De videoreportages van MusicalWorld.TV zijn in hoge kwaliteit. Mocht die te veel zijn voor je computer, klik dan op de gele HD-knop onderaan het scherm voor een standaardkwaliteit.
Twee mannen lijden zwaar onder de hoge verwachtingen van hun moeder. Inspecteur Thomas Bommel woont nog bij haar in huis. Ze behandelt hem nog echt als een kind, verzorgt zijn lunchtrommel, maar wrijft hem ook de successen van zijn broer is. De arts haalt regelmatig de Volkskrant.
Boudewijn van Dalsum, Bo, is werkloos acteur. Zijn moeder, een toneellegende, is pas overleden, maar hij worstelt nog steeds met haar opinie. Ze heeft geen goed woord over voor zijn prestaties.
Dan besluit hij in de gewone wereld “op te treden”, als wurger, om zo toch beroemd te worden en de kranten te halen. Met als ultieme doel, de Volkskrant.
Er ontstaat contact tussen de twee heren als Bo Thomas opbelt en er ontstaat een kat en muis spelletje, waarbij blijkt dat ze elkaar nodig hebben om de beide moeders te bewijzen dat ze echt wat waard zijn.
Tijdens zijn onderzoek ontmoet Thomas al snel Lara Steen, onderbuurvrouw van het eerste slachtoffer. Zij is de tegenpool van Thomas, kordaat en zelfverzekerd, al heeft ook zij haar twijfels. Er ontstaat een romance, die onder druk komt te staan door de obsessie van Thomas met zijn werk.
‘No way to treat a lady’ is geweldig gecast. Remko Vrijdag hoort niet tot de zangtop van Nederland, maar speelt de onzekere, schutterende, tegen de verwachtingen opboksende inspecteur zeer overtuigend. Soms zou je ‘m willen knuffelen, dan weer een schop onder z’n achterste willen geven, en dan weer even wakker schudden. De openingsscène, waarin we Thomas moeite met opstaan zien, en de rol die moeder daarin speelt, zet meteen helder de toon.
Wim van den Driessche is heerlijk verknipt in spel en zang, en maakt van de wurger een angstaanjagende man. Tegelijkertijd valt er wel enorm veel te lachten, met name om de vermommingen die hij gebruikt om bij zijn slachtoffers in de buurt te blijven.
Frédérique Sluyterman van Loo is oorzaak en gevolg in het stuk. Ze speelt beide moeders en de slachtoffers. Met name in Cora, de moeder van Thomas, kan ze zich helemaal laten gaan, van de verstikkende verzorgingsdrang tot teleurstelling dat het nooit wat met haar zoon zal worden.
Brigitte Nijman zingt de rol van Lara Steen uitstekend, maar zou nog af en toe nog iets meer gedecideerdheid in haar rol mogen leggen. Toch zijn haar scenes met Thomas erg sterk, en is de eerste ontmoeting met zijn moeder geweldig. Och arme Thomas.
Regisseur en vertaler Daniël Cohen heeft de plaats van actie verplaatst naar het Amsterdam van de jaren zeventig. De transformatie is uitstekend gelukt, want nergens komt er iets geforceerd over. Actie tomaat is een mooie achtergrond voor een acteur. Nederlandser kun je het niet hebben dan een rechercheur die een korfbalkaart heeft.
De voorstelling zit vol met verwijzingen: soms overduidelijk en soms wat subtieler, een enkele keer voor de connaisseur. Op het bureau van Thomas werken onder andere de rechercheurs Grijpstra en Baantjer, en als Boudewijn de overlijdensadvertenties leest noemt hij de namen Hanenberg en van Gelder.
Er wordt gewerkt met een minimum aan rekwisieten. De lijst, waarin het portret van Alexandra van Dalfsen (soms) te zien is tussen de kledingrekken op de eerste etage, en een vloer met wit-zwarte tegels en pilaartjes op de hoeken wordt soms aangevuld met zitmeubilair, en daarmee is vrijwel alles genoemd. Meer is ook niet nodig, de plaats van actie is duidelijk.
Muzikaal is ‘No way to treat a Lady’ zeker in orde, hoewel enkele herhalingen in de muziek op een gegeven moment wel gaan vervelen. Pianist Frans Heemskerk moet het in zijn eentje klaren, en doet dat met verve, afwisselend gebruikmaken van orgelachtige klanken uit het keybord en de piano. Zo is er sprake van de zo broodnodige variatie.
In de vooraankondiging werd als uitdaging genoemd het steeds wisselen tussen spanning en humor. Bij de voorstelling die we zagen is dat niet helemaal gelukt. Vooral de eerste helft had zeer veel humor. In de tweede helft, die een stuk grimmiger van toon is, lukte het wisselen wat meer. De grappen waren minder in aantal, kwamen goed over, maar zonder de spanning weg te nemen. Misschien dat het in de loop van de serie voorstelling ook in de eerste helft gaat werken en misschien ook niet. Zoals ‘No way to Treat a Lady’ nu staat is het al een regelrechte topper, het absolute hoogtepunt van dit M-lab seizoen.
Scenefoto’s: Bob Bronshoff
