Op 14 november 1996 ging op Broadway de revival van deze Kander en Ebb musical in première. Nu, 13 jaar later, is de show de langstlopende revival in de geschiedenis van Broadway en wordt de voorstelling al sinds 1997 ook avond aan avond in Londen gespeeld (recent nog met “onze” Pia Douwes in de hoofdrol). Inmiddels zijn we ook een met Oscars overladen verfilming rijker. Hoe geprezen de verfilming ook is, Chicago is bij uitstek een theatervoorstelling.
Chicago is musical met een hoofdletter “M”. De basis verhaallijn is eenvoudig: twee van moord veroordeelden vrouwen strijden in een vrouwengevangenis om de gunst van één advocaat én om de aandacht van de media. Het decor en de kostuums zijn even schaars als de verhaallijn mager is. We kijken in feite twee uur lang naar het op het podium spelende orkest en naar een in het zwart geklede cast.
Klinkt nog niet echt als een musical om warm voor te lopen ? Geen door het theater slingerende apen, geen uit de lucht vallende kroonluchters, geen oogverblindende kostuums en geen al te diepgaand verhaal. Mis. Chicago is geniaal is haar ogenschijnlijke eenvoud. Met de nadruk op “ogenschijnlijke”. Want alles wat een musical een goede musical maakt is raak in deze voorstelling. Meest in het oog springend is de fenomenale choreografie in de stijl van Bob Fosse. De kenmerkende “Fosse”-stijl die choreografe Ann Reinking gebruikt, krijgt juist alleen maar meer impact door het minimalistische gebruik van decor en kostuums. Dat alleen al maakt Chicago een theaterbezoek waard. Maar ook de muziek valt steevast op zijn plek. Het lijkt een verzameling aardige revue-nummers. Toch past elke song bij de handeling en voegt het zodoende iets toe aan het verhaal en de personages. Bovendien ademt de muziek de juiste sfeer uit én sluit ze naadloos aan bij spel en dans. Ogenschijnlijke eenvoud dus. Want weglaten wat overbodig is en (daardoor) uitvergroten wat de moeite waard is, is alles behalve eenvoudig.
