Hanneke, na De Brief voor de Koning was het even stil rond jou in musical land?
H: De Brief voor de Koning was mijn stage en ik ben vorig jaar dus afgestudeerd. Dus dit is eigenlijk het eerste jaar dat ik in het vak zit. Ik heb wat kleinere voorstellingen gedaan, zoals een klucht van Moliere en toen ben ik via Dick (van den Heuvel) weer hier terecht gekomen. En dat is hartstikke leuk, heel afwisselend eigenlijk.
Heb je auditie gedaan voor deze rol, of ben je gevraagd
H: Ik ben gevraagd, en heb toen samen met een ander meisje auditie gedaan. En toen is het wel snel gegaan, zeg maar woensdag klaar, maandag beginnen.
Ik had begrepen dat je voor de oorspronkelijke productie (Sjakoo stond oorspronkelijk voor een jaar eerder in de planning) ook al in the picture was
H: Ja, dat is allemaal heel vaag. Mensen vragen wel eens off the record of je het leuk zou vinden om mee te doen, en toen heb ik wel laten weten dat het me heel erg leuk leek Dan zit er een hele tijd tussen waarin een boel kan gebeuren.
En hierna?
H: Ik ga een liedjesprogramma maken met Bart Rijnink en Edoardo Righini. Dat wordt een voorstelling met eigen liedjes. Er zijn er al acht af. We doen alles zelf en dat geeft zo veel voldoening. Na de zomer moet dat allemaal gaan gebeuren, dus dan gaan we 2010/2011 de theaters in.
Dat is wel een enorm contrast met wat we op musicalgebied hebben gezien; toch wel heel energieke, fysieke rollen
H: Dat schijnt toch wel een beetje mijn ding te zijn; dat zeiden ze op school ook altijd al. “Ze gaat van het ene uiterste naar het andere.” Ik wil alles wel een keer uitgeprobeerd hebben, dus vandaar dat het nogal uiteenloopt. Van mime tot musical; ik weet nog niet precies wat “mijn ding” is, dus waar het uitkomt.
Lieuwe, wat heb je gedaan na de Scheepjongens van Bontekoe en Top Stars.
L: Ik heb in de tussentijd inderdaad geen grote dingen gedaan, wat kleine muziektheater-producties. Ik heb bijvoorbeeld in het filmmuseum gestaan. En verder vooral lesgegeven. Ik had een periode niet zo’n zin om te spelen. Toen kwam dit voorbij en dat leek me wel heel erg leuk
En nu vind je het weer zo leuk dat je meteen de volgende wilt spelen
L: Ik had nog nooit met Dick gewerkt en dat klikte echt zo goed. Het is lekker om met die man te werken.
Wat maakt het werken met Dick dan zo bijzonder. Ook tijdens ons gesprek met de andere spelers waren ze lovend
H: Dick is iemand die spelers uitzoekt waarvan hij denkt dat ze bij elkaar passen, dus een groep vormen. Hij heeft zelf een enorme inzet en energie en verwacht dat ook van zijn spelers. Het werk in ieder geval heel goed; hij heeft heel veel mensenkennis.
L: Je hebt het idee als je met Dick aan het werken bent dat je het met z’n allen aan het maken bent. Hij bedenkt niet een musical op basis van alleen maar plaatjes., maar begint bij de inhoud. “Wat wordt er nou gespeeld?””Wat zijn we nu precies aan het doen?” “Wat wil de ene speler nou van de ander” en van daar uit wordt de vorm bepaald en dat vind ik heel prettig werken.
H: Je hebt zo samen de verantwoordelijkheid. Het is ook jouw voorstelling, ondanks dat hij het schrijft en dat is een fijn gevoel.
Lieuwe, jouw rol in het begin van het stuk. Is dat een ander of Sjakoo in vermomming?
L: Ik speel geen Sjakoo in vermomming. Ik zie me daar meer als een schutter die wat dingen doet. Ik zit in het schilderij en gooi wat balen op. Het is een strak kostuum zodat ik niet te herkennen ben, maar die schoenen steken er natuurlijk wel onderuit.
