Bij de presentatie van Sunday in the Park with George krijgen we van regisseur en vormgever Koen van Dijk te horen waar de musical over gaat en hoe de musical is ontstaan.
Sunday in the park with George gaat over de totstandkoming van een schilderij, namelijk Un dimanche après-midi à l’àŽle de la Grande Jatte.
Op dat schilderij staan een aantal mensen, waarvan de twee makers Stephen Sondheim en James Lepine zich afvroegen, wie het waren en wat ze daar deden, en wat hebben ze met elkaar te maken.
Georges Seurat, de schilder, was een vernieuwer. In die tijd mengde men kleuren om nieuwe kleuren te maken, iets waar hij zelf ook mee begon. Op een gegeven moment ontwikkelde hij een techniek, die nu ook in televisies wordt gebruikt; door stippen de maken met elementaire kleuren en verschillende kleuren naast elkaar te plaatsen, mengt het oog die kleuren tot een beeld. Een visie die bij veel tijdgenoten op kritiek kwam te staan; zo kon je toch geen gelaatsuitdrukkingen zien.
Toch gaat het stuk meer dan over de totstandkoming van het schilderij. Ondanks de naam die Sondheim in musicalland heeft is zijn werk niet altijd goed ontvangen. De voorstelling Merrily We Roll Along kreeg vernietigende kritieken. Het zorgde ervoor dat Sondheim zich afvroeg hoe hij zich nog kon vernieuwen. En zo zie je een parabel tussen het leven van Seurat in de musical en dat van Sondheim zelf. Tijdens de try-out fase is ook heel lang alleen de eerste acte gespeeld; pas tijdens de laatste voorstelling in de reeks is ook de tweede akte daaraan toegevoegd.
Deze tweede akte speelt zich in het heden af; eigenlijk 200 jaar na het maken van het schilderij, maar we zien het als de tegenwoordige tijd. Een kunstenaar met wederom de naam George Seurat maakt videokunst, en zit met dezelfde vernieuwingsdrang, en vraagtekens over het hoe.
Een belangrijke rol in de voorstelling is er voor de projecties van Coen Bouman. Er wordt gebruik gemaakt van twee doeken; een achterdoek waarop met twee camera’s wordt geprojecteerd, en een voordoek waarop ook kan worden geprojecteerd. Een demonstratie waarbij het schilderij verdwijnt tot een leeg stuk canvas, en een andere waarop figuren op een andere manier uit het beeld gaan geeft aan dat dit een wezenlijk onderdeel van de voorstelling gaat zijn. Een soort dertiende speler dus, en in ieder geval iemand die zorgt voor karakters op doek die tegenspel moeten geven.
De gesprekken met de spelers kun je zien in de reportage van Musicalworld.TV
