Na-Young Jeon is Miss Saigon

Degene die tussen alle scènes door loopt is Stanley Burleson als de Regelaar. Zijn regelaar druipt haast van het venijn. Een duidelijk een aan lager wal geraakte figuur die alleen nog kan stralen als hij zich in zijn 'eigen rijk' bevindt: Dreamland. De gluiperigheid waarmee hij zich in het leven van Kim en Tam dringt is ronduit smerig maar daardoor ook geloofwaardig. Burlesons Regelaar is een ontzettend naar figuur.
Zijn mooiste moment is wellicht in de scene waarin hij voor de commendant op zoek moet gaan naar Kim en haar vindt in een kamp. De gluiperigheid in zijn spel is fenomenaal en daardoor wordt de scene levensecht en aangrijpend.
Ook indrukwekkend om te zien zijn de oplevingen van de Regelaar in zijn kroeg én tijdens ‘The American Dream’. Burleson laat hier zien wat hij goed kan, namelijk in zijn eentje met al zijn soepelheid het complete podium vullen. Tijdens dit nummer wordt gebruik gemaakt van projecties uit de Australische productie. Dit is op zich niet problematisch maar de Regelaar die op die beelden te zien is heeft haar en Burleson is kaal. Natuurlijk zingt hij dat kaalkoppen in Amerika haar hebben maar in dit geval lijkt het gewoon een slordigheidje in het hergebruiken van beelden te zijn.
Een punt van aandacht is wel de verstaanbaarheid. Burleson zingt regelmatig met zijn kaken op elkaar geklemd waardoor hij moeilijk te verstaan is. Als hij daarentegen zijn mond wel opendoet klint het prachtig en is het jammer dat hij er zich qua zang soms makkelijk vanaf lijkt te maken.

Stanley Burleson doet niet voor het eerst mee aan Miss Saigon, 15 jaar terug speelde hij de rol van John. Deze wordt nu gespeeld door Edwin Jonker. De rol van John is een wat ondankbare rol om te spelen. Het belang van deze figuur is compleet ondergeschikt aan de andere hoofdrollen. Waar de vertolkers vaak op cd de luisteraar kippenvel weten te bezorgen met ‘Bui-Doi’ lukt dit in het theater niet. Het feit dat het nummer direct na de pauze zit doet hier geen goed aan en zorgt dat men nog te weinig terug in de voorstelling is om de emotionele lading van het lied goed mee te krijgen.
Ook de rol van Ellen lijkt in eerste instantie niet goed uit de verf te komen, en dit komt met name door het nieuwe nummer. Brigitte Heitzer is de eerste Ellen ter wereld die het nummer ‘Toch nog’ ten gehore brengt. Ondanks dat ze het nummer prachtig weet te brengen helpt het nummer niet om Ellen tot een prettige vrouw te maken. Het probleem ligt voor de hand en is meer dan begrijpelijk, maar ze wijt te weinig van het probleem aan Chris. Chris heeft dingen voor haar verzwegen en dat lijkt ze te vergeten. Het enige wat nog door haar hoofd spookt is het winnen van een man.
De omslag komt echter als de confrontatie tussen Ellen en Chris plaatsvindt. Brigitte’s Ellen wordt hier ineens een krachtige vrouw. Ook Ton Sieben laat het achterste van zijn tong zien met zijn Chris. De manier waarop hij zijn woede speelt is ronduit prachtig.

Ton laat hoe dan ook mooie dingen zien tijdens de tweede acte. Als het publiek eindelijk te zien krijgt wat er die bewuste nacht dat Chris verdween gebeurde, speelt hij enerzijds de verliefde jongen en anderzijds de radeloze man. Chris is in de tweede akte misschien iets minder te zien dan in de eerste akte, Ton Sieben grijpt al zijn kansen om zijn plek na de pauze weer te verwerven en hij slaagt hier buitengewoon in.

De laatste scène, ‘Nog één kus’, slaat in als een bom. De aandoenlijke Tam, (tijdens de premiere gespeeld door Lilian Eslami) de prachtige Kim en de fenomenale Chris maken dit slotstuk behalve een dieptepunt, het is tenslotte het meest tragische deel van de productie, ook een hoogtepunt. Want wat men in dit laatste lied laat zien is ongelooflijk mooi.

Miss Saigon is, als het Nederlandse publiek geen geluk heeft, nog maar zes maanden in Nederland te zien. Zorg dat je deze versie, met deze geweldige cast, niet mist!