In Dogfight maken we kennis met een groep jonge mariniers die op het punt staan te worden uitgezonden naar Vietnam. Het is 1963, Jane Fonda houdt speeches tegen de Amerikaanse betrokkenheid in de oorlog, maar de drie hoofdrolspelers Birdlace Eddie, Boland en Bernstein (de drie Bees) houden zich niet bezig met politiek. Ze zijn getraind om Vietnamezen op hun sodemieter te geven. Natuurlijk zijn ze bang, maar daar hebben ze het vooral niet over. Ze vloeken, zuipen, feesten en zijn op jacht naar een meisje om de laatste nacht mee door te brengen. Ze houden een Dogfight; dit betekent dat ze allemaal geld inleggen in een pot die gewonnen wordt door degene die het lelijkste meisje meeneemt naar het feestje. Birdlace Eddie denkt dat hij de jackpot kan winnen met Rose, die hij oppikt in een diner. Maar Rose mag niet al te aantrekkelijk zijn, al snel blijkt er een vonk over te slaan tussen de twee. Maar wat doe je tijdens een laatste nacht voordat vertrekt naar de andere kant van de wereld om te vechten tegen een vijand die je niet kent?
Binj Pasek en Justin Paul baseerden hun musicaldebuut op een obscure film met dezelfde naam uit 1991. Ze schreven een geweldige score waarin duidelijke echo’s te herkennen zijn van Sondheim, Jason Robert Brown en Duncan Sheik. Het boek is problematischer en dat komt vooral door het gegeven: in hoeverre moeten we meeleven met jongens die zo met vrouwen omgaan als in deze voorstelling? De mannen vormen zo’n groepje waar je, als ze bij je in een kroeg of restaurant zitten, je dood aan ergert. Vrouwen zijn een stuk vlees om te gebruiken en daarna hard te laten vallen. Nee van een meisje betekent dat je geld aan haar geeft zodat je toch je zin krijgt, desnoods met een paar meppen om je argumenten kracht bij te zetten. De wereld van Dogfight is een zeer onaangename waarin pas na de pauze wat gevoel doordringt. Net op tijd, want het verhaal van de jongens die de oorlog in gestuurd worden verdient medeleven. En dat lukt: de finale grijpt je bij de strot.
Regisseur Benno Hoogveld ging op zoek naar de beste studenten van muziektheateropleidingen voor deze voorstelling en bracht een prachtige groep talenten bijeen. Jeffrey Italiaander speelt Birdlace Eddie en valt op door zijn prachtige stem en uitstekende dictie. Misschien speelt hij iets teveel op de hoogste energie, maar dat kan ook gelegen hebben aan de spanning van de premiere. Iets meer verstilde momenten zou zijn vertolking nog sterker maken. Verrassing van de avond is de uitstekende Eline de Jong als Rose. Ze is grappig, ontroerend en heeft een heerlijke strot en weet zich moeiteloos staande te houden tussen de mannen. Haar boog van opgewonden bakvis tot sterke onafhankelijke vrouw is adembenemend: een grote belofte voor de toekomst. Luuk Melisse als Bernstein en Stef van Gelder als Boland overtuigen als vrienden van Birdlace. Onuitstaanbaar, cocky en vol energie. Er wordt fantastisch gezongen door de hele cast: het koorwerk is om van te smullen. Hoogveld heeft er een sterk ensemble van gemaakt waarin niemand voor elkaar onderdoet.
M-Lab brengt met Dogfight een ijzersterke voorstelling en doet waarvoor het ooit is opgericht: jonge talenten een kans geven zich te ontwikkelen in nieuw of onbekend muziektheater. Dogfight is zonder twijfel een van de interessantste nieuwe musicals van de laatste jaren. De eerste vertaalde productie ter wereld is nu in Amsterdam Noord te zien en daar kunnen we als musicalliefhebbers alleen maar heel blij mee zijn. Met twee prachtige producties op spuugafstand van elkaar kunnen we maar een ding concluderen: in juni is het beste van Broadway te zien bij afrit S116 Amsterdam Noord op de ring A10. Neem die afslag deze maand, bij voorkeur twee keer!
