Recensie

Prachtige muziek bij de ronde keukentafel ⭐⭐⭐

Een energieke jeugdige cast en prachtige muziek: het zijn de steunpilaren van De Ridders van de Ronde Keukentafel een musical die het publiek door het bijzondere script ook met vraagtekens achterlaat. Hadden we dit kunnen zien aankomen?

Iemand die met enige regelmaat naar het theater gaat, kent ze wel. De mededelingen vooraf over het maken van foto’s en dergelijke, en dat het orkest onder leiding staat. Zelden zullen deze mededelingen grappiger zijn gebracht als bij deze voorstelling. De tweeling, die ze brengt als wetten, met bijvoegsels, pakt het heel geestig aan. Als vervolgens de eerste tonen te horen zijn van een prachtige openingssong zijn de verwachtingen ineens heel hoog. Het visuele aspect is wat bedrieglijk. Jongeren met helmen met badeendjes erop en met ballonzwaarden suggereren een dolkomische voorstelling in de hoek van Spamalot. Dat is deze voorstelling zeer zeker niet. Het uitgangspunt blijft misschien iets onderbelicht. Koning Uther is uit vechten, en de kinderen verzamelen zich op Camelot, waar ze bescherming kunnen verwachten. Deze blijft echter uit. Al snel zijn er serieuze problemen, zoals woningnood onder de arme klasse, en moet er een leider komen. Uiteraard verwacht de adel dat deze uit hun gelederen komt, maar het tegendeel blijkt. Het is Arthur, geen dappere stoere held, maar ook geen onverstandige jongen. Een jongen, die door engelen te vondeling is gelegd? Elke keer als hij vreemde ontmoet, moet hij de vraag beantwoorden of dat waar is. Een vraag waar hij geen antwoord op heeft. Merlijn zou het kunnen zeggen, maar die communiceert hoegenaamd niet met hem. Hij noemt hem zelfs Pierre, alsof hij zijn echte naam niet kent, en toch, af en toe helpt hij hem toch. Zoals met de subtiele hint, die hem het zwaard oplevert. Als Gwynevere, deel van de adel, zijn protestspeech overneemt, is hij zelfs een beetje pissig. Maar toch klikt het tussen de twee. Als de Franse Lancelot ten tonele verschijnt, ontstaat tussen hem en Arthur een hechte vriendschap, maar er broeit ook iets met Gwynevere. En dan gaan er overal dingen mis. Zeker als de adellijke Mordred verschijnt, die Arthur’s recht betwist, omdat hij destijds de kans niet had.

De Ridders van de Ronde Keukentafel heeft twee gezichten. Voor de pauze is het vooral pais en vree, en gebeurt er eigenlijk weinig. Het geeft het publiek de kans om aan alle karakters te wennen. De tweede akte is vooral duister, al is de inleiding op een bizarre Broadway-manier vrolijk. Inspiratiebronnen zijn er legio. De show van Broadway, een typisch Boyband-nummer met de bijbehorende bewegingen, en uiteraard kent de voorstelling, gebaseerd op het boek van Mark Tijsmans, vele personages uit de Arthur legende. Soms wordt het allemaal even te veel. De introductie van Mordred aan het begin van de tweede akte is al laat, maar als ook nog eens Parcival halverwege de tweede akte wordt geïntroduceerd, vragen we ons echt af wat het doel is, anders dan weer een talentvolle speler (Quinto Vanroose) wat spelminuten te gunnen. Zijn zoektocht naar de graal voegt verder weinig toe aan de essentie van de voorstelling.

De voorstelling is in de markt gezet als gespeeld door 1 volwassene, en verder alleen maar kinderen. Hier is wel een beetje met de waarheid gesmokkeld. Zoals ook in het programmaboek wordt aangegeven spelen er een viertal young professionals mee, in het ensemble, en twee met tevens een rol. Ze spelen deze, Mordred (Rick van den Belt) en Viviane (lady of the lake, Emelien Raats), uitstekend. Bij de jeugdige acteurs valt vooral het enorme charisma van de tweeling (Remi de Smet en Nolle de Kock) op. Ook de spelscenes tussen Tristan (Thomas Servranckx) en Isolde (Charlotte Boudry) zijn sterk, en de bekende driehoek uit de Arthur-verhalen, tussen Arthur (Kobe Verdonck), Gwynevere (Leonie Savaete) en Lancelot (Francis Geeraert) is interessant om naar te kijken. En de kleine Pellinore (Tito Orlando) weet je hart al snel te veroveren. De rol van Merlijn, die van het begin tot het einde vaag blijft, wordt lekker vreemd gespeeld door Ludo Hellinx, al is wel duidelijk dat hij van zanger zijn beroep niet moet maken. Een vrijwel overbodig nummer over kippen braden hoort tot de weinige zwakke momenten van de voorstelling.

De voorstelling wist tijdens de Cultuurmarkt in Antwerpen het meest interessante voorsmaakje te geven. Toen was al wel duidelijk dat het een serieus verhaal ging. Wat toen niet helder was, is de vele parallellen tussen dit verhaal en het magistrale Lord of the Flies.
De Ridders van de Ronde Keukentafel zou zomaar de beste nieuwe score van 2017 kunnen hebben. Ook het spel, de zang en dans van de jongeren is fijn om te zien en te horen. De gedachte achteraf, ‘wat heb ik nu eigenlijk gezien?’, levert voer voor gesprek en discussie, maar ik vraag me af of er veel mensen zijn die ook tot een conclusie komen. Wie dat geen onoverkomelijk probleem vindt, moet vooral komen kijken en luisteren.
De voorstelling wordt gespeeld in ’t Eilandje, en heeft hiermee een zaal met een ruim podium voor de spelers, en ruime zitplaatsen voor het publiek. Een fijne entourage, al moet je iets buiten het centrum zijn.
De Ridders van de Ronde tafel is nog tot en met 12 november te zien.

29 October 2017
Première
Antwerpen
Theater 't Eilandje
deepbridge.be

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen