Het verhaal van de voorstelling komt oorspronkelijk uit de jaren 50, maar is naar de tegenwoordige tijd gehaald. Zo bekijken Suske en Wiske nieuws op hun telefoon. Toch zitten er ook wat nostalgische dingen is; zo is de kroeg in de voorstelling nogal tijdloos, en zien we ook nog vaste telefoontoestellen terug. In het verhaal krijgen Suske en Wiske een teleurstelling te verwerken, als ze van tante Sidonia te horen krijgen dat ze deze vakantie niet op reis gaan, maar thuis blijven. Daar gaat hun gedroomde avontuur, maar als Lambik niet veel later belt dat Jerom is verdwenen, blijkt dat avontuur er toch nog te komen. Als Wiske een gevonden zakdoek gebruikt, gaat ze onderuit. Chloroform… En dat afscheidsbriefje van Jerom, dat is toch wel vreemd voor iemand die niet kan schrijven. Lambik voelt zich niet genoeg erkend, en gaat mopperend naar een café, waar hij kennismaakt met de ringmeester van een circus. Deze ziet wel wat in de flauwe grappen van Lambik, en eenmaal overtuigd van de status van een clown in het circus, besluit Lambik zijn aanbod aan te nemen. Hij wordt de clown, de circusbaron. Maar als hij bij de directeur het contract moet tekenen, ontdekt hij een tapijt dat sprekend lijkt op het tapijt dat samen met Jerom is verdwenen, en ook nog een handschoen die er hetzelfde uitziet als een handschoen die in zijn huis was achtergelaten. En dat de directeur onzichtbaar is (achter een gordijn), is toch ook best raar. Suske, Wiske en Sidonia worden erbij gehaald, en zo gaan ze met zijn allen op onderzoek uit. Maar wie in het circus is wel, en vooral wie is er niet te vertrouwen…
Het verhaal van De Circusbaron is nogal een merkwaardig verhaal, waarin de boeven het zich wel erg moeilijk maken, terwijl het plan op zich waarschijnlijk ook wel een stuk simpeler had gekund. Naar de ontknoping toe wordt het allemaal vrij bizar, wat in deze toneelversie goed grotesk wordt gespeeld, waardoor dat allemaal niet meer uitmaakt. De karakters zijn op het podium precies zoals je ze in de strips voorstelt, en ook de stemmen zijn wel cartoonesk, maar niet te overdreven. Met name Lambik en Sidonia kunnen moeiteloos vanuit hun karakterstem in gezang uitbarsten, en zo een prachtig nummer zingen.
De cast doet het uitstekend. Suske (Stijn McGillavry)en Wiske (Liset Vrugteveen) zijn redelijk ‘normale’ figuren, die het publiek in hun enthousiasme weten met te nemen. De vreemde bijfiguren Lambik (Robbert van Unnik) en Sidonia (Eline Schmidt) de extremen in het karakter goed weten te combineren met de geloofwaardigheid. Erik Plageman speelt een aantal bijfiguren met een kantoorbaanpostuur, alvorens hij als krachtpatser Jerom te zien is. Indrukwekkend is een entree met Suske en Wiske op de schouders. Ben Cramer zingt weer ouderwets sterk en maakt ook in zijn acteerwerk indruk. De overige rollen worden gespeeld door Bart Mijnster, Nienke Strik, Kick Spijkerman, Sanne Selbeck en Kevin Nieuwhof, waarvan de circusartiesten natuurlijk de meest opvallende zijn. Ze weten zich goed staande te houden als bijvoorbeeld acrobaat vol salto’s en radslagen of illusionist. Met name zijn verdwijntruc (eigenlijk de verschijntruc) is indrukwekkend. Als ensemble geven ze de voorstelling verder een stevige vaart, met strak uitgevoerd danswerk.
Natuurlijk doet Suske en Wiske ons ook automatisch denken aan de allitererende albumtitels. Dat geldt niet voor de titel van dit specifieke verhaal, maar in de voorstelling horen we Suske wel een aantal maal bandieten met alliteratie beschrijven; een grappig detail. De vraag is misschien ook of Ben Cramer in een theatervoorstelling over een circusclown teruggrijpt op zijn beroemde song. Het antwoord: het lied wordt niet gezongen, maar er wordt wel een leuke verwijzing naar gemaakt.
‘Suske en Wiske — De Circusbaron’ van nu is een stuk kleinschaliger dan de voorstelling van een achttal jaar geleden door Music Hall werd opgevoerd. De nieuwe, meer traditionele theateraanpak werkt echter bijzonder goed. In plaats van een technisch kunststukje is juist veel van de ‘theatermagie’ te zien. Decorwissels worden in vol zicht uitgevoerd, en we zien bijvoorbeeld het huis van Lambik in een kroeg veranderen. De simpele, maar ingenieuze decordelen zorgen toch steeds weer voor een fraai ogende locatie, duidelijk in stripstijl. Zo zijn in het 2d-decor ook de lijntjes soms nog duidelijk te zien, en zijn een flink aantal attributen cartoonesk uitgevoerd. Opvallend is bijvoorbeeld dat de ochtendjassen van Suske en Wiske er precies zo uitzien als hun reguliere kleding.
De muziek is van de voorstelling deels aangepast. Miguel Wiels’ aanstekelijke songs, die zijn schrijfwerk voor K3 verraden, zoals ‘Avontuur’, ‘Word een clown’ en ‘Het leven is een circus’ zijn gebleven, maar er zijn een aantal nieuwe liedjes, gecomponeerd door Floris de Haan, aan de voorstelling toegevoegd. Leukste ervan is het salsanummer dat tante Sidonia mag zingen. De al vrij diverse score wordt hierdoor nog wat meer divers, maar dat stoort absoluut niet. Al zijn niet alle songs even sterk of aanstekelijk.
Natuurlijk helpt het wel, maar je hoeft geen liefhebber van de stripboeken te zijn om deze Suske en Wiske musical te waarderen. De voorstelling is vrolijk, energiek, bizar en vooral een lust voor het oog. De tijd vliegt bij het kijken naar de voorstelling. Zelfs die stripliefhebbers die de vorige versie al zagen en daarom deze nieuwe versie willen overslaan, moeten zeker nog een keer in de zaal plaatsnemen. Deze versie is zo enorm anders, en vele malen charmanter. Een uitstekende upgrade, en hopelijk de aanzet naar weer een nieuwe Suske en Wiske voorstelling.
