Take that look off your face
I can see through your smile
Het was een hitje”van Marti Webb in Nederland in de tijd dat ik muziek begon te ontdekken, en het is altijd één van mijn favorieten gebleven. Bij elke foute lach die ik tegenkwam, komen onwillekeurig die twee regels weer terug. Hoewel het destijds ongetwijfeld ook wel vermeld werd op de radio, was het jaren later dat ik bewust ontdekte dat ook dit nummer uit een musical kwam: Andrew Lloyd Webber’s “Tell me on a Sunday” in dit geval.
En dan nu, 30 jaar later, is er de gelegenheid om dit nummer terug te horen. In de Zuiderkroon gaat op 19 september deze one-woman musical in première.
Een one-woman musical vereist natuurlijk een persoonlijkheid in de hoofdrol. Deborah de Ridder kreeg landelijke bekendheid door het winnen van de zoektocht naar Maria in The Sound of Music, maar is al veel langer bezig, en liet in onder andere Daens al haar kwaliteiten zien. Een ideale combinatie dus van naam en vakkundigheid die Deborah de Ridder op voorhand geschikt maakt voor deze rol.
Het verhaal van de musical is betrekkelijk eenvoudig. Een Europees meisje, oorspronkelijk een Engelse, in deze versie een Vlaamse, gaat haar lief achterna naar de Verenigde Staten, waar deze relatie stuk loopt. Ze blijft er, en gaat op zoek naar de ware liefde, en een green card. Het levert een aantal liefdes op die niet lang stand houden.
De voorstelling is sinds de jaren tachtig in het Engels taalgebied diverse malen opgevoerd, en elke keer zijn er wel weer aanpassingen gedaan. Soms is dat gebeurd om de voorstelling actueel te houden, zoal het toevoegen van een Speed-date scene. Maar aangezien dat nu niet meer actueel is komen we dit in deze Vlaamse versie niet meer tegen.
Muzikaal is “Tell me on a Sunday”zeker niet de meest indrukwekkende score die Andrew Lloyd-Webber ons heeft geschonken. Regelmatig moet je denken aan andere musicals: een cello-riedeltje lijkt nogal op eenzelfde in Sunset Boulevard en ook de musical die voor Tell me on a Sunday componeerde, Evita, schiet in gedachten. De eerder genoemde hit is het overduidelijke hoogtepunt, en verder zijn de songs op zichzelf bekeken zeker in orde, maar zeker geen hoogvliegers. Ze zijn wel goed ondersteunend onder het vertelde verhaal, en daarmee wel effectief, zodat bijvoorbeeld Unexpected song (een liedje uit het niets) en de titelsong (Laat het op een zondag zijn in vertaling) extra kracht krijgen.
Het publiek wordt meteen in het verhaal gedropt, waardoor het even kost om de situatie helder te krijgen. Maar als dat eenmaal is gebeurd is het betrekkelijk eenvoudig mee te voelen met deze naamloze jongedame, die erg ongelukkig is in de keuze van haar liefjes. Een aantal relaties ontstaan, immer met onzichtbare mannen omdat dit natuurlijk een one-woman voorstelling is, en gaan kapot. Soms heb je gevoelsmatige voorkennis, als de vriend bijvoorbeeld steeds 2 weken weg is, en soms beleef je het samen met Deborah de Ridder mee. Met zo veel ongeluk ligt overdreven drama op de loer, maar dat gebeurt nergens. De voorstelling blijft een zekere luchtigheid houden, bijvoorbeeld door de behandeling van het hondje, de zak chips bij het hometrainen en het overdadig meelgebruik bij het maken van het deeg voor de pannenkoeken, wat ook de hoop op een goed einde voor deze jonge sympathieke vrouw levendig houdt.
En dan gebeurt datgene wat een artiest eigenlijk nooit wil en zeker niet tijdens een première. De microfoon valt uit, en de regisseur heeft geen andere keus dan de voorstelling stop te zetten. Vervelend voor het publiek, die zo uit het verhaal wordt gerukt, maar zeker voor de soliste op het podium, die uit haar spanningsboog wordt gehaald. Deborah is zichtbaar aangeslagen. Maar deze tegenslag wordt goed overwonnen. Na deze noodgedwongen pauze herpakt ze zich uitstekend. Een geluk bij dit ongeluk is dat de ellende begon in het hoogtepunt van de voorstelling, in ‘Take that look off your face’, dat nu dus niet één, maar tweemaal werd vertolkt. Ook de tweede maal was de emotionele lading weer goed voelbaar, waarna Deborah de Ridder ook de rest van de voorstelling fantastisch heeft uitgespeeld.
Het geluid is bij de voorstelling het zorgenkindje. Met zitplaatsen uit het midden klinkt de muziek, zeker aan het begin, wat schel door de dominante rechterbox. Na de noodgedwongen onderbreking is er ook een korte tijd een brom te horen, schijnbaar veroorzaakt door iemand in het publiek die zijn telefoon had aanstaan. Mocht iemand nog twijfelen aan de noodzaak telefoon echt uit te zetten, het kan dus echt storen op de geluidsinstallatie.
De regie van Frank van Laecke is wederom uitstekend. De overgangen van scène naar scène zijn moeiteloos, en de keuze om het verhaal te vertellen terwijl ze bezig is met allerlei dagelijkse handelingen is effectief. Alleen de vele verkledingen in het begin van de voorstelling leiden wat af. Het decor met twee draaischijfjes met een halfrond muur waar steeds andere leefruimtes als een keuken woonkamer of badkamer in worden gecreëerd is bijzonder goed gekozen, en helpt om het tempo er in te houden, wat zeker bij een doorgecomponeerde musical als deze erg belangrijk is.
Ook de vertaling van Allard Blom is uitstekend. Nergens in de tekst krijg je het gevoel dat het hier om een musical in een oorspronkelijk andere taal gaat; het gezongene klinkt allemaal erg natuurlijk.
Tell me on a Sunday is ondanks de korte duur zeker de moeite waard om te zien. Wie van ver moet komen kan het combineren met de brunch die wordt aangeboden (35 euro per persoon), en Antwerpen is natuurlijk ook een mooie stad om te bezoeken. Mocht het om het even zijn of je naar Gent of Antwerpen gaat voor de voorstelling, dan adviseer ik toch Gent. Dat theater heeft toch wat meer ambiance, en meer plaatsen met een goed zicht dan de Zuiderkroon.
Een ding is al veranderd sinds deze voorstelling: Als er weer iemand een verkeerd lachje laat zien zal de gedachte in het vervolg de Nederlandstalige zijn:
Haal die grijns van je smoel
Ik kijk dwars door je heen
