Als men bij Albert Verlinde Entertainment ergens goed in is, dan is het wel in intieme musicals die verhalen over grote kleinkunstenaars. Het was dus een kwestie van tijd voordat de heren van AVE een musical zouden maken over de grote Wim Sonneveld.
Zondag 27 oktober was het zover; in de geboorteplaats van Sonneveld ging de musical over deze theatergrootheid in première.
Pieter van de Waterbeemd schreef het script van ‘Sonneveld’ en neemt het publiek mee door Sonnevelds levensverhaal. Hij doet dit aan de hand van een aantal klassieke nummers die het grootste deel van het publiek bekend voor zullen komen.
Eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat hoe fijn het verhaal ook aaneengeschakeld is en je langs de liedjes leidt, de ingang wel een beetje stroef is.
Cindy Bell speelt een anonieme liftster die Wim Sonneveld ‘redde’ toen hij op de weg een hartaanval kreeg. Die liftster vormt de aanleiding voor Sonneveld om zijn levensverhaal te vertellen. Als een soort van ‘ghost of Christmas past’ (red. Scrooge) neemt zij een plaats in in zijn herinneringen. Duidelijk is dat het nodig is om Wim een aanleiding te geven zijn levensverhaal te vertellen, maar de rol van Cindy lijkt nergens genoeg toe te voegen om echt essentieel te zijn. Hiermee lijkt de rol van de liftster een beetje overbodig en lijkt Bell zelf ook niet erg op haar plek.
Iemand die wél waanzinnig op zijn plek is, is Thomas Cammaert. Je snapt meteen waarom Sonneveld op deze jonge jongen valt. Thomas is aandoenlijk als Friso Wiegersma. Friso was één van de levenspartners van Sonneveld, maar was ook in zakelijk opzicht erg belangrijk. Cammaert heeft een heldere stem die hij gelukkig verschillende keren mag laten horen en hij weet ook het beste in Tony Neef,die Sonneveld speelt, naar boven te halen.
In zijn samenspel met Cammaert is Neef in zijn element Daardoor valt echter wel op dat hij in andere scènes niet altijd even veel van Sonneveld weg heeft. Met Cammaert tijdens de ‘Tearoom Tango’ hoor je hoe Neef een flinke lik van de Sonneveld-sound toevoegt en met je ogen dicht zou het bijna de echte Sonneveld kunnen zijn. Sonneveld kenmerkt zich echter, zeker voor de latere generaties, toch door een bepaalde dictie en een venijnige toon in zijn zang. Die toon en uitspraak zijn best makkelijk te imiteren, maar Neef laat dat het grootste deel van de tijd na. Het is begrijpelijk,want het gevaar een karikatuur te worden ligt op de loer, maar anderzijds speelt hij wel een persoon die zich in Neerlands collectieve geheugen bevindt en speelt hij geen ‘amuseur’ die toevallig iets van de legendarische Sonneveld weg heeft. Maar ondanks dat Neef nergens echt Sonneveld wordt, speelt hij wel een mooie rol. Zijn zang is zuiver en je leeft met hem en zijn levensverhaal mee.
Ster van de show is Mariska van Kolck. Zij speelt een minstens zo legendarisch figuur als Wim Sonneveld, namelijk Conny Stuart. Zij weet het voor elkaar te krijgen om haar sound aan te passen en meer als Stuart te klinken zonder haar eigen klank te verloochenen. Enorm knap werk. Als zij na de pauze de show weer mag beginnen straalt ze en haalt er alles uit wat er ook maar in zit.
De rol van Stuart benadrukt wel extra wat een moeilijke man Sonneveld geweest moest zijn. Hij hield veel van Conny en als hij niet homoseksueel geweest was, waren ze ongetwijfeld een minder prachtig stel geweest dan nu hij en Conny veel minder van elkaar ‘te vrezen’ hadden. Sonneveld deelde zijn leven met twee mannen: zowel met Friso Wiegersma als met Huub Janssen. Jan Elbertse speelt de rol van Huub Janssen. Het is jammer dat het de vaart uit het verhaal zou halen, want anders zou je graag meer willen weten over deze Huub. Toch heeft de scriptschrijver ervoor gekozen om de verhaallijn van Huub te laten liggen omwille van het grotere verhaal. Deze keuze is meer dan terecht, maar het neemt niet weg dat je toch graag meer zou willen weten over het complexe liefdesleven van Wim Sonneveld.
Voor Sandra Jonkman moet het zondag een vreemde dag zijn geweest. Zij maakte haar professionele debuut in een aantal kleine rolletjes waaronder de rol van Joantine Sonneveld. De ‘echte’ Joantine zat in de zaal, maar Sandra hoefde zich nergens druk om te maken. Ze bracht het er goed vanaf. Joantine is het nichtje van Wim Sonneveld en aan de hand van haar rol krijgen we als publiek een extra inzicht in Sonnevelds gezinsleven.
De show geeft hoe dan ook een mooi inkijkje in het leven van Sonneveld. Voor de oudere generaties speelt het, zonder sentimenteel te worden, in op het sentiment. En voor de jongere generatie die graag naar het theater gaat is het must om te gaan kijken. Enerzijds is het een zegen om een beetje te kunnen proeven hoe de glorietijd van het Nederlandse theater geweest moet zijn. Anderzijds, als je niet zo bekend bent met Sonneveld en co, om je kennis van de opkomst van het theater een beetje op te vijzelen. r. Vrees niet, het creatieve team heeft alles op alles gezet om voor alle generaties “Sonneveld” een goede voorstelling te maken. Het decor is simpel maar doeltreffend en de choreografie is heerlijk nostalgisch. De liedjes zul je vaker herkennen dan je misschien denkt. Echt, met Sonneveld heeft Albert Verlinde Entertainment weer een mooie Nederlandse biografievoorstelling neergezet.
De Dailymotion-versie van deze reportage:
