Twee jaar geleden verscheen ze plotseling als klapstuk van het Musical Awards Gala van 2016. Tina Turner was heel even uit haar pensionering gestapt om samen met Joop van den Ende een musical over haar eigen leven aan te kondigen. Kennelijk waren we massaal vergeten dat een paar jaar ervoor de musical Soul Sister met hetzelfde gegeven zelfs Nederland een paar weken aandeed. Maar als we ons die nog konden herinneren, dan hadden we alsnog uit ons geheugen weggedrukt. De nieuwe versie van Van den Ende was namelijk ‘authorized’ door de diva zelve. En sinds maart is het zo ver: Tina The Musical speelt met veel succes in het Aldwych-theater in Londen.
In de aanloop naar de grote première werd al duidelijk dat de makers met de keuze van de hoofdrolspeelster een gouden greep hadden gedaan. De Amerikaanse Adrienne Warren zou fenomenaal zijn. Het moet gezegd: Warren is een schot in de roos. Fysiek lijkt ze nauwelijks op Turner: ze is fijngebouwd, haar gezicht lijkt met een fijne penseel getekend, in schril contrast met de stevige gelaatstrekken van Turner. De benen — Turners handelsmerk — komen wel in elkaars buurt. Nog belangrijker is de stem. Zodra Warren een classic begint, of het nu Proud Mary is of Private Dancer, dan is de gelijkenis treffend. Sterker nog, hij triomfeert. Het is nauwelijks voor te stellen dat die krachtige stem uit dat fràªle lijfje geperst wordt. Warren mag twee van de zeven shows in de week overslaan, je vraagt je af of zij niet beter gebaat is bij vier shows vrijaf. Toch — en wij zaten op de voorste rij dicht genoeg om dit te constateren — zal Adrienne pas tijdens de toegift op het eind van de avond lichte sporen van transpiratie vertonen. De wetenschap staat voor een raadsel.
Nu kan de voorstelling Tina wel zo’n gouden greep gebruiken, want muzikale biografieën van pop- en rockartiesten hebben het moeilijk. Vooral na een illustere voorganger als Jersey Boys — over The Four Seasons — en zelfs Beautiful (Carole King) en On your feet (Gloria Estefan) lijdt de biomusical steeds meer aan voorspelbaarheid. Steevast beginnend in relatieve armoede zien we na vele dichte deuren de hoofdrolspeler ontdekt worden, waarna na het pieken de neerval zich inzet. Ook Tina Turners leven begint op harde kerkbankjes om vervolgens door Ike Turner ontdekt te worden. Nu zijn Ike en Tina berucht om het huiselijke geweld waar de man des huizes zich schuldig aan maakte. Van dat geweld zijn we uitgebreid getuige, maar — hoe erg het allemaal is wat Tina is overkomen — we komen verrassende dingen te weten en het script van Katori Hall, Frank Ketelaar en Kees Prins tikt daarom vrij plichtmatig de verplichte mijlpalen. Ja, ook de onvermijdelijke scène in de opnamestudio ontbreekt niet — compleet met het glas van waarachter de producer zijn bevelen schreeuwt.
De keuze van de songs hinkt op twee gedachten: aan de ene kant wordt chronologisch uitTurners catalogus geput (in de sixties River Deep Mountain High, in de eighties What’s Love Got To Do With It), aan de andere kant worden ze op z’n Mamma Mia’s neergezet: om een wending in het verhaal te ondersteunen. Als Tina afscheid neemt van oma om in de grote stad haar heil te zoeken, zingt de laatste vermanend Don’t Turn Around. Of als Tina wanhopig aan haar comeback werkt en bij de ergste producenten in het gevlij moet komen, zet ze Private Dancer in.
Maar al deze kanttekeningen en vraagtekens verdwijnen in het niet als de toegift aanbreekt. Ook al is het verhaal verteld en hangt de kwartierlange medley er een beetje bij, kan het publiek niet anders doen dan zich gewonnen geven. Vooral aan Adrienne Warren.
Foto: Manuel Harlan