Het is omdat je de balen naar je maatje Vrotte gooit, en ook Esmeralda ziet dansen, iets waar Sjakoo later op terugkomt dat we twijfelden. Maar als je daarna in de schutterij in de Nachtwacht staat leek het weer niet waar
L (lacht): Ik kan het wel een keer spelen zo. Als Sjakoo in vermomming in het schilderij. Dat is wel lachen.
Kun je zeggen hoe het personage Sjakoo zich heeft ontwikkeld tijdens de voorbereidingen van het stuk?
L: Daar is best wel veel aan veranderd in de loop van de tijd. Er zat oorspronkelijk nog een hele lijn in dat hij weg wil naar Nieuw Amsterdam, maar dat was eigenlijk niet meer te rijmen met hoe het stuk zich ontwikkelde. Dat Sjakoo écht weg wil is niet te rijmen met dat hij zich hier nog heel erg gaat inzetten om de boel te redden. Dat kan ik niet spelen en daar heb ik het toen ook met Dick uitvoerig over gehad. Als het slecht gaat met de samenleving wordt er altijd geschreeuwd om iemand die voor ze op komt.
H: Je hebt de zondebok en degene die het allemaal op moet lossen.
L: En ook al is degene die die opdracht krijgt om het op te lossen degene die de grootste mond heeft of iemand in zijn onderbroek heeft gezet, iemand dus die er helemaal niet op zit te wachten, hij moet er toch gehoor aan geven en er vol voor gaan. Dat vind ik wel mooi, hoe dat personage zich ontwikkeld heeft.
H: Je voelde dat het in het begin nog niet helemaal klopte, en toen viel alles op z’n plaats.
L: Dat is het leuke aan Dick, gewoon heel erg in gesprek gaan. “Hoe kunnen we het nou met deze gegevens nog beter maken.”
H: Hij vindt dat ook helemaal niet erg. Je denkt: hij is de schrijver van het stuk, dus het is toch zijn ding, maar Dick is de eerste die zegt”: “Dan schrappen we dit en doen we dat anders.”En dan gaat hij ‘s nachts schrijven en komt hij de volgende ochtend weer met iets nieuws. Dan leren we dat uit ons hoofd en staat we weer wat anders te doen.
L: Hij heeft een enorm vertrouwen in de artisticiteit van zijn cast en daar heeft hij ze dan ook op uitgekozen.
H: Het script dat we hebben gekregen is echt zo anders dan wat je hier ziet. En bij Brief voor de Koning ging dat ook zo.
En hoe is het met de ontwikkeling van Cornelia/Kees?
H: Het was vanaf het begin wel duidelijk dat Kees een van de rollen was die Sjakoo moest sturen. Waar ik wel heel erg mee worstelde was de leeftijd: Keesis erg jong In het begin waren we allebei 14 en ik heb me wel heel erg moeten afvragen in hoeverre ik een kind moest spelen en in hoeverre zij volwassen is. Ze moet toch kiezen tussen wat haar ouders doen en wat de bende doet. En die bende lokt heel erg.
De bende meer dan Sjakoo zelf?
L:Ik denk toch meer dat het zijn blauwe ogen zijn.
H: In het begin wilden we eerst nog in de kamer van Kees een Sjakoo-poster ophangen. Maar ze heeft Sjakoo voordien nooit ontmoet en heeft daar in haar fantasie een prins op het witte paard van gemaakt. Een dromerig meisje dus, maar ook wel een die door heeft wat er gebeurt.
L: Oorspronkelijk waren we veertien, dat is zestien geworden, maar eigenlijk hebben we dat een beetje losgelaten. Ik heb vooral het karakter proberen neer te zetten, los van wat je wel en niet doet als je zestien bent. Volgens mij is dat voor mijn rol niet heel erg van belang. Ik pak gewoon stukken van mezelf en zet die aan. En je bedenkt wat je in die situatie zou doen. Het flierefluiterige van Sjakoo kan ik me alles bij voorstellen; dat staat helemaal niet zo ver van me af Het was veel harder zoeken naar de verschillen tussen mij en Sjakoo, dan naar de overeenkomsten.
