Obsession is een liefdesdrama, gebaseerd op de film Ossessioni van Luchino Visconti uit 1943. Regie is in handen van Ivo van Hove, recent nog verantwoordelijk voor de regie in de musical Lazarus. Daar waar andere door Van Hove voor het toneel bewerkte films van Visconti maatschappelijk of politieke thema’s hebben, is dat in Obsession niet het geval. De voorstelling vertelt het verhaal van Hanna, een jonge aantrekkelijke vrouw die louter om financiële redenen met de veel oudere Joseph is getrouwd en samen met hem een bar/eetcafe runt. Er is weinig klandizie, weinig sfeer en de omgeving oogt troosteloos. Hanna maakt een verveelde, onverschillige indruk en voelt zich gevangen in haar relatie met de dominante Joseph die er, soms subtiel en dan weer expliciet, geen misverstanden over laat bestaan wie er thuis de baas is. Tussen de bedrijven door probeert hij hun kapotte truck en waterpomp aan de praat te krijgen. Dan doet Gino het etablissement aan, op zoek naar eten en werk. Gino is een vrije geest, onafhankelijk en een zwervend bestaan leidend. Zodra hij het leven van Hanna en Joseph binnenloopt, is het duidelijk dat het slechts een kwestie van tijd is voordat de spreekwoordelijke poppen aan het dansen gaan. Gino is jonger en fitter dan Joseph, onafhankelijk en avontuurlijk. Hij weet direct de in Hanna slapende liefde en lust tot leven te wekken. Dat blijkt wederzijds te zijn; er is een spanning voelbaar waarvan je zeker weet dat die spoedig zal ontbranden in een vurige passie. Het is niet verwonderlijk dat Hanna in Gino een onmiddellijke uitweg ziet om haar ongelukkige bestaan te ontvluchten. Als Joseph voor het doen van boodschappen er op uit moet, is er weinig voor nodig de aanwezige spanning tussen Hanna en Gino te laten ontaarden in een vrijpartij. De hartstocht is groot en het is duidelijk wat Hanna tekort is gekomen. De twee gaan volledig in elkaar op en al snel wordt duidelijk dat Joseph hen in de weg zit. De twee besluiten ‘het probleem Joseph’ op te lossen, waarna niets hun geluk meer in de weg lijkt te staan. Maar dat is slechts schijn; Hanna durft haar zekere bestaan niet op te geven en Gino wil zijn vrijheid behouden. Gino vertoont vluchtgedrag, Hanna chanteert hem in de hoop hen te binden. Als dit niets uithaalt, verraadt ze hem zelfs. De aantrekkingskracht blijkt echter groot en hun liefde voor elkaar zorgt voor verzoening. Ongeluk en drama liggen echter op de loer…
Obsession is een mooie, onderhoudende voorstelling. Volledig in de Engelse taal gespeeld maar met handige boventiteling. De opening is broeierig, de spanning voelbaar, de toon wordt direct gezet. Als toeschouwer voel je dat het niet helemaal (of helemaal niet) goed zit in de relatie tussen Hanna, gespeeld door Halina Reijn, en Joseph, gespeeld door Gijs Scholten van Aschat. Reijn zet het personage van de in haar relatie gevangen Hanna goed neer. Verveeld en ongelukkig, kort gehouden door haar man maar tegelijkertijd latent verleidelijk. Je gelooft haar situatie want haar relatie met Joseph komt benauwend over, liefdeloos. Gijs Scholten van Aschat speelt de rol van Joseph overtuigend en je begrijpt waarom Hanna zich ongelukkig voelt. Althans, totdat Gino zijn entree maakt: In de kille ambiance van het eetcafe - weergegeven door een sober decor met een kaal keukenblok, een armoedige waterpomp en badkuip en tenslotte een dreigend boven het toneel hangend haperend truckmotorblok, verwijzend naar de kapotte truck maar net zo goed een metafoor voor de moeizame liefdesrelatie tussen Hanna en Joseph - loopt Gino naar binnen, achteloos spelend op een mondharmonica en verder omgeven door stilte. Hij gooit de deur op ferme wijze open, symbolisch voor de schok die hij later teweeg gaat brengen en de levens die hij overhoop gaat gooien. Jude Law is een perfecte Gino. Indrukwekkend in zijn spel als de mysterieuze landloper, waarbij vanaf zijn opkomst niet duidelijk is wat er precies gaat gebeuren maar het wel zonneklaar is dat zijn komst de spanningen in het huwelijk tussen Hanna en Joseph verder zal gaan opvoeren. Gino trekt namelijk direct de aandacht van Hanna en dan helpt het als je beschikt over een indrukwekkend torso zoals Law dat heeft. Begeerlijk is hier het juiste woord. Het behoeft weinig verbeelding om te begrijpen dat Hanna meteen voor de bijl gaat. De chemie tussen de twee is groot, het is een mooi duo om te aanschouwen. Tegelijkertijd schiet — in het besef dat dit wellicht vloeken in de kerk is binnen de toneelwereld — even de gelijkenis door het hoofd met de eerder deze week in première gegane musical The Bridges of Madison County, waar het leven van de vrouwelijke hoofdpersoon Francesca ook een plotseling amoureuze wending neemt als de stoere en aantrekkelijke fotograaf Robert haar leven binnenwandelt…
De aantrekkingskracht tussen Hanna en Gino is een rode draad door het verhaal, en de hartstocht wordt gedurende de voorstelling enkele malen zeer smaakvol, begeleid door projecties, in beeld gebracht. Met name de bad scene trekt hierbij de aandacht, waarbij de geliefden zich schoonwassen terwijl Joseph op hetzelfde moment zijn eigen crime-scene aan het schoonboenen is; briljant bedacht. Maar tegenover de aantrekkingskracht staan ook twijfels en afstoting. Het liefdeskoppel lijkt voor elkaar bestemd maar dit blijkt op langere termijn toch niet zo eenvoudig. De tragiek van de gebeurtenissen en de impact op hun samenzijn houden de spanning tot het eind van de voorstelling in stand. En hoewel verhaal en dialogen geen echte diepgang hebben, zorgt met name het sterke spel van de acteurs ervoor dat Obsession van begin tot eind blijft boeien. De allerlaatste gesproken zin van de voorstelling had in dit licht bezien wel achterwege mogen blijven, want die doet afbreuk aan de kracht en tragiek van de slot scene.
