Tijdens een van de voorstellingen in de Goudse Schouwburg kreeg Musicalworld de gelegenheid voor een blik achter de schermen van My Fair Lady. We zagen de tweede understudy voor de rol van Eliza Doolittle repeteren met de spelcoach, zagen haar met pantoffels smijten en hoorden het compliment dat Sophie Veldhuizen kreeg; “ze kent de teksten nog beter dan ikzelf”.
We passeerden rekken vol kostuums (voor de hoofdrollen zijn er per voorstelling soms meerdere versies van hetzelfde kostuum, simpelweg omdat de spelers zich er kapot in zweten) en een aantal dames die met kammen in de weer waren. Na de toer hadden we een gesprek met de man die de rol van kolonel Pickering vertolkt, Hugo Haenen, en met Barend van Zon, de dromerige Freddy Eynsford-Hill.
Pruiken:
Dat acteurs er op de dag van de voorstelling er vroeger zijn dan de mensen uit het publiek zal iedereen wel weten. Maar zij zijn niet ook de eersten die op hun “werk” verschijnen. Natuurlijk is er de podiumopbouw op de eerste voorstellingsdag, maar ook op latere dagen zijn er uren voor de voorstelling mensen achter de schermen bezig om alles in kannen en kruiken te leiden.
Een paar van die mensen zijn in de weer met haar. Bij de voorstelling van My Fair Lady wordt gebruik gemaakt van een enorme hoeveelheid pruiken. Voor hoofd en bijrollen, en ook understudies hebben natuurlijk op maat gemaakte pruiken. Vrijwel allemaal zijn deze voor de vrouwenrollen. Het haar wat we van de heren zien is eigen haar.
Op enkele bakkenbaarden na. Veel van die pruiken worden dagelijks “onderhouden”. Twee dames zijn op een voorstellingsdag al vanaf 4 uur bezig om alles weer keurig netjes in model te krijgen.
Als alles klaar is voor gebruik kunnen ze door de spelers uiteindelijk worden gebruikt. Ze worden met een soort dubbelzijdig tape op hun plek gehouden; soms ook met een stevig soort lijm (voor de mensen die de gewone lijm wegzweten) en anderen met een lijmsoort voor de gevoelige huid (zeer subtiel “mietjeslijm” geheten).
Pickering:
Hugo Haenen speelt doorgaans de rol van kolonel Pickering. Maar minimaal 1 x per week zien we hem als professor Higgins. We spraken kort met hem.
Hoe bevalt het spelen van kolonel Pickering?
Pickering is een leuke rol. De vriendschap tussen twee mannen, die naast elkaar staan maar soms ook tegenover elkaar. Pickering wil Higgens af en toe sturen als Higgins uit de bocht dreigt te vliegen, maar Higgins laat zich niet sturen. Extra leuk is natuurlijk dat ik ook 1 a 2 keer in de week Higgins speel. En dat is de rol waarvoor ik oorspronkelijk ook auditie voor heb gedaan. Thom is dat uiteindelijk geworden en ik dus ook een beetje. En ik hoop dat ze me ook net zo goed vinden.
Je hebt nu in een paar klassieke musicals gespeeld waarvan de mensen in de zaal een groot gedeelte kennen, zoals ook The Sound of Music. Is dat een andere ervaring dan waar dat niet zo is, zoals bijvoorbeeld Titanic?
Titanic was in die zin al anders omdat het een soort plaatjesboek was. Er zaten wel grote namen in maar er waren geen echte hoofdrollen.
Het jaar ervoor als Julian Marsh in 42nd Street, maar ook als von Trapp, heb je de hele avond de verantwoordelijkheid voor de vaart en de manier waarop het verhaal wordt verteld. Dat is een wezenlijk andere constructie. Misschien dat dat ook wel het probleem van Titanic was; daardoor kon je je niet goed identificeren met 1 van de karakters. Muzikaal was het een genot, en ook de samenwerking, maar ik voel me meer thuis in producties als deze.
