Producenten De Graaf en Cornelissen hebben ons de afgelopen jaren verblijd met nieuwe originele musicals. Producties over de Zangeres zonder Naam, Volendam en Jacques Brel waren gemaakt met liefde voor het vak. Dit jaar sturen ze Bill van Dijk, Joke de Kruijf, Rosalie de Jong en Rick Sessink de planken op met een concert dat belooft “het mooiste uit 50 jaar Nederlandse Musical” te bieden. In principe is dat waar; er wordt een overzicht geboden van alles wat Nederlandse musicals te bieden hebben; van Annie MG Schmidt tot Jos Brink, van Jasperina de Jong tot nummers uit moderne shows als Turks Fruit, Wat Zien Ik en Soldaat van Oranje. Grote vraag blijft waarom. Nergens in de show wordt ingegaan op de producties zelf: de vier solisten komen op, zingen een nummer en gaan weer af. Met wisselend succes, helaas.
Om maar meteen met het beste te beginnen: Rosalie de Jong. Zij weet van bijna elk nummer dat ze vertolkt een feestje te maken. Ze is komisch, ontroerend en brengt warmte. Waar ze tot nu toe vooral in bijrollen te zien was, geeft ze in deze voorstelling een overtuigend visite kaartje af van wat ze allemaal kan. Ze trekt moeiteloos het publiek mee in haar nummers en lijkt oprecht te genieten van de kans die ze hier geboden krijgt. Heerlijk! Maar de rest van de solisten overtuigt helaas een stuk minder. Rick Sessink is charmant, maar komt helaas niet veel verder dan dat. Aangenaam om naar te kijken, lekkere stem, maar zonder context van een voorstelling is het allemaal niet meer dan “wel aardig”. Joke de Kruijf doet een fantastisch nummer uit de vergeten show Fien, maar gaat hopeloos en bijna gàªnant onderuit in “Alles” uit de Drie Musketiers. Bill van Dijk brengt een machtig mooi “Achter de Horizon” (het prijsnummer uit “Op Hoop van Zegen”) maar heeft ook een pijnlijk nummer over billen. En zo gaat het maar door. Net als je even bent opgeveerd voor iets moois, volgt er iets matigs.
De producenten hebben een klas studenten van de Song & Dance Academie uit Zwolle ingezet om als stage hun eerste professionele werkervaring op te doen. Een loflijk streven, maar het resultaat is meestal ver onder de maat. De veertien meisjes en een jongen moeten hopeloos ouderwetse dansjes opvoeren, maken halfbakken tableaus vivants en zingen niet onaardig. Niemand valt op, niemand krijgt de kans meer te zijn dan behang of stoelenverplaatser. Een gemiste kans. Muzikaal leider Franc Pappot heeft redelijk werk geleverd, maar had in een aantal gevallen wel wat pittiger mogen inzetten; veel nummers waren langzamer dan het origineel, wat de toch al lange avond nog langer deed lijken.
Ook visueel is het allemaal karig. Het achterdoek, waarop de zaal van een schouwburg wordt geprojecteerd, is nauwelijks zichtbaar omdat eroverheen steeds dia’s worden getoond van de musical waaruit een lied wordt gezongen. Meestal is dit niet meer dan een plaatje met de titel, maar bij bijvoorbeeld “Sorry dat ik Besta” (een van de mooiste Nederlandse musicalsongs ooit, fraai gezongen door Sessink) worden opeens beelden van het Kremlin vertoond. Waarom? Slaat dit nummer niet langer over de positie van homoseksuele Nederlanders? Moet Annie Schmidt naar Moskou? De voorstelling zal het je niet vertellen; de gesproken teksten tussendoor zijn tot een minimaal gekeuvel teruggebracht.
Regisseur Paul van Ewijk moet het niet erg druk gehad met het uitwerken van het concept van deze voorstelling. Of hij is er wonderwel in geslaagd deze voor het publiek verborgen te houden. Wat we nu te zien kregen deed me nog het meeste denken aan een show op een tweede rangs cruiseschip. Dat kan de bedoeling niet zijn geweest. Gauw vergeten maar deze voorstelling. Behalve Rosalie de Jong dan. Die gaat het nog ver schoppen….
De Dailymotion-versie van deze reportage:
