Recensie

Een schitterende Zonnetempel

Een must voor elke liefhebber van Kuifje en van musical, en zeker voor wie van allebei houdt. Kuifje is een energiek spektakel. Sterk acteerwerk, sterke zang en mooie podiumbeelden. Het nieuwe Luxor heeft een maand lang een parel in huis.

Jelle Cleymans speelt Kuifje vol overgave. Niet alleen klopt het plaatje fysiek helemaal (Hij lijkt als twee druppels water op de tekenfilmfiguur), maar met een warm stemgeluid en integer spel weet hij je volledig voor zich te winnen. Bij het verlies van Bobby zou je hem zo in de armen willen nemen, maar tegelijkertijd is hij ook lekker ad rem als dat nodig is. Bobby blijkt een goed getrainde hond en af en toe toch ook een pop. In beide levensvormen weet hij een lach op het gezicht van de toeschouwers te tonen.
Henk Poort is op herhaling en duidelijk vertrouwd met zijn rol. Zijn natuurlijk wat norse voorkomen kan hij prima in de rol gebruiken en speelt zijn opvliegers, maar ook zijn drankverslaving vol vuur. Haddock is, ondanks als zijn nukken, een beminnelijk man.
Het gestuntel in de show komt voor rekening van professor Zonnebloem en de detectives Jansen en Janssen. Steve de Schepper zet een leuke professor Zonnebloem neer. Hij is de stokdove dromer die in zijn eigen wereldje leeft. Het maakt zijn vreemde handelen en zijn rare reacties bijzonder geestig, met als hoogtepunt het moment dat hij op de brandstapel van de inca's staat. De Jansen en Janssen uit de strip zijn gewoon dom. Ze leveren slapstickachtige humor, die vooral aanslaat bij de jongere bezoekers. Helaas lijken Walter Baele en Dick Cohen nog niet helemaal op elkaar ingespeeld en niet het optimale te halen uit de rol. Hoewel op momenten erg geestig, zoals de introductie van het duo in het huis van Bergamot, kan het allemaal nog een stuk strakker (zeker waar het de synchroniciteit betreft) en geestiger. Met name bij de scène in de telefooncel en het lied "De slinger van Zonnebloem" lijkt de chemie nog wat te missen.
Operadiva Bianca Castafiore is natuurlijk een ster, en datzelfde kan gezegd worden van de vertolkster Miranda van Kralingen; zij is een operagrootheid. Hoe veel ze in haar mars heeft bewijst ze in deze show, want wat vertolkt ze de rol fantastisch. Ze speelt Castafiore heerlijk over the top, een arrogante diva die verschrikkelijk met haar personeel omgaat en naar niemand luistert behalve zichzelf, met een ongekend komisch talent en timing. Maar als ze alleen in haar kleedkamer achterblijft en alleen moet gaan eten zien we ook een enorm fragiele, eenzame vrouw, die medelijden opwekt, van alle maskers (en letterlijk van een pruik) ontdaan.
Dat de rol van inca-hoofdman zo beperkt is gebleven is jammer. Richard Spijkers is zeker vocaal een kanjer. De voorste rijen zal zeker ook zijn mimiek opvallen. De ontzetting is van zijn gelaat af te lezen als zijn God blijkt te luisteren naar die bemoeizuchtige vreemdeling. De rol van Bergamot is mogelijk nog kleiner, maar wordt door Bert Simhoffer goed vertolkt.
De bezetting van kinderrollen is vaak een probleem, en niet zelden zijn zij de zwakke schakels in de voorstelling. Dat kan zeker niet gezegd worden bij deze Kuifje-premiere. Fleur, gespeeld door Kalinka Verschraegen, zingt haar zangpartij prachtig, en speelt de kleine, maar zeker niet onbelangrijke rol goed. De rol van het inca-jongetje Zorrino is een stuk groter. Dries de Vis is ontwapenend. Hij zingt prachtig, en speelt zijn rol heel overtuigend. Nergens komt het ingestudeerd over; ook deze Zorrino is een jongetje van vlees en bloed, met pure emoties, die tot op het balkon te voelen zijn. Mag het misschien vreemd overkomen dat deze première door Vlaamse kinderen gespeeld wordt, terwijl er ook een Nederlandse bezetting is; het is volkomen begrijpelijk dat deze kanjers de kans hebben gekregen te laten zien wat ze kunnen. Wat een talenten.
Maar ondanks dat de hoofdrollen goed vertolkt worden is deze Kuifje een teamprestatie. Het ensemble werkt zich in het zweet met talloze kostuumwisselingen en door geweldige ensemblenummers in sterke choreografieën (van Martin Michel) die soms zeer cartoonesk en dan weer gewoon mooi zijn. Af en toe is het toch niet helemaal gelijk, maar over zijn geheel genomen maakt ook deze groep indruk, of het nu op het station, bij de haven of in de inca-tempel is.
.
Prachtige kostuums van Yan Tax en mooie, imposante decors van Paul Gallis zoals de incatempel, een prima orkest die de soms best wel zware maar schitterende muziek (Dirk Brossé) prachtig brengt, een dirigent die soms deel uit maakt van de voorstelling. Het zijn allemaal essentiële elementen, die leiden tot dit verbluffend mooie eindresultaat.

'Kuifje - De Zonnetempel' is met liefde gemaakt, wordt met enthousiasme gebracht en ontvangt datzelfde enthousiasme weer terug vanuit de zaal. De voorstelling zal misschien niet meer de "talk of the town" zijn door zijn technische hoogstandjes, wat het zes jaar geleden in Antwerpen zeker wel was, omdat er natuurlijk in de tussentijd wel het een en ander is vertoond op de Nederlandse podia. Desalniettemin mag, moet en zal er over deze voorstelling heel veel worden gesproken. Hij is namelijk gewoon voortreffelijk. Slechts een maand te zien in het Luxor Theater, met als aanleiding dat Kuifje-schepper Hergé honderd jaar geleden ter wereld kwam. Jammer, een show als deze verdient het gewoon een open einde show te zijn.
22 May 2007
Première
Rotterdam
Nieuwe Luxor Theater
http://www.musicalkuifje.nl
Kuifje, Jelle, Jelle Cleymans, Henk Poort, Haddock, Castafiore, Miranda van Kralingen, Musical, De Zonnetempel, Dick Cohen, Jansen, Janssen, Frank van Laeke, Strip, Seth Gaaikema, Dirk Brossé

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen