Vijf studenten wonen samen in een huis. De hele show speelt zich af binnen de muren van dit studentenhuis. Oude bankstellen, een armoedig keukenblokje, een koelkast en heel veel pizzadozen. En een leegstaande kamer die van de huisbaas binnen aanzienlijke tijd bewoond moet worden. De show draait om het vinden van de juiste nieuwe bewoner, al is dit eigenlijk niet meer dan een aanleiding om, via veel muzikale nummers, de bewoners beter te leren kennen.
We maken kennis met de studenten vlak voordat ze de eerste geïnteresseerde ontvangen (We hebben de Keuze iemand te Kiezen). Suus (Dorien Haan) wil graag haar vriendje Harold in huis halen, maar de huisbaas heeft bepaald dat er geen stelletjes mogen zijn in het huis; dat zou immers een ‘Yoko Ono” kunnen betekenen. Ondertussen blijken Saskia (Nyncke Beekhuysen) en Joep (Rein Hofman) al een tijdje samen te scharrelen en blijkt bewoner Pim (Erik Willems) een relatie te hebben gehad met Gabriel, de vorige bewoner van de kamer. En dan is er nog Femke (Maria Noë) die vooral nerveus en enigszins wereldvreemd is. Een soort Friends situatie met een roze randje dus, met veel lekkere popmuziek. Erg veel plot is er niet, maar door de spitse dialogen en het dramatische gegeven van een verloren kamergenoot en liefde ga je toch langzamerhand van dit stelletje neuroten houden.
De voorstelling is geschreven door Eva K. Mathijssen (tekst) en Arto Boyadjian (muziek). Het is niet moeilijk om te zien waar zij hun inspiratie vandaan haalden. Boyadjian heeft goed naar de muziek van Rent en Spring Awakening geluisterd en weet met een sterke score de aandacht makkelijk vast te houden. De strakke viermans band zorgt voor sterke ondersteuning en hebben behalve een muzikale ook een theatrale functie. Ze zitten met hun instrumenten midden in de kamer en doen bij tijd en wijle actief mee in de voorstelling. Matijssen verrast na het potsierlijke Crazy Shopping met prachtige teksten die klinken als pure poëzie. Hoogtepunt was het lied over het gemis van een moeder (Opeens moet je kauwgom zonder ballen…). Teksten van een ongekend niveau in de Nederlandse musical.
De voorstelling werd geregisseerd door Gijs de Lange die tot nu toe voornamelijk toneelvoorstellingen maakte. De Lange brengt zijn spelers tot mooie prestaties, maar schiet tekort als musicalregisseur. Stationsstraat 169huis doet wanhopig zijn best om vooral GEEN musical te zijn, maar de Lange laat daarmee wel grote kansen liggen. Vooral de muzikale nummers, hoe lekker ze ook klinken, zijn af en toe klunzig geënsceneerd waardoor ze dramatische kracht missen. Zo is het onvergeeflijk dat een prachtig nummer als “Ik zou zo graag” door Erik Willems in het licht van de openstaande ijskast ergens helemaal achterop het podium wordt gezongen. Een mooi beeld, maar na een couplet en een refrein zou je hem wel naar centre stage willen schreeuwen! En zo zitten er meer momenten in de voorstelling waarop je zou willen dat er iets conventioneler met het mooie materiaal zou zijn omgesprongen. Niet dat Stationsstraat 169huis niet goed is, maar het zou nog zoveel beter kunnen zijn.
Over de cast niets dan lof. Er wordt schitterend gezongen en gespeeld en vooral Erik Willems is een grote verrassing in zijn rol van Pim. De verstaanbaarheid is, mede door het gebruik van handmicrofoons, uitstekend. Wel was de voorstelling in Bellevue veel te donker uitgelicht, maar dat verbetert waarschijnlijk wanneer de voorstelling vaker buiten de bekende muren van het M-Lab wordt gespeeld.
Stationsstraat 169huis levert een mooie avond muziektheater op, gemaakt door een team wat de afgelopen jaren al voor enkele pareltjes heeft gezorgd. De show is misschien niet het absolute hoogtepunt uit de M-Lab geschiedenis (daarvoor zou er echt nog wat geschaafd en geschoven moeten worden), maar de musicalliefhebber mag alleen maar blij zijn dat dit jonge productiehuis het aandurft om nieuw, oorspronkelijk materiaal een serieuze kans te geven op de Nederlandse podia. Ga dus vooral kijken, en geniet van nieuw Nederlands toptalent!
