The Last Five Years was enkele jaren geleden voor velen nog een onbekende musical, maar met de verfilming uit 2014, met hoofdrollen voor Anna Kendrick en Jeremy Jordan, is dat enigszins veranderd. In de zaal van het St. James Theatre bevonden zich dan ook niet alleen fans die de voorstelling reeds van A to Z kennen of aanbidders van Jason Robert Brown, maar ook een nieuw publiek van liefhebbers van de film die de voorstelling nu ook wel een keer live wilden zien.
The Last Five Years vertelt over het wel en wee van Jamie en Cathy, twee twintigers in New york, die over een periode van vijf jaar verliefd worden, een relatie krijgen, trouwen en uit elkaar gaan. Het verhaal is daarmee niet bijster origineel te noemen, maar de wijze waarop het in een krappe anderhalf uur wordt verteld of beter gezegd, gezongen, is dat wel. De verhaallijnen van Jamie en Cathy worden namelijk in tegengestelde richting verteld. Het verhaal van Jamie, een zelfverzekerde doorbrekende schrijver, wordt chronologisch verteld - van begin tot eind - en begint met zijn ‘verboden’ liefde voor Cathy en het tempo waarmee de ontwikkelingen in zijn leven zich opvolgen (‘Shiksa Goddess’ en ‘Moving too fast’). Het verhaal van Cathy, een actrice die moeite heeft door te breken, wordt daarentegen van achter naar voren verteld en begint aan het eind van hun relatie. Cathy’s verhaallijn begint dan ook somber, waarbij ze zich in ‘Still Hurting’ gekwetst en verbitterd afvraagt waar zij het falen van haar relatie met Jamie aan heeft verdiend. De verhalen van Jamie en Cathy ontmoeten elkaar slechts eenmaal, in het midden van de voorstelling, tijdens hun huwelijk. Dit maakt dat de acteurs doorgaans niet samen, maar alleen op het podium staan hetgeen voor hen een extra uitdaging betekent om middels hun spel en zang het publiek een geloofwaardig inzicht te geven in de ontwikkeling van hun relatie en hun beider rollen daarin.
De cast van deze productie is sensationeel goed. Cathy wordt gespeeld door Samantha Barks, o.a. bekend van haar rol in Les Miserables (Eponine) op West End en de gelijknamige verfilming. Barks is een fantastische zangeres die de prachtige score met speels gemak weg zingt. Haar bereik is groot en bij tijd en wijle vult ze met haar spatzuivere stemgeluid ieder hoekje van het St. James.
Het ‘I can do better than that” is indrukwekkend mooi opgebouwd naar een zeer krachtig gezongen einde. Maar Barks etaleert haar kwaliteiten net zo gemakkelijk daar waar ze ingetogen en treurig over haar verdriet zingt (‘Still Hurting’). In haar spel maakt ze een mooie ontwikkeling in omgekeerde richting door, al blijft het een enkel moment wel wat vlak; zo blijft Barks’ omslag van feeling happy naar razernij in het gevoelige ‘See I’m Smiling’ achter bij de felle bewoordingen van de tekst. Bij het zingen van “You could stay with your wife on her fucking birthday” had wat meer woede getoond mogen worden, het blijft nu toch een beetje steken in schattigheid.
De rol van Jamie wordt vertolkt door Jonathan Bailey, met name bekend van zijn recente optreden als journalist in de Britse tv-serie Broadchurch. Bailey is geen zanger pur sang en dat blijkt hem in de loop van de voorstelling toch enigszins op te breken. ‘Moving too Fast’ en ‘Shiksa Goddess’ gaan hem prima af, maar hij lijkt daar zoveel kracht en energie te hebben geven dat hij bij het schakelen naar de ingetogener zangpartijen soms wat fragiel klinkt, waarbij het bij ‘If I didn’t believe in you’ zelfs wat zweverig wordt.
Hij compenseert dat overigens door geweldig spel. Bailey geeft in het eerste gedeelte van de show vol gas, hetgeen perfect aansluit op hoe Jamie op dat moment in het leven staat. In de loop van de voorstelling, naar mate de relatie moeizamer verloopt en de zorgen toenemen, past hij dit moeiteloos aan en laat hij mooi gedoseerd spel zien.
Hoogtepunt is Baileys interpretatie van ‘The Schmuel Song’, die fenomenaal is en tot uitbundig applaus van het dankbare publiek leidt. Regelmatig direct (oog)contact zoekend met de zaal neemt hij de toeschouwer mee in het verhaal van de kleermaker en diens magische jurk, dat hij boeiend en fantasierijk weet uit te beelden; Met name de wijze waarop hij de pratende klok speelt is erg grappig. Bailey’s gevoel voor humor en timing is groots en daarnaast komt hij uitermate charmant en sympathiek over. Dat verklaart waarom je hem als toeschouwer een warm hart toedraagt en je je afvraagt waarom Cathy hem zijn succes niet lijkt te gunnen. Dat is knap, want Jamie is bottom line toch een beetje een foute vent, vol van zichzelf, zich onoverwinnelijk voelend en met weinig oog voor de problemen waarmee Cathy worstelt.
Bailey en Barks zijn een mooi duo, hebben chemistry en zorgen voor een prachtige uitvoering van deze aangrijpende musical met zijn prachtige score. Jason Robert Brown, die zelf de regie in handen heeft van deze productie, keek toe vanuit zijn plekje op rij 3 en zag dat het goed was.
Tenslotte iets over het theater. Het St. James Theatre is een bijzonder fijn klein theater. Het complex, dat inmiddels opgekocht is door Andrew Lloyd Webber’s Really Useful Group en begin 2017 omgedoopt zal worden tot The Other Palace (verwijzend naar het Victoria Palace Theatre dat op een paar steenworpen afstand ligt), is modern maar doet knus aan. De zaal is een van de fijnste zalen die dit soort theaters in Londen heeft; met vanaf de meeste plaatsen een erg goed zicht, veel hoogteverschil tussen de rijen, goede stoelen en een fantastisch geluid. Na een bezoek aan een voorstelling kun je je voorstellen waarom Lloyd Webber zijn oog op dit theater heeft laten vallen. Maar voordat The Other Palace een feit is, zijn er in het St. James nog twee prachtige producties geprogrammeerd. De afsluitende productie wordt Rent maar tot en met 3 december is het eerst nog de beurt aan The Last Five Years, een voorstelling die indruk maakt en ervoor zorgt dat je zeer voldaan het St. James verlaat.
