, de liedjes zijn vaak niet op zich staand. Dit maakt het moeilijk om een concert te maken van musicalliedjes. Let wel, van musicalliedjes uit verschillende musicals. Concerten met liederen van een musical, zoals het Concert van Les Miserables in de Royal Albert Hall, kennen dit probleem niet. Maar concerten a la Musicals in Concert kennen het ‘context’-probleem wel. Liedjes worden uit het verhaal gepikt, wat het moeilijk maakt om het in een geheel te plaatsen. Bij de overbekende musicals, als Grease en Annie, is dit een overkomelijk probleem, maar bij voor het grote publiek onbekende musicals wordt het moeilijker. Musicals in Concert heeft dit probleem enigszins opgelost door de liedjes in te delen in categorieën. Nooit geweten dat er zoveel musicalliedjes over de maan waren.
Maar dat ook musicalliedjes zich niet eenvoudig laten categoriseren, blijkt vooral na de pauze. Het programmaboekje belooft een blok ‘Rock en Musicals’. Deze categorie begint veel belovend met een swingend nummer uit Footloose en ook ‘Like Father, like Son’ uit Aida valt nog enigszins te rijmen met deze titel. Maar vervolgens zingt Mariska van Kolck haar liedje ‘Hij kan niet zonder mij’ uit Oliver. Hoe je het ook bekijkt, er valt weinig Rock te herkennen in dit overigens fantastisch uitgevoerde lied. Een ander bewijs van die categorisatie-probleem is terug te zien in de twee intermezzo’s die zijn ingelast, ‘I don’t know how to love him’ (Jesus Christ Superstar) en ‘Amor schiet raak!’ (Carrie) kunnen blijkbaar niet geplaatst worden in een categorie.
Maar verpest dit nu de hele voorstelling? ABSOLUUT NIET! Het is een wervelende voorstelling waarbij je van de ene stemming naar de andere gesleurd wordt. Oud en nieuw, klassiek en modern, overbekend en onbekend wisselen elkaar in een razend tempo af. Ondanks dat bijna alle liedjes uit niet-Nederlandse musicals komen, wordt er geregeld in onze vaderlandse taal gezongen. Vertalingen waarvan de meeste mensen het bestaan niet kennen, komen voorbij.
De keuze voor Nederlands of Engels lijkt in eerste instantie af te hangen van de overige liedjes in de categorie. Dit maakt dat het mooie Memory (Cats) helaas in het Nederlands gezongen moet worden om in de categorie Sun, Moon & Musicals te kunnen passen. Na de pauze blijkt deze ‘categorie’-theorie echter ook niet meer te kloppen, wat leidt tot een matig uitgevoerde Like Father, Like Son (Aida). De Nederlandse versie zou mooier geweest zijn, en zeker niet misplaatst, daar zowel het liedje ervoor als erna in het Nederlands gezongen worden. Bij het blokje Lion King wordt eveneens voor de Nederlandse teksten gekozen. Een eerste kennismaking met de vertaling voor het grotere publiek, een vertaling die voor evenveel kippevel zorgt als de originele versie.
Over de uitvoerende artiesten valt weinig slechts te zeggen. Ze behoren tot de top van de musicalwereld. Leuk is dat het zowel klassiek (Danny de Munk, Mariska van Kolck, Maaike Widdershoven) als modern geschoolde stemmen zijn (Joost de Jong, Nurlaila Karim en eigenlijk ook Mariska van Kolck), essentieel voor een goede invulling van de rollen. Hoogtepunt is toch wel ‘Gethsemane’ (Jesus Christ Superstar) gezongen door Danny de Munk. Het ensemble zorgt voor een mooie ondersteuning. Vreemd genoeg wordt Caselyn Fransisco als enige uit het ensemble gelicht om een aantal solo-stukken te zingen. De aandacht verdiend ze zeker, want ze heeft een fantastische stem, maar het zou beter geweest zijn als ze in de groep hoofdzangers geplaatst zou zijn.
Ook de dans is van een hoog niveau. Verbazend genoeg kan Danny de Munk dit niveau aardig bijbenen, al is Mariska van Kolck het daar niet helemaal mee eens. Vooral Danny en Mariska zijn verantwoordelijk voor de vrolijke noot. Dans is in deze zeker geen ondergeschikt onderdeel. Decor en kostuums zijn mooi en afgewerkt, maar niet bijzonder. Het decor is nog het beste te vergelijken met een showdecor, alleen dan wat veelzijdiger. Als er liedjes uit producties van Joop van de Ende langskomen, dan is dat meestal wel zichtbaar in het decor (Crazy for you, Lion King, Mamma Mia, De 3 Musketiers). Het decor wordt aangepast aan de stijl van liedjes. Het orkest is prominent aanwezig op het podium, iets wat heel normaal is bij een concert. Dit zorgt voor een leuke interactie tussen de zangers en het orkest, en maakt dat ook het orkest voldoende waardering krijgt voor zijn werk.
De kostuums zijn mooi, maar hebben weinig te doen met de liedjes. Net als bij het decor gaan de kostuums wel iets mee met de stijl van de liedjes. Uitzondering is het laatste blok voor de pauze, het hoogtepunt van de avond. In dit blok wordt een serie sing-a-longs gebracht, waarbij de kostuums wel aangepast zijn. Dit zorgt voor de nodige hilarische momenten. De bedoeling van dit blok, namelijk interactie met het publiek, wordt echter wel wat aan de late kant duidelijk, maar de lol is er niet minder om.
Kortom, een heerlijk avondje uit! Iets wat je zeker niet kan missen als je een musicalliefhebber bent.
