DAPA 3: Happily Ever After
Soms kan bij een eindvoorstelling een totaal nieuw stuk erg goed uitpakken, maar meestal leidt het terugvallen op een succesvol stuk tot een beter resultaat. Daar is deze voorstelling een uitstekend voorbeeld van, want ondanks de onbekende titel wordt teruggevallen op de theaterhit de we onder de Nederlandse vertaling kennen. Een sobere podiumindeling, waarin een verhoging van podiumdelen centraal staat, is zeer effectief in deze voorstelling. De uitbundigheid komt vanuit de karakters, want in deze voorstelling komen wat aparte portretten voorbij. De ietwat verwende Assepoester moet met lede ogen toezien hoe haar vader wordt ingepakt door een internetbruid Irma Zonderboezem (Bram Louts), en haar twee bimbo-dochters Paris en Hilton (Julia Berger en Davinia Hitipeuw). De bediende van het huis, Knoop (een verwijzing naar Buttons, een karakter dat in de Engelse kerstvoorstellingstraditie de verbinding is tussen spelers en publiek), heeft een oogje op Assepoester (Sylvana Oosterhoff), maar zij ziet hem niet staan. Roodkapje (Stephanie Bisschops) doet braaf wat haar moeder zegt, en wijkt niet van het pad af, ook niet als ze de angstaanjagende wolf (Davinia Hitipeuw) tegenkomt. Een wolf, die zelf uit moet kijken voor twee jagers (Julia Berger en Sylvana Oosterhoff), die elkaar ook wel erg leuk vinden. Ondertussen op het paleis wordt de prins gedwongen tot een huwelijk: als hij op het aankomende bal geen leuk meisje kan vinden, moet hij trouwen met een Luxemburgse prinses. De koningin (Stephanie Bisschops) is nogal kritisch richting haar zoon, dit tot ongenoegen van lakei Louis (Julia Berger), die idolaat van hem is. En zo zien we sommige karakters precies doen wat we van ze verwachten, terwijl anderen juist onverwacht uit de hoek komen.
De voorstelling vliegt in een hoog tempo voorbij, en wie niet echt goed oplet, zal aan het eind van de voorstelling verbaasd hebben gekeken hoe weinig mensen er bij het applaus op het podium stonden. Er zijn zeel veel dubbelrollen, en zonder uitzondering worden ze perfect uitgevoerd. Iedereen in de zaal zal zo zijn favoriet hebben: het valse van de stiefmoeder is al grappig, de travestie gooit er nog een scheutje bovenop, zeker op het moment dat dát juist heel zichtbaar is. De twee domme stiefzusters, waarvan de ene nog net even stommer is, zijn heerlijk om naar te kijken. De koningin heeft de juiste toon goed te pakken en pakt zo ook nog een stukje parodie op het koningshuis mee. Of mijn persoonlijke favoriet, de down-to-earth Roodkapje. Elke rol heeft zijn of haar momenten, en die worden met beide handen aangegrepen. Of het nu de dolkomische teksten zijn, de soms enorm uitbundige kostuums, de lichte improvisatie bij haastverkledingen of ander klein technisch ongemak, of in de heerlijke bewerkingen van bestaande liedjes als Loving You, Bootylicious of Hij gelooft in mij, tot Nirvana aan toe. Met een heerlijke Lang en gelukkig-medley aan het eind.
Of je het nu schaterlachend uit, of slechts een dikke grijns toont, deze voorstelling is puur genieten. De 5 studenten uit deze klas geven een geweldig visitekaartje af, met natuurlijk ook dank aan de gastspelers Chelsea Soares (Knoop) , Kelly Alblas (Prins Roderick van Oranjenassaukade) en Ferry Hogeboom (vader Assepoester, ‘Haagse’ lakei).
DAPA 4: Tricago
Als je jaar uit 3 personen bestaat, ligt het niet zo voor de hand om een grote Broadway-musical op te pakken. Toch is dat precies wat er hier gebeurt, als is er wel assistentie ingeroepen van een vierde persoon(Noël van Cleef), die de rollen van Amos, Mary Sunshine en Mama Morton voor haar rekening neemt. Natuurlijk draait het in deze versie ook om de gevangenschap van en vete tussen Velma Kelly (Zahide Gray) en Roxie Hart (Rozemarijn van der Kaaij), beiden moordverdachten in afwachting van hun proces, en natuurlijk de rol van de glibberige advocaat Billy Flynn (Loek Meijer). Maar moeiteloos wordt door het trio ook de complete tralietango afgewerkt. Met twee pruiken per persoon worden de zes gevangenen die elk hun eigen reden hadden tot de moord, waarvoor ze zichzelf niet schuldig achten, leuk geportretteerd. Natuurlijk gaat het pruikenwisseleffect wel ten koste van een zeer strakke dans, maar dat er goed gedanst wordt, blijkt wel genoeg uit de vele andere dansmomenten.
Roxie Hart leek het zo mooi voor elkaar te hebben. Haar sullige man Amos nam de schuld voor de moord op zich, menend dat het om een inbreker ging, en dat hij zelfverdediging kon claimen. Als hij echter hoort wie het slachtoffer is, weet hij dat het geen inbreker was, en bekent hij dat de man al dood was. Varieté-artieste Velma Kelly werd geconfronteerd met een spreidstand tussen haar man en haar zus en maakte beiden af. Ze wachten op hun proces in de gevangenis, onder leiding van de ranzige, corrupte en handtastelijke mama Morton. Advocaat van beiden is Billy Flynn, een geldwolf maar ook een briljant manipulator van pers en publiek.
Chicago is een geweldig stuk, dankzij de geweldige nummers en de strakke danspartijen. Ook hier worden ze uitstekend uitgevoerd. Het zijn juist de momenten dat dit wordt losgelaten, zoals het overbodig stukje Suga Mama van Beyoncé, en een moment van interactie met het publiek, dat het even inzakt. In iets mindere mate geldt dat voor het andere ritme dat “Als Velma Straks getuigt” krijgt. Minder pakkend, maar ook een gelegenheid om net even iets anders te laten zien. Grappig is ook de interactie met beelden (van dezelfde spelers uiteraard), die als zwart-wit film worden geprojecteerd, en ook een klassieke gevoel hebben van de jaren 20 waarin de voorstelling speelt. We grepen beiden naar het pistool wordt hierdoor een van de (vele) hoogtepunten van de voorstelling.
Tricago is een feestje, dat gelukkig (voor het overgrote deel) in het Nederlands wordt gespeeld en gezongen. Het talent straalt van de aanstaande alumni af.
De eindvoorstellingen zijn ook nog op 1 juli te zien. Aanvang: 19.30u, einde ca. 23.00u.
