Soldaat van Oranje is zonder twijfel de meest bijzondere en succesvolle musicalproductie van het afgelopen theaterseizoen. Meer dan 300.000 mensen bezochten de draaiende theaterzaal op vliegbasis Valkenburg en zagen daar een productie die haar weerga niet kent. Kranten en websites strooiden met superlatieven. “Dit is één van die zeldzame voorstellingen die eens in de zoveel jaar voorbijkomt die je gezien moet hebben” schreef Mark namens Musicalworld. Maar na een jaar spelen, stond er gisteren een bijna voltallig nieuwe cast op het podium die het indrukwekkende verhaal van Erik Hazelhoff Roelzema aan het publiek toonde.
Voor een bezoeker die de eerste cast niet kent is er weinig aan de hand. De productie is nog steeds een parel qua vormgeving en biedt het publiek een totaaltheater ervaring die zelden eerder werd vertoond. Maar de bezoeker die eerder de eerste cast aan het werk zag, zal zich achter de oren krabben. Regisseur Theu Boermans wist met zijn eerste ploeg acteurs het drama intens doorleefd over het voetlicht te brengen. De voorstelling kende een gedrevenheid en passie die ervoor zorgde dat de zwakke elementen in de show (die er zeker zijn) werden weggespeeld. Grootste troef was de onbekende Matteo van der Grijn die als Erik beschikte over een bijna magnetische aantrekkingskracht. Het was lastig je ogen van hem af te houden.
De nieuwe groep studenten steekt wat bleekjes af tegen de herinnering aan de vorige cast. Dit betekent niet dat er slecht wordt geacteerd of gezongen, maar het is allemaal net een tikje minder interessant. De originele spelers hadden zich hun rol echt eigen gemaakt; hier zie je nieuwe mensen proberen de rol naar hun hand te zetten. En dat lukt ze nog niet helemaal overtuigend.
De nieuwe Soldaat van Oranje Julian Looman is meer dan aangenaam om naar te kijken. Hij oogt jonger in de rol en dat maakt dat “zijn” Erik Hazelhoff duidelijk anders is dan die van van der Grijn. Hij valt op het toneel minder op, waardoor het even duurt voordat je accepteert dat juist hij de leider van de studentengroep wordt. Looman beschikt niet over een grootse stem en in de eerste acte zat hij er af en toe lelijk naast, maar gedurende de avond werd hij beter en beter. Hij speelt Erik kleiner, brutaler, jonge-honderiger en uiteindelijk ook zeer ontroerend, maar hij mist het sex appeal van van der Grijn. Wellicht dat meer speelbeurten daar nog verbetering in brengen.
Tegenover hem staat Reinier Demeijer als de nazi Anton. Een totaal ander type dan de donkere Oren Schrijver. Ook Demeijer lijkt duidelijk minder volwassen dan zijn voorganger, maar dat klopt in het plaatje met Looman. Zijn overgang van vriend naar vijand verloopt subtieler. Hierdoor mis je als publiek misschien wat gevaar in de eerste confrontaties, maar uiteindelijk is zijn rol daarmee misschien wel interessanter. Waar je bij Schrijver nog kon denken dat hij gewoon een slecht mens was, speelt Demeijer iemand wiens keuzes je wellicht zelf had kunnen maken. Hoe griezelig dat ook is om te denken.
Anne Wil Blankers speelt Wilhelmina; een rol die ze in het theater en op televisie al eerder heeft gespeeld. Blankers is een theaterlegende die ook hier bewijst waarom ze al jaren aan de top staat. Haar Wilhelmina is een prachtige creatie, maar verrast minder dan de wat ondeugendere Catherine ten Bruggencate uit de eerste cast. Linde van den Heuvel speelde een mooie en breekbare Charlotte, alhoewel zij ook moeite had om uit de schaduw van voorganger Loes Haverkort te komen. Ze vormde met Looman een aantrekkelijk paar, maar de echte chemie ontbrak.
Soldaat van Oranje blijft een ijzersterke voorstelling die het succes meer dan verdient. Deze tweede cast mag wat minder zijn dan de eerste; feit blijft dat de productie diepe indruk maakt. De urgentie die de makers voelen om dit verhaal te vertellen, blijft voelbaar vanaf het moment dat je het parkeerterrein oprijdt. Mocht je de voorstelling nog niet gezien hebben: ga vooral kijken en laat je overdonderen door deze oer-Hollandse voorstelling van internationale allure.
