Ouders van jonge kinderen zullen de titel ongetwijfeld herkennen. Het gelijknamige prentenboek zit , sinds het zo’n 20 jaar geleden verscheen, vaak al bij de geboortecadeautjes. Dit boek van Sam McBratney & Anita Jeram is dus nu ook op het podium te bewonderen. De tekeningen zijn tot prachtige poppen omgetoverd door Kathelijne Monnens. We zien Hazeltje en zijn vader Grote Haas bij een grote boom. Het is lente, en een nieuwe dag begint. Met ochtendgymnastiek. Als vader eten gaat halen moet Hazeltje bij de boom achterblijven. Hij is nog te klein. Vervolgens doorloopt de voorstelling de seizoenen, en in elke ervan beleeft Hazeltje een klein avontuur, tot de lente van het volgend jaar. Terug komt steeds het moment dat Hazeltje aan Grote Haas iets wil zeggen: “Raad eens hoeveel ik van je hou?” Dat kan Grote Haas niet raden, dus moet Hazeltje het zeggen. En steeds komt er een groot voorbeeld van de belevingswereld van het kleine haasje, waarop vader het weer net wat groter maakt als hij zijn liefde een maat geeft. Wat Hazeltje dan graag weer nog wat groter maakt.
Het decor is grootser en beeldender dan we meestal bij Theater Terra zien. De makers van prachtige jeugdvoorstellingen hebben bepaalde visuele trucjes die we vaak terugzien, maar die zijn in deze voorstelling vrij beperkt. Geen mini-poppetjes om een grote reis uit te beelden, wel de doeken om iets visueel te maken, in dit geval sneeuw. Al is er wel een stapje extra gezet, door het ook echt te laten sneeuwen. Het wat grootsere decor is prachtig, maar heeft ook een nadeel. Op de eerste rij blijkt een struikje en een wortel soms het zicht wat te blokkeren.
De casting bij Theater Terra is vrijwel altijd prima, en dat is bij deze voorstelling niet anders. Wesley de Ridder was al eerder een schattige Kikker, maar is als Hazeltje mogelijk nog aaibaarder. De kinderlijke emoties als het willen helpen en ontdekken, het ondeugende en kwetsbare, en de onvoorwaardelijke liefde voor zijn vader (Hazeltje is inderdaad géén puber) zijn reuze herkenbaar. Eric Jan Lens is een liefdevolle vader als Grote Haas. De bijrolletjes, en assistentie bij de bewegingen van de beide hazen zijn in handen van oude rot Dick Feld, en nieuwkomer Sanne Franssen, die bijvoorbeeld het geïrriteerde bijtje van geweldige mimiek voorziet. Het viertal zorgt voor een fascinerend visueel geheel.
Ondanks dat de voorstelling prachtig is en de vijf sterren stuk voor stuk verdient, zal deze niet voorkomen in het lijstje ‘Beste productie voor kinderen/Jeugd’ bij de Musicalworld Awards verkiezing van volgend jaar. Het is namelijk geen musical. Waar producties als Kikker volop liedjes in de show hadden, wordt er in deze voorstelling nauwelijks gezongen. Bij de seizoenovergangen klinkt wel één liedje dat door de cast wordt meegezongen met de geluidsband, maar daar blijft het bij. Muziek speelt wel een grote rol in de voorstelling. Er is gekozen voor een klassieke filmsound, die bijvoorbeeld doet denken aan de eerste Disney tekenfilms, en hier en daar weerklinkt ook een fragment echt klassieke muziek. Het past goed bij deze tijdloze voorstelling.
Ontwapenend, vertederend, lief, schattig. Het zijn zomaar wat woorden die me bij deze voorstelling als omschrijving te binnen schieten. Het enige wat wel een beetje vreemd is dat de kleine haas in een jaar niet groeit; en dat terwijl zijn lengte wel een issue is in het verhaal. Maar dat is iets waar de jongste theaterbezoekers waarschijnlijk totaal niet mee zitten. Een voortreffelijke voorstelling dus, waarvan het wel heel raar moet lopen dat deze niet Dribbel achterna gaat, en ook een uitgebreide tour in Amerika gaat doen. Maar eerst nog Nederland en Vlaanderen. Heb je kinderen in de doelgroep, ga en geniet, met z’n allen.
