De voorstelling heeft ongeveer anderhalf uur om het verhaal van Juf Jenny te vertellen. Deze muzieklerares wordt gespeeld door Irene Moors, of wellicht interessanter voor de musicalliefhebbers, door Antje Monteiro. Zij komt in Sesamstraat wonen, maar is al haar muziekinstrumenten kwijt. Hierop besluiten alle karakters van Sesamstraat haar te verrassen met eigen instrumenten. Dit is het verhaal, niet minder maar zeker ook niet veel meer. Dat betekent wel dat het op een gegeven moment repetitief wordt omdat steeds opnieuw dezelfde sc�ne wordt gebracht in een iets andere uitvoering.
De voorstelling doet erg “Amerikaans” aan door het typische over-acteren en de iets te letterlijke vertalingen. Hierdoor mist Sesamstraat Live wel dat knusse. Misschien is dit ook typisch voor de Nederlandse televisie-uitzendingen, maar op het toneel komt dit onvoldoende over.
Hoe Amerikaans de voorstelling is, blijkt wel uit de introductie van Pino. Hij vertelt namelijk dat hij zelf niet mee doet, maar wel zijn Neef Jan (de gele variant). De reden hiervoor heeft waarschijnlijk met de rechten te maken, maar het geeft wel de bijsmaak dat elke voorstelling over de hele wereld een exact kopie is en moet zijn. Dat gaat zelfs zover dat de acteurs alleen maar de monden hoeven open te doen zodat op de achtergrond een bandje ingezet kan worden.
Kinderen en ouders zullen hier weinig van merken, maar volwassen die uit sentiment de voorstelling willen bezoeken zullen wellicht bedrogen uitkomen.
De voorstelling wordt intens beleefd door de allerkleinsten. Ze springen, zingen, klappen en leren zelfs het ABC en het nut van muziek. Volwassenen zullen met name van Antje Monteiro’s zang en acteerspel kunnen genieten. Desondanks is zelfs dit een minpuntje, want ze krijgt te weinig tijd om van haar te kunnen genieten. Er is door de strakke regie geen enkel moment ingebouwd voor improvisatie en ze krijgt ook onvoldoende ruimte voor solo’s terwijl juist haar stem het grootste genot van de voorstelling is. Het mooiste nummer uit de voorstelling is “Acht” dat muzikaal gezien iets spannender is dan bijvoorbeeld “het Alfabetlied” of de “Koekie Kroemba-Roemba”.
Al met al is de voorstelling aardig te noemen. En voor kinderen is het een prima voorstelling om hen bekend te maken met de magie van theater. Maar ouders wordt vooral aangeraden een fototoestel mee te nemen om vooral te genieten van het plezier van de kinderen in plaats van de voorstelling.