My Fair Lady is dan helemaal een genot; ik sta in een stuk van Bernard Shaw, waarbij Lerner liedjes heeft gemaakt en muziek van Lowe en dat is in mijn beleving echt “as good as it gets”. En ik heb een mooie gelaagde, interessante acteerrol, en ik mag mooie liedjes zingen, een verhaal waar stevige, en dramatische sc�nes in zitten, wat wil je nog meer.
The Sound of Music liep echt als een trein; deze voorstelling is dat wat minder, misschien ook omdat het gevoel is dat het nog niet zo lang geleden nog is geweest. Maar bij deze voorstelling gaan de mensen elke avond enthousiast weg. Dat komt zeker ook door Matt Ryan, de regisseur, die het als het ware als een toneelstuk heeft geregisseerd, met de liedjes als sc�ne, meer dan als shownummers. Als je er vanuit gaat dat je de muziek, de woorden, de mensen op het toneel cadeau krijgt, en op zoek gaat naar de dingen die er achter steken, worden de zaken veel voelbaarder, in het emotionele, maar zeker ook in het grappige. Want hoewel mensen vaak denken dat dit een serieuze voorstelling is, wordt er hier veel meer gelachen dan bij The Sound of Music. En dat niet alleen bij Doolittle, maar ook bij Pickering en Higgins. Die lichte komische noot is bij het spelen van Pickering heel erg fijn.
Wat is het verschil tussen My Fair Lady met Hugo Haenen als Higgins in vergelijking met Thom Hoffman.
Per saldo is het verhaal hetzelfde, maar we leggen wel andere accenten. Ik ben Thom ook niet gaan kopi�ren. Hij heeft een natuurlijke charme en stoutheid aan zich hangen, die enorm aanstekelijk is. Mijn kracht ligt meer dat ik schakel tussen extremen, van heel erg enthousiast, naar streng bijvoorbeeld. Ik maar veel hoekiger keuzes. De charme zit dan meer in de optelsom, dan in het charmant zijn zelf. Het fijne bij het instuderen is ook dat die vergelijking ook niet is gemaakt. Ik heb het voorrecht gehad om met de regisseur de rol van Higgins in te mogen studeren en hij heeft mij mijn eigen Higgins laten maken. Natuurlijk binnen de zelfde mise-en-scene en met dezelfde teksten en afspraken, maar daarbinnen heb ik wel mijn eigen toon.
Ook voor de collega’s is dat leuk. Als je het zo vaak moet spelen is deze afwisseling prettig, omdat je niet op de automatische piloot kunt gaan werken. Net als het als Higgins leuk is om met een andere Eliza te spelen.
De rollen die je speelt zijn toch vaak in een historische context. Is dat een bewuste keuze?
Ik denk dat dat een beetje aan mij kleeft. Ik heb een soort specialisme te opgebouwd in stukken die zich afspelen tussen 1900 en 1940. Dat geldt ook voor televisieseries en films. Ik heb ook steeds hetzelfde soort kleren aan. Maar ik moet ook wel zeggen dat die periode me wel ligt, omdat de mensen zich wapenden met de formele kant van het leven, maar waaronder een hoop emotie, onrust stoutheid en dergelijke verborgen is.
Het is wat Engelsen heel erg hebben; de stiff upperlip en tegelijkertijd is er geen land waar zoveel schandalen zijn. Ik hou ook erg van Engels repertoire.Het verenigen van die twee lagen, dat contrast, vind ik spannend. Iemand te spelen die alles er maar uitfloept vind ik zelf een stuk minder interessant.
Welke stukken zou je graag nog willen spelen?
Ik zou graag Sondheim willen doen. Ik ben van huis uit instrumentalist; ik speel contrabas. Ik ben acteur, en ga steeds beter zingen (en werk daar ook hard aan), maar muziek maken doe ik dus al van jongs af aan. Ik merk ook dat ik ook neig naar meer complexe dingen. Maar het is de vraag of dat ooit komt. Iets nieuws is natuurlijk ook leuk om te doen.
