Spamalot lekker anders

De cast speelt de voorstelling met verve; de lol zit niet alleen in de inhoud, maar spat ook van de acteurs af. Voor de rol van koning Arthur worden vaak bekende komieken gecast, wat vervolgens ook leidt tot het uit de rol vallen, zoals ook vaak bij Fagin in Oliver gebeurt (en wat Peter van den Begin bijvoorbeeld ook doet). Een rol die zich daarvoor leent, maar waarvoor het niet nodig is. In deze productie is de rol voor Koen van Impe, die geen gebruik maakt van dit soort trucjes. De vertolking is gewoon degelijk en sterk. Bekend van de Vlaamse televisie is Jan van Looveren, die sir Galahad speelt. Zijn verhandelingen over het bestuurssysteem wordt geweldig vertolkt, en slaat zich als niet-zanger prima door het duet met de Lady of the Lake. Walter Baele raakt als de stoere vechtersbaas Lancelot de juiste snaar, ook als hij gecharmeerd raakt van paarse gordijnen, maar is vooral fenomenaal als hij als Franse ridder van tussen de kantelen Arthur en zijn ridders buitengewoon creatief beledigt. Jonas van Geel is vertederend schattig als de wat laffe Robin, en straalt in de aanloop naar en tijdens zijn nummer, De sterren van TV.
Ann van den Broeck kost het geen enkele moeite zichzelf en divagedrag te kakken te zetten als de Lady of the Lake. Vocale hoogstandjes worden gigantisch groot neergezet, wat haar vertolking van deze diva buitengewoon komisch maakt. Dieter Verhaegen is heerlijk fout als de verwijfde prins Herbert, maar ook de suffe geschiedkundige en voor een dode toch wel erg energieke ‘Nog niet dode Fred’ worden prima gespeeld. Ook Patsy, het trouwe paard van koning Arthur, maar eigenlijk niet anders dan een kerel met bepakking en twee halve kokosnoten voor de geluidseffecten weet indruk te maken. Vertolker Nordin de Moor was al in veel Vlaamse musicals te zien, maar weet nu voor het eerst echt de schijnwerper te pakken.
Het decor voldoet uitstekend bij de productie. Mag het plaatje bij binnenkomst wat minder zijn (de torens en het gesloten scherm), zodra de show aanvangt stoort het geen moment. In vergelijking met Londen is het allemaal wat minimaler, maar je mist eigenlijk nergens wat. De kostuums lijken in veel opzichten op andere producties, vooral waar het de ridders betreft. De diva heeft een paar lekker opzichtige, en daardoor ook afzichtelijke jurken die uitstekend bij de rol passen.

De show heeft eigenlijk maar één minpuntje en dat betreft de shownummers. Vanaf het balkon zagen deze er vrij rommelig uit qua dans en beweging. Vooral het lied “De ridders van de tafelronde” (deze titel is één van de weinige minder geslaagde vertalingen) kwam erg chaotisch over. Mogelijk merk je daar vanaf de zaal overigens niets van omdat je dan naar in plaats van op de personen kijkt.

Natuurlijk spreekt de humor van Monty Python niet iedereen aan, en als je er niet van houdt kun je Spamalot ook beter links laten liggen. Wie deze wel weet te waarderen heeft aan Spamalot een heerlijk uitje, waarbij veel van de oorspronkelijke humor bewaard is gebleven, en waaraan veel grappen specifiek voor België zijn toegevoegd. Voor Nederlanders die niet kunnen wachten, of gewoon deze sterke Vlamingen aan het werk willen zien moet er wel bijgezegd worden dat je een beetje gewend moet zijn aan de Vlaamse taal om optimaal van de voorstelling te genieten. Heb je geen idee wat “Bol het af” betekent dan snap je het waarschijnlijk door de context wel, vind je Jeanet enkel een leuke meisjesnaam wordt het al wat moeilijker. Simpel gezegd, niet elk karakter in de voorstelling spreekt iABN. Woon je in Vlaanderen en heb je gevoel voor humor, haast je dan om Spamalot te gaan zien. De kans is zo weer voorbij, en Spamalot mag je niet missen.