Sunset Boulevard speelt halverwege de 20e eeuw en vertelt het tragische verhaal van Norma Desmond, een actrice die ooit furore maakte in de zogeheten stomme film. Norma heeft een script geschreven voor een nieuwe film die haar grote come back op het witte doek moet worden. Als scenario schrijver Joe Gillis, wanhopig op zoek naar werk in Hollywood en op de vlucht voor schuldeisers, bij toeval bij een villa terecht komt blijkt die bewoond te worden door Norma en haar butler Max von Meyerling. Joe komt er direct achter met wat voor excentrieke dame hij te maken heeft, want Norma is in diepe rouw naar aanleiding van de dood van haar als huisdier gehouden chimpansee. Als Norma erachter komt dat Joe scenario schrijver is, ziet zij in hem haar grote kans om terug in de schijnwerpers te komen. De buitenwereld mag dan menen dat Norma vergane glorie is, Norma weigert dat toe te geven en is nog immer overtuigd van haar kunnen. Haar reactie op Joe’s verwijzing naar de verleden tijd van haar status is veelzeggend: “I am big – it’s the pictures that got small!”. Norma verzoekt Joe dringend haar nieuwe filmscript te lezen en bewerken. Een verzoek waar de in financiele nood verkerende Joe uiteindelijk mee instemt, al heeft hij al gauw door dat er niet veel eer te behalen is met het rammelende script. Norma blijkt een enorm claimende persoonlijkheid te zijn die niet gewend is een ‘nee’ te horen op haar wensen. Joe lijkt hier geen weerstand tegen te kunnen bieden en raakt meer en meer in haar macht, zowel financieel als relationeel. Hij voelt zich in toenemende mate gevangen in het web van Norma. Die weet echter zoveel medelijden op te wekken dat haar omgeving uit angst haar te kwetsen haar op relevante momenten de waarheid onthoudt. Ook Max en Joe maken zich daar schuldig aan en zo stapelen de geheimen en leugens zich op. Ondertussen blijkt Norma tot alles in staat te zijn Joe bij zich te houden. Dit gedrag benauwt hem steeds meer en als Joe valt voor de jonge Betty Schaeffer lopen de spanningen in huize Desmond hoog op. Zo hoog, dat Joe een besluit neemt dat verstrekkende gevolgen heeft…
Sunset Boulevard is niet het perfecte werk van Andrew Lloyd Webber dat het had kunnen zijn, maar benadert het wel. Muzikaal is het vaak prachtig: grootse melodieen en bekende songs als With One Look, As If We Never Said Goodbye en Sunset Boulevard zijn een genot om te beluisteren. Maar wie de musicals van Andrew Lloyd Webber kent weet dat zij zich ook kenmerken door vaak terugkerende melodielijnen. Daar is hij in Sunset Boulevard met name in de eerste acte ietwat in doorgeschoten en is het iets teveel van hetzelfde. Daarbij kent de nagenoeg volledig doorgecomponeerde musical een heel sterke opening, maar kabbelt het daarna een minuut of tien te rustig voort waardoor het begin van de voorstelling lastig door te komen is. Als toeschouwer ben je pas weer echt bij de les op het moment dat Norma haar eerste glorieuze afdaling van de trappen in haar villa maakt. Dat is jammer maar zeker niet bepalend, want in de tweede acte is het beeld gelukkig heel anders als er meer vaart in zit, de ontwikkelingen zich snel opvolgen en de spanning oploopt. Dan komt de tragiek rond Norma tot volle wasdom en wordt er steeds meer duidelijk over haar gestoorde geest. Het aangrijpende drama had wat dat betreft geen passender ontknoping kunnen krijgen.