Toen ik nog in The Sound of Music stond werd me deze vraag ook gesteld, en de enige rol die ik toen echt voor ogen was was die van Higgins. Maar dat was in mijn gedachte toen pas over 15 jaar, omdat het beeld van Higgens toch die van een wat oudere man is. Ik had toen geen idee dat deze rol al zo vroeg op mijn pad zou komen, omdat ze bij deze voorstelling kiezen voor een wat jongere Higgins.
Ik vind het wel een plausibele keuze; Higgins is al een eikel. Hij behandelt Eliza echt vreselijk. Dat er dan toch iets van energie tussen die twee personen is, is bij een kleiner leeftijdsverschil aannemelijker. In de oorspronkelijke film van Pygmalion (waarop My Fair Lady is gebaseerd) is de Higgins-figuur ook een leuke, aantrekkelijke, (relatief) jonge man, en zij was weer iets ouder dan de Eliza’s uit My Fair Lady, waardoor het toch een soort Hollywood romance was. Het beeld dat Higgins een oude man is is gekomen omdat Rex Harrison, die in de oorspronkelijke musical de rol van Higgins speelde, een oudere man was, maar voor het verhaal hoeft dat natuurlijk helemaal niet. Het is meer een soort traditie geworden.
Dat geldt ook voor de manier van zingen bij de rol. Rex Harrison heeft, omdat hij niet goed kon zingen, het praatzingen ontwikkeld. Dat is heel goed voor hem geweest, maar sommige dingen zijn gewoon fijn om te zingen, omdat de muziek ook een verhaal vertelt. Natuurlijk zijn sommige dingen bewust voor praten gecomponeerd, maar je kunt als Higgins echt veel meer zingen dan Rex Harrison deed. En zo kan iedereen van de rol weer zijn eigen creatie maken.
de Paaldanser:
Vergroeid met een lantaarnpaal zien we Freddy Eynsford-Hill in de coulissen verdwijnen. En enige tijd later komt hij, nog steeds vergroeid met ditzelfde stuk straatmeubilair weer op. Het is een opvallend moment in de voorstelling. De jongeman is Barend van Zon.
Over My Fair Lady en zijn rol erin
Het is 1 van de leukste producties die ik heb gedaan (en dat zijn er inmiddels toch al een aantal). Ik heb er ontzettend veel plezier in. De rol die ik heb is niet groot, maar als ik op het toneel ben moet ik er wel ook zijn en dat eist scherpte. Als ensemble sta je veel op ‘t toneel of heb je snelle wisselingen, en ‘Hello Dolly’ en ‘Als op het Leidseplein’ stond ik ook heel veel op ‘t toneel.
En als ik dan mag gaan dan mag ik ook het mooiste liedje van de voorstelling zingen en dat is heel erg dankbaar om te doen.
Het was al 1 van de rollen die ik graag wilde spelen, en nu merk ik ook echt waarom; je krijgt ook heel dankbaar applaus.
De laatste tijd sta je in voorstellingen die of zelf oud zijn, of gebaseerd zijn op oude muziek
Ik ben niet een hippe jongen; (lachend:) althans die uitstraling heb ik niet, want ik ben het natuurlijk wel. En daar zal het toch mee te maken hebben. Uitstraling en wat je vocaal kan geven bij de keuze natuurlijk de doorslag. Ik kan ook een lichte popklank hebben als dat moet, wat bij Mamma Mia wel van pas kwam. Maar als ze je in een bepaalde rol goed zien presteren dan zullen ze je sneller weer in eenzelfde rol casten. Maar ik had evengoed nu in een operette kunnen staan of in een kleine moderne musical. (nogmaals lachend:) dus wie weet zie je me wel ooit in Dirty Dancing of zo.meteen aanvullend met dat dat totaal niet aan de orde is nu
My Fair Lady is nog tot midden juli 2007 te zien in diverse theaters in het hele land.
