In Nederland mogen we trots zijn op onze jeugdvoorstellingen. Hoe klein ze ook zijn, vrijwel altijd weten ze hun doelgroep te bekoren. Net als in de grote mensenmusical wordt er vaak teruggegrepen op bestaande verhalen. Zo ook deze voorstelling, die is gebaseerd op de boekjes die Mies Bouhuys in de jaren 50 schreef, en die geïllustreerd werden door Fiep Westendorp.
Anders dan de meeste voorstelling die prentenboeken als uitgangspunt hebben wordt zijn de beesten dit keer geen poppen, maar verklede acteurs. Maar dat is niet het enige opvallende verschil. Het productiehuis heeft niet voor niets de Toren van Geluid, want naast liedjes wordt er in de voorstelling ook veel gebruik gemaakt van geluid. De schutting bijvoorbeeld lijkt wel een drumstel, en de sardientjes rammelen dat het een lust is.
Als de voorstelling begint staan er twee acteurs in een poezenpak op het toneel, maar zodra ieder zijn juiste muts met oortjes op heeft (de ene is grijs, de ander zwart), worden Laura Burgmans en Norman van Huut de poezen Pim en Pom. De eigenaresse staat op geluidsband, en zodra zij haar hielen heeft gelicht wil Pim wel op avontuur. Pom is minder enthousiast en lijkt wat banger. Toch gaan ze beiden naar de tuin en bij een potje verstoppertje raakt Pim in een andere wijk verzeild, waar het heel anders ruikt. Daar treft ze ook de kookgrage poes Pastei, die wat anders praat en bakkeljouw
bakt. Inmiddels is ook Pom buiten de hekken op zoek naar Pim. Wat rijdt dat verkeer hard en klinkt het luid. Ook hij heeft een wonderlijke ontmoeting, met een muzikale poes van stand. Zij leert Pom hoe het hoort in de hogere kringen, en probeert hem ook te leren zingen. Helaas is Pom daar niet zo
goed in…
Met simpele decors die met een 180 graden draai iets anders voorstellen, en klein aantal rekwisieten komt dit avontuur tot leven; een avontuur dat de jonge bezoekers de volle drie kwartier weet te boeien. Soms moet er worden meegedaan of gereageerd. Om 11 uur in de ochtend is dat nog niet heel wild, maar er wordt goed gereageerd als er bijvoorbeeld wordt gevraagd hoe dat nou moet: kijken voor je oversteekt.
In deze tijd hadden er wel waarschijnlijk wel aparte karakters gevonden kunnen worden die meer in het tijdsbeeld passen dan iemand uit een voormalig kolonie of een elitaire dame, maar ondanks dat blijkt dit een tijdloze vertelling. Chapeau.
Scènefoto’s: Milan Photography
