De tegendraadse protagonist Randle Patrick McMurphy wordt in deze show levendig vertolkt door Christian Slater. Zijn acteerstijl/uitstraling wordt vaak met die van Jack Nicholson vergeleken en het is dan ook toepasselijk dat Slater een van Nicholson’s bekendste filmrollen nieuw leven in blaast in het theater. Hij doet echter geen imitatie van Nicholson en doet je hem zelfs vergeten. Zo dynamisch is zijn McMurphy. Slater brengt een ‘sense of danger’ over de voetlichten en geeft je het gevoel dat hij op elk moment iets krankzinnigs kan doen wat een laag van spanning aan elke scene toevoegt.
Ook voegt Slater een seksuele dimensie toe aan de rol die Nicholson wat mij betreft nooit had. Dit maakt de penisnijd en confrontaties met zijn aartsrivale, Nurse Ratched, extra krachtig. Zo loopt hij om haar uit te dagen in slechts een klein handdoekje rond. Als climax laat hij de handdoek vallen, waaronder hij een onderbroek aan heeft met een erecte penis. Een van de hoogtepunten van het stuk is als de twee rivalen elkaar te lijf gaan. Wat erg realistisch is uitgebeeld. Slater bewijst met dit stuk dat hij een echt theaterbeest is (op zijn negende stond hij al op Broadway met The Music Man) en wordt hij op handen gedragen door het Engelse publiek.
De overige cast is fantastisch (vnl. bestaande uit standup comedians) en enorm op elkaar ingespeeld. Frances Barber brengt een compleet nieuwe interpretatie van Nurse Ratched. Ze weet op een zachte manier het bloed onder je nagels vandaan te halen. Onvergetelijk is de poeslieve manier waarop ze door de intercom woorden als ‘medication’ en ‘group therapy’ omroept. Ook zij doet je geheel de filminterpretatie van Louise Fletcher vergeten.
Mackenzie Crook, bekend van de succesvolle sitcom The Office, is ook indrukwekkend als de fragiele, stotterende Billy Bibbitt, die slachtoffer wordt van de machtstrijd tussen McMurphy en Ratched.
Ik had een enorme klote zitplaats aan de zijkant van het balkon. De stoel was veel te laag, je had nauwelijks beenruimte en kon ook nog eens een groot gedeelte van de linkerkant van het toneel niet zien, waar heel wat scenes werden gespeeld. Toen ik met mijn zitplaats kennis had gemaakt besloot ik gelijk dat ik dat mijn lichaam niet aan wou doen. Veel theaters in de West End zijn gewoon niet gemaakt voor hedendaagse lichamen. Ik heb de hele voorstelling staand gezien wat prima was, omdat je het hele podium kon zien en je naar eigen wil kon bewegen.
Aan het eind barste het publiek (bestaande uit vele jongeren) in een daverend applaus uit. Op een gegeven moment tikte Frances Barber op de schouder van Christian Slater en wees naar mij. Ze dacht namelijk dat we een staande ovatie gaven, wat erg uitzonderlijk is in Londen. Ze wist natuurlijk niet dat we gedurende de hele show een staande ovatie hadden gegeven. Gelukkig was het stuk de moeite waard.
Komend seizoen zal Joop van den Ende een Nederlandse-versie van dit stuk uitbrengen met Simone Kleinsma in de rol van Nurse Ratched.
Christian Slater & Frances Barber