Recensie

Terug in de tijd met de Tovenaar van Oz

De laatste jaren maakte het NJMT indruk met Kruistocht in Spijkerbroek en Oorlogswinter. Ondanks sterk spel is de herneming van De Tovenaar van Oz een stap terug in de tijd.

Inspelen op de actualiteit. Daar is het Nationaal Jeugd Musical Theater goed in. Met een goede uitvoering van de muzikaal niet zo interessante musical Narnia, het geweldige Kruistocht in Spijkerbroek en sterke Oorlogswinter werden de laatste jaren klassieke verhalen op het podium gezet, die dankzij toen recente films weer terug in de belangstelling stonden. Nu is het de Tovenaar van Oz, een voorstelling die 11 jaar geleden door hen ook al werd gespeeld. Inspelend op Wicked, en misschien de film Oz, is dit wederom een begrijpelijke stap. Waarschijnlijk komt het omdat door de crisis ook hier het budget onder druk staat, maar hier gaat één ding mis. De voorstelling klinkt ook als elf jaar geleden, en ook voor het oog is deze voorstelling een aantal grote ontwikkelstappen terug in de tijd.
Ondanks dat het verhaal van Lyman Frankin Baum bij ons niet de status heeft die het in Amerika heeft, zal vrijwel iedereen het verhaal wel in grote lijnen kennen. Dorothy, een plattelandsmeisje uit Kansas, voelt zich genegeerd. Ze belandt samen met haar hondje Toto in een storm, en waait naar het fantasieland Oz. Daar landt ze met huis en al op een slechte heks, die deze klap niet overleeft. De lokale bewoners, de Munchkins zijn reuzeblij; de zus van de slechte heks is niet zo enthousiast. Met name omdat Dorothy, dankzij de goede heks Glinda, de rode schoenen van haar zus aan heeft. Dorothy wil terug naar huis, en volgt op advies van Glinda, de goudgele weg naar Smaragdstad, naar de tovenaar van Oz die haar vast kan helpen met de terugkeer naar Kansas. Onderweg krijgt ze gezelschap van een vogelverschrikker (zonder verstand), een blikken man (zonder hart) en een laffe leeuw (zonder moed, zoals de naam al zegt). Zij gaan met Dorothy mee om aan de tovenaar te vragen hun gemis op te lossen. Er ontstaat een hechte vriendschap. En dat is wel nodig, want de boze heks achtervolgt hen. Eenmaal bij Smaragdstad aangekomen blijkt de tovenaar een zware opdracht aan hen te stellen, voordat hij de wensen inwilligt.
Wat wel vreemd is: al die figuren in Oz lijken wel heel erg op de mensen die ze uit Kansas kent. Lijkt de poortwachter niet op oom Henry, haar gezelschap niet op de knechten van de boerderij, de goede fee niet op Tante Em, de tovenaar niet op professor Marvel, en de boze heks niet op de verschrikkelijke buurvrouw Gulch, die Dorothy haar hond Toto wil afnemen.
Wij zagen de oorspronkelijke NJMT-Tovenaar van Oz niet, en kunnen dus niet met zekerheid zeggen hoeveel er aan deze voorstelling hetzelfde is als de oerversie van ruim een decennium geleden. Toch is het vooral de muziekband die de voorstelling een antiek gevoel geeft. Het geluid klinkt niet echt vol, de koorzangpartijen zijn hoorbaar niet live en de gesproken teksten op band zijn niet van het niveau van de laatste jaren. Ook de montage van de voorstelling kent te weinig vaart, met op zich fraaie danspartijen, die voor het jonge publiek te lang duren. Hier en daar mist een stap, of is deze niet logisch. Zo zien we nergens dat Dorothy het huis bereikt voor de storm (en zullen de mensen die het verhaal niet kennen zich afvragen waar dat huis nu ineens vandaan komt) en roept de boze heks haar manschappen op om ze na een dansje meteen weer weg te sturen.
Wel hip zijn de projecties in de voorstelling. Soms bewegend en soms statisch voegen ze wel wat toe, vooral als ze subtiel aansluiten op de gebeurtenissen op het podium. Bijvoorbeeld als de boze heks vertrekt zien we haar even later op de projectie op haar bezemsteel vliegen. Aanvullende decorstukken kunnen ermee door, al is het wel vreemd om de poortwachter om zijn eigen poort naar buiten te zien komen, in plaats van erdoorheen.

05 October 2013
Première
Zaandam
Zaantheater
http://www.tovenaarvanoz.nl/
tovenaar van oz, njmt, recensie, jorge verkroost, hans lemmen, elise berends, tommie kinneging, kai vasmel, suzanne mol, rosalie eppink, dorothy, wizard of oz,

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen