Patricia van Haastrecht 2.0

Soms zit het niet mee, en neem je belangrijke beslissingen. Dat deed Patricia van Haastrecht, door het afgelopen jaar aan zichzelf te werken, en een zangopleiding in Kopenhagen te gaan doen. Bezoekers aan Voor je ’t Weet zullen zich waarschijnlijk verbazen; ze was toch al een uitstekende zangeres. Maar zelf had ze een stapel liedjes die ze voor haar gevoel niet kon zingen, en daar wilde ze verandering in brengen. Deze avond presenteert ze juist dié liedjes; het levert een kleurrijke, gevarieerde optreden op, waarbij ze afwisselend straalt tijdens de songs, maar tussen de nummers door ook een zeer persoonlijk verhaal vertelt. Het maakt de gun-factor, die ze al had, alleen nog maar veel groter.
Ze opent met Let me be your star uit Smash, en gooit vocaal meteen alle registers open. Met een enorme power zingt ze haar favorieten, waaronder Girl on fire van Alicia Keys en het nummer uit Wicked dat velen proberen, maar weinigen echt goed over het voetlicht weten te brengen: Defying Gravity. Patricia slaagt met vlag en wimpel. Tussendoor vertelt ze over haar opdrachten tijdens de opleiding, het uitbeelden van een nummer in je eigen taal, die de meeste anderen in de klas dus niet kunnen verstaan. Dat dit moeilijker is dan misschien zou lijken blijkt uit de reactie bij het ontroerende Lente van Brigitte Kaandorp: iets met een koe en een ei. En zo wisselen allerlei genres en liedjes elkaar af: het klassieke Nella Fantasia met de rocksong Ironic, tot zelfs een nummer in het Zweeds aan toe (uit de film As it is in heaven). Ook een hele opgave om je eigen te maken, als je geen Zweeds spreekt; ze vertelt over de stress over het instuderen omdat je toch niet met een tekst op het podium kan staan, om uiteindelijk te beslissen: dit is mijn concert, dat doe ik gewoon.
In de tweede akte krijgt ze bij een van de songs hulp van een klasgenoot uit Zweden, de (Nederlandse) jazzzangeres àsa. En juist als de gedachte opdringt, het is een gevarieerd, maar ook serieus repertoire, terwijl ze ook komisch talent genoeg heeft, barst ze los in een jodellied. De voorstelling wordt besloten met een klein en persoonlijk lied dat ze zelf schreef.
Patricia wordt de hele avond begeleid op de vleugel door de sterke pianist Alan Evans, die ook de muzikale begeleiding doet bij Ordinary Days, de voorstelling waarin ook Patricia te zien was, en die binnenkort nog een aantal keren zal worden opgevoerd. Een uitzondering, Somebody to love doet ze met een muziekband. Maar dat was precies de opdracht die bij dat nummer hoorde. En zo valt alles op z’n plaats.
Met het uitreiken van de Genesius-penning na haar opleiding gaf de jury al aan veel talent in Patricia te zien. Dat talent is deze hele avond zichtbaar. Al snel komt de gedachte op dat zij met deze stem gemakkelijk de hoofdrol in ‘the Bodyguard’ zou kunnen zingen. En naar mate de avond vordert denk je: maakt niet uit in wat, als we haar maar ergens in zien.
Nieuwsgierig: op 31 maart en 1 april treedt ze op samen met de andere Jos Brink Genesiuspenning-winnaars in het Ostade theater. En in april speelt ze dus weer in Ordinary Days (Ordinary Days).