Sweet Charity volgt Charity Hope Valentine (Lone van Roosendaal), een prostituee, haar zoektocht naar de ware liefde. Hoewel dit natuurlijk een tijdloos thema is komt de musical, ondanks de inventieve update gesitueerd in het milieu van de prostitutie, toch gedateerd over. Dit ligt voornamelijk aan het cruciale en meest onderschatte onderdeel van een musical: het script van Neil Simon. Ondanks zijn groot talent als toneelschrijver (Broadway Bound, Lost in Yonkers) en “script doctor” van vele musicals (o.a. Annie) weet hij tekst, zang en dans niet goed in balans te brengen en organisch in elkaar over te laten gaan. Dit heeft als gevolg dat fantastische nummers zwak worden geïntroduceerd en dus minder dramatisch effect hebben. Dit en de platte personages zorgen ervoor dat je niet emotioneel wordt meegesleept door het relaas van Charity, hoe hard Lone ook werkt. En ze werkt erg hard.
Charity is een personage dat uiteindelijk niet blijft boeien omdat ze geen significante groei doormaakt. Ze tuimelt van het ene liefdesongeluk in het andere en schijnt er niets van te leren of er verantwoordelijkheid voor te nemen. Aan het eind van de voorstelling bevindt ze zich in vrijwel dezelfde positie als aan het begin. Het mooie van haar karakter, volgens deze musical, is echter dat ze ondanks alles toch blijft hopen op de ware liefde. Dit blinde optimisme is een karaktertrek waar Amerikanen helemaal voor de bijl voor gaan, maar hier komt dit erg naïef over.
Slechts een uitzonderlijke theaterlegende kan als blinde vlek op een publiek werken om de vele zwakheden van het stuk te maskeren. Dit lukt Lone dan ook niet. Wel heeft ze een Hollandse nuchterheid aan de rol toegevoegd, zingt ze goed, in bezit van komische timing/ mimiek en beweegt ze ook nog eens uitstekend. De choreografie is helemaal op haar gemaakt en buit haar sterke kanten ten volle uit.
Lone wordt bijgestaan door een top-cast. Tony Neef creëert een geloofwaardig en komisch personage. Sophia Wezer en Esther van Boxtel vormen een dynamisch duo als de hoeren met een hart van goud die Charity bijstaan. De overige castleden zijn stuk voor stuk subliem. Ze dansen en zingen als de besten en maken de productienummers de absolute crescendo’s van de voorstelling. Ze zijn praktisch constant op toneel, geven via lichaamstaal commentaar op of fungeren als contrapunt op scenes, en moeten vaak vrij lang gecompliceerde poses aanhouden.
Regisseur/ choreograaf Craig Revel Horwood heeft een wonder verricht met deze productie: hij doet je Bob Fosse (originele r/ c) vergeten. De productie is constant in beweging, zowel op de voor- als achtergrond. De choreografie is sensueel, rauw, speels, humoristisch…sensationeel. Ook weet hij met weinig middelen mooie theatrale beelden te creëren waarin scènes plaats vinden.
Horwood heeft zijn ensemble tot het uiterste weten te laten gaan in de uitmuntende productienummers. “Hey, Big Spender” is een ongelofelijk paaldansnummer geworden, waarin toeren worden uitgehaald die je moet zien om te kunnen geloven. En let op, de dames blijven zuiver zingen. Het “Rijke man” dansnummer is een oogverbluffend commentaar op de hedendaagse clubcultuur van drugs en geweld geworden. Ook de “Rhythm of Life” en “Ik ben een brassband” zijn absolute climaxen. Alleen in het nummer “Er moet toch iets beters wezen” laat inspiratie Horwood in de steek. De fantastische componist Cy Coleman ontbrak het hier echter ook aan inspiratie, want het nummer lijkt wel erg veel op “America” uit West Side Story.
Producent Mark Vijn heeft een goed team van creatives bij elkaar verzameld. Het decor is lekker simpel en functioneel en geeft de acteurs de ruimte te laten zien wat ze in huis hebben. En dat is heel wat. Slechts een keer neemt de techniek de overhand en dat is vlak voor de pauze als een lift daadwerkelijk omhoog gaat. Dit luidde een bizar moment in de voorstelling in, want het publiek begon hier de techniek te applaudisseren. De vertaling van Coot van Doesburgh loopt lekker en de sound design is helder. De nieuwe arrangementen hadden naar mijn smaak op sommige momenten wel wat rauwer gemogen. Maar vooral het lichtontwerp liet, met name in de productienummers, wat te wensen over. Ik had graag wat van de dynamiek en originaliteit van de muziek en choreografie in het licht terug gezien. Deze bleef echter vrij plat.
Sweet Charity is, voornamelijk vanwege het script, een gedateerde musical, maar wordt wel gespeeld door een super cast. Ga vooral om de heerlijke nummers te horen, versteld te staan van de choreografie en de cast, maar verwacht niet dat je hart diep geraakt zal worden. Daar is een echte klassieker als West Side Story veel beter in en deze musical veel te middelmatig voor.