The Sound of Music

De kinderen Von Trapp spelen een belangrijke rol in de voorstelling. Het groepje dat gisteren speelde voldeed prima, al was het jammer dat ze als individuele kinderen minder uit de verf kwamen. Het bleef wel heel erg een gedrilde groep en dat is jammer. Misschien dat dit later in de speelperiode beter uit de verf komt.

De nieuwe Sound of Music productie is groot opgezet met een indrukwekkend decor. Niet alles daarvan is even mooi (met het pastel blauwe huis als dieptepunt), maar de scènewisselingen gaan vloeiend en brengen je snel van de ene plek naar de andere. Vooral de scènes die zich in het klooster afspelen zijn mooi, mede door het gebruik van het zijtoneel. Zoals wel vaker in het Efteling Theater wordt de zaal meegenomen als speelvlak. Het ensemble klonk prachtig en er waren een paar mooie vondsten qua choreografie. De uitstekende vertaling van Allard Blom deed de overbekende Engelse teksten al gauw vergeten.

Regisseur John Yost (bij de Van der Ende productie nog betrokken als choreograaf) heeft gezorgd voor een mooie, ambachtelijke voorstelling. Een tikkie ouderwets misschien, niet wereldschokkend, maar met een warm kloppend hart. Musicalfans die The Sound of Music altijd al een draak vonden zullen door deze nieuwe productie niet op andere gedachten worden gebracht. Maar een ieder die zin heeft in een flinke portie romantiek in de alpenwei kan met een gerust hart plaatsnemen in het Efteling Theater.