Het had veel weg van een publiciteitsoffensief en waarschijnlijk was dat het ook. De week voor de première is er nogal veel aandacht voor deze nieuwe musical. Aandacht variërend van optredens in praatprogramma’s tot een discussie in een groot landelijk dagblad over of je tegenwoordig van alles wel een musical kunt maken. En zo veroorzaakt na het boek en de film ook de musical nog voor de nodige ophef. Niet zozeer vanwege de hoeveelheid seks deze keer, maar meer of een boek als Turks Fruit zich wel leent voor een musical.
Na het zien van de voorstelling kan de conclusie een volmondig “Ja” zijn. Het boek bevat niet heel veel ingewikkelde verhaallijnen, en deze blijven dan ook betrekkelijk eenvoudig overeind in de musical. Want is de basis niet simpelweg een “Boy meets girl, boy loses girl”-verhaal? Er rest dan alleen nog maar de vraag hoe met de grote hoeveelheid expliciete seks in het boek moet worden omgegaan. Niet heel expliciet dus. In gebaar is het veelal wel heel duidelijk waar het over gaat, maar degene die de voorstelling bezoekt omdat hij of zij een grote hoeveelheid “full frontal nudity” verwacht, zal bedrogen uitkomen. Antonie Kamerling blijft de hele voorstelling minimaal gekleed in zijn onderbroek, en het enige moment dat Jelka van Houten helemaal niets meer aan heeft kun je missen als je even met je ogen knippert. Het blijft vooral dus bij uitbeelding en vooral verbeelding; een keuze die goed uitpakt voor de duidelijkheid van het verhaal.
De musical begint als het ware bij het einde: de moeder van Olga geeft aan Rick de rode pruik terug die hij aan Olga op haar ziekbed had gegeven. Wat volgt is één grote flashback, die weer eindigt bij het punt waar de voorstelling begon. We zien achtereenvolgens de eerste ontmoeting, de liefde, de ontmoeting met mama en papa Olga, het huwelijk, de crisis en breuk en het weerzien jaren later, de ziekte van Olga en haar overlijden.
De Cast:
Hoewel het bij Turks Fruit om een musical gaat, bestaat de cast toch voornamelijk uit echte acteurs. Alleen Ellen Evers heeft haar roots in de musical; voor Sjoerd Pleijsier, Antonie Kamerling en Jelka van Houten geldt dat ze niet kunnen bogen op veel musicalervaring. Dit is goed te merken in de voorstelling, waarin het niveau van het acteren het zangpeil meters overstijgt.
Als het uitgangspunt een boek in de ik-vorm is, dan ontkom je er niet aan dat je als hoofdpersoon het overgrote deel van de voorstelling op het podium staat. In dit geval is dat Rick, gespeeld door Antonie Kamerling, die naast het spelen ook de rol van verteller heeft. Zeker in het gedeelte voor de pauze zet hij Rick erg goed neer. Zangtechnisch heeft hij zeker een grote sprong voorwaarts gemaakt sinds zijn dramatisch valse “Toen ik je zag”. Op sommige momenten erg goed, en verrassend zuiver, op andere momenten ontbreekt weer net de kracht voor de uithaal die je verwacht. Alleen vanaf het moment dat Olga ziek blijkt te zijn lijkt ook zijn energie op. Het onvermijdbare einde lijkt hem nauwelijks meer wat te doen.
Frappant is dat voor Jelka van Houten, die Olga speelt, juist het omgekeerde lijkt te gelden. Juist tijdens de laatste scènes is zij op haar best. Ook haar vocalen zijn over het hele voorstelling gezien voldoende, al heeft ook zij haar “te breekbare” momenten.
Sjoerd Pleijsier, de vader van Olga, is de zwakste zanger van het viertal. Nu is zijn rol vooral een acteer-rol en hebben zijn zangnummers een hoog hoempa-niveau. (het tieten-kont, tieten kont, tieten kont kont kont komt natuurlijk voorbij).Het accentueert zijn personage; een man die vooral houdt van platte humor; een rol die hij met verve neerzet, zonder de tragiek van zijn personage uit het oog te verliezen.
Meest interessante karakter is de moeder van Olga. Zij is toch vooral een berekenend kreng dat vooral aan zichzelf denkt, maar daarnaast ook iemand is die medelijden weet op te wekken. Ze wordt door Ellen Evers voortreffelijk neergezet. Daarnaast laat ze wederom zien over een voortreffelijk stemgeluid te beschikken.