De Engelse cast van Sunset Boulevard is uitstekend. Ria Jones speelt Norma Desmond. Ondanks dat Jones op jonge leeftijd al betrokken was bij de workshops rond Sunset, heeft zij haar huidige musicalsterrenstatus feitelijk te danken aan de ziekte van Glenn Close die er twee jaar geleden bij de run in Londen voor zorgde dat Jones de rol een aantal avonden mocht overnemen. Zij deed dat zo goed dat ze vervolgens in de tourversie de rol van Norma blijvend mocht doen. Jones speelt de rol ook in Carre met verve al blijft het gezien de voorgeschiedenis verleidelijk om de vergelijking met Close te maken. Daar waar Close slechts met haar ogen en gelaatsuitdrukkingen het perfecte shot aan gif, tragedie en waanzin aan het personage van Norma Desmond wist mee te geven, moet Jones daar meer voor uit de kast halen. Dat doet ze soms wat opzichtig met minder oog voor nuance, maar dat laat onverlet dat ze de rol zeer goed vertolkt, met een mooie opbouw in dramatiek en een ijzersterk gespeelde finale. Daarnaast zingt Jones de score vlekkeloos weg, behoudens een kleine uitglijder in de eerste acte.
Joe Gillis wordt gespeeld door Danny Mac, bekend van het Engelse Strictly Come Dancing (2016) en vorig jaar nog te zien in de musical On The Town in Londen. Mac is overall de uitblinker in deze productie. Nagenoeg de hele voorstelling on stage laat hij in spel en zang een constant, hoog niveau zien. Met een prachtige stem en natuurlijk, genuanceerd spel. Ondanks Mac’s enorme flair en charisma wordt het nergens ‘te’. Daarnaast is Mac met zijn indrukwekkende torso een lust voor het oog, zo werd gisteren tijdens de zwembadscene gezien de vele reacties uit de zaal wel duidelijk.
De grote verrassing van de avond is Adam Pearce, die de bijrol van mysterieuze en overloyale butler Max in spel en zang weergaloos neerzet. Al zal dat voor kenners eigenlijk geen verassing mogen zijn, want Pearce was nog niet zo lang geleden een meer dan opvallende verschijning in het ensemble van Les Miserables in Londen en heeft daar tevens als understudy vele malen de rollen van inspecteur Javert en herbergier Thenardier met veel succes mogen spelen. Pearce heeft een bijzonder mooi stemgeluid, zowel hoog als laag, en zijn solo’s “The Greatest Star Of All” en “New Ways To Dream” zijn van een indrukwekkende schoonheid.
Molly Linch heeft als Betty Schaeffer ook een belangrijke bijrol. Haar spel voldoet maar ze zou zich wat minder mogen bedienen van gebaartjes; haar spel oogt daardoor wat geforceerd. Linch’ zang is dik in orde en haar stem kleurt goed met die van Mac, zo blijkt in het duet “Too Much In Love To Care”.
Dan nog het ensemble, dat een groot compliment verdient. Het plezier en de energie spatten van het podium en werkelijk iedereen blijkt goed te kunnen zingen, zowel solo als samen, hetgeen zeker niet vanzelfsprekend is. En dat alles ook nog eens onder begeleiding van een groot en geweldig spelend live orkest, dat iedere aanwezige in Carre met de grootse muziek van Lloyd Webber weet te raken.
Tenslotte het decor. Dat is mooi maar niet spectaculair, wat ook niet gebruikelijk is voor een reizende productie. Het manueel geschuif met panelen, trapdelen en autodelen zorgt soms voor een onrustig beeld, al zitten er creatief gezien aardige vondsten bij. Visueel is het allemaal dik in orde, geholpen door belichting en mooie, passende projectiebeelden waarvan sommigen ‘uit de oude doos’.
Sunset Boulevard is na Pippin en The Curious Incident Of The Dog In The Night-time de derde voorstelling in de Broadway aan de Amstel traditie. Het blijft heel bijzonder om voorstellingen met een Engelse of Amerikaanse cast van een kwalitatief erg hoog niveau ‘om de hoek’ te kunnen bekijken. Sunset Boulevard is daarop geen uitzondering. Carre verdient een groot compliment met deze traditie te zijn gestart en gehoopt mag worden dat er nog vele voorstellingen zullen volgen..
