Wie de namen Kunze en Levay hoort denkt waarschijnlijk automatisch aan Elisabeth. Het is de meest succesvolle van een reeks titels die ze samen schreven, waarvan Marie Antoinette deze zomer in Tecklenburg te zien is. Maar de mooiste van allen is waarschijnlijk Rebecca, waarin alle facetten van een goede musical samenkomen. Fraaie muziek, een boeiend verhaal met een sterk einde, en, als we naar de huidige voorstelling in Stuttgart kijken, een geweldige cast én prachtige decors.
In het Palladiumtheater in Stuttgart is de voorstelling, die in 2006 in Wenen in première ging, vanaf december vorig jaar te zien. En, afgaande op de bezetting op een doordeweekse dag tijdens het Europees Kampioenschap voetbal, met succes. De zaal zit zo goed als vol.
Rebecca is gebaseerd op het gelijknamige wereldberoemde verhaal van Daphne de Maurier. Een verhaal dat door de meester van suspense, Alfred Hitchcock, werd verfilmd. Het verhaal van het schuchtere meisje, dat bij toeval in Monte Carlo Maxim de Winter een rijke man ontmoet. Deze ik-figuur is aangesteld als gezelschapsdame voor de extravagante Mrs. van Hopper. Er is een klik tussen de ik-figuur en de Winter. Als Mrs van Hopper Monte Carlo wil verlaten, vraagt de Winter ‘ik’ ten huwelijk, en ze trouwen spoedig. Maar als ze als mrs. de Winter zijn huis, het sombere Manderlay betreedt, blijkt de huishouding nog in de ban van de vorige mrs. de Winter, Rebecca, die onder mysterieuze omstandigheden gestorven is. Met name Mrs. Danvers, hoofd van de huishouding, wil de herinnering aan Rebecca levend houden. De orchideeën, het bureau met schrijfgerei en Rebecca’s favoriete beeldje , de slaapkamer van Rebecca, alles moet blijven zoals het is. Een vrouw waar ik niet tegen op kan, en zij is niet haar enige probleem. Maxim de Winter reageert soms ook als een wesp gestoken op ogenschijnlijk normale verzoeken. Met name rond het boothuis blijkt er iets niet pluis. De komst van Maxim’s neef Jack Favell in het huis, waar Maxim niets van mag weten. Het gekostumeerd bal, waarin ‘ik’ de kostuumsuggestie van mrs Danvers volgt. De vondst van een gezonken schip. Ze zorgen ervoor dat ‘ik’haar schuchterheid verliest. En dat het mysterie rond Rebecca langzaam helder wordt.
Visueel is de voorstelling van begin tot eind een plaatje. Als Rebecca begint zien we een projectie van Manderlay, en daarachter een ravage. Een verwijzing naar hoe het zal aflopen. Een plaatje, dat in combinatie met de ouverture al de rillingen over je lijf laat lopen. Als het verhaal vervolgens begint in een luxe hotel in Monte Carlo maken we kennis met de personages. De behoorlijk extravagante Mrs. van Hopper, die karikatuur met menselijkheid vermengt, en haar introverte gezelschapsmeisje. Zij, de ik-figuur uit het verhaal, krijgt nooit een naam. Ze is het sloofje van haar werkgever. Op een morgen krijgt ze contact met Maxim de Winter, die haar voor het ontbijt uitnodigt. Hij is netjes en vriendelijk, en er ontstaat een romance. Voer voor kletspraatjes. Opvallend in het hotel is het bijzondere genoegen waarmee de mensen in de lift stappen. Het lijkt er op dat de liftjongen zwaar werk heeft aan zijn mannelijke en vrouwelijke passagiers. Ook de andere locaties zien er fantastisch uit, het chique maar sombere Manderlay, met de trap die zo belangrijk zal worden in de voorstelling. De spookachtige boothuis-locatie, en de wand waarvoor in sommige scènes gespeeld wordt en die door andere ‘behangmotieven’ steeds anders oogt.
De score is eveneens uitstekend. De nummers zijn mooi, met als absolute hoogtepunten ‘Rebecca’, dat, zoals dat in musicals betaamt, een aantal keer terugkomt, en ‘Ich hab getrà¤umt von Manderlay’. Ze worden fantastisch gebracht door een uitstekende cast.
Deze voorstelling is één van de laatste waarin Ich wordt gespeeld door Lucy Scherer, een geweldig actrice. Ze speelt het meisje, dat door schade en schande volwassen wordt, fenomenaal. En dan te bedenken dat ze ook al de beste Glinda-vertolking deed die ik ooit zag (Ik zag de voorstelling in Stuttgart, Londen en Scheveningen) en als er twee rollen mijlenver uit elkaar liggen zijn het die twee rollen wel. Maxim de Winter werd gespeeld door Jan Ammann, die sinds kort Thomas Borchert vervangt. Hij is in het begin van de voorstelling wat kleurloos, maar dat is misschien ook wel de bedoeling, om het contrast met de opvliegers later in de voorstelling wat groter te maken. In zijn totaliteit een mooi optreden. En dan mrs. Danvers, een rol die door vier actrices gespeeld kan worden, waarvan er drie uit Nederland komen. Erstbesetzung is Pia Douwes, maar zij had deze avond een PR-verplichting (bij Wicked in Nederland zou later blijken). Alternate Femke Soutenga, wisten we, zou er niet zijn, dus ons chauvinistisch hart klopte sneller toen bleek dat de derde Nederlandse zou spelen: Petra Clauwens. Hoewel ze nog erg jong is, wist ze als Mrs Danvers, toch een vrouw op leeftijd, goed te overtuigen. Wat een geweldige volle zangstem heeft ze. Alleen daarmee bezorgt ze je al de rillingen. In de bijrollen weet Daniele Nonnis als de simpele ziel Ben extra indruk te maken. Hannes Staffel is lekker onsympathiek als Jack Favell, en Isabel Dörfler heerlijk uit de hoogte als de zichzelf nogal overschattende mrs. van Hopper.
Rebecca is een klassieke musical en een hoogtepunt in het genre. Veel dramatische muziek, en een serieus, sterk verhaal. Een verhaal dat zich langzaam duidelijk ontspint, maar geen moment verveelt. En een ontknoping die je achteraf nog doet nadenken. Dankzij de recessie, die ook Stage Nederland blijkt te hebben getroffen gezien het lot van Ghost, zal de kans klein zijn dat we deze voorstelling ook in Nederland te zien zullen krijgen. Het is echter de trip naar Stuttgart en de hoge prijs (op een doordeweekse dag al 90 euro per plek, waar nog eens bijna 15 euro extra kosten bovenop komt) meer dan waard. Dit is ouderwets genieten als je de Duitse taal enigszins machtig bent.
Later volgt een artikel met het interview dat we na de voorstelling met Petra Clauwens hadden….
