Nu haar thrillermusical VALS op zijn eind loopt, kon auteur MEL WALLIS DE VRIES vanavond vol trots de tweede musicalbewerking van een van haar boeken aankondigen: SHOCK, over de raadselachtige, onopgeloste verdwijning van het meisje Emma, vanaf 29 oktober in de theaters.
Het is te hopen dat SHOCK een grotere schok teweeg zal brengen dan VALS, dat nog tot komend weekend door zal spelen. Dat VALS zich in één ruimte afspeelt, is prima voor het thrillergenre, maar waarom beleven de hoofdrolspeelsters al hun angstige momenten, terwijl ze maar blijven zitten rond dezelfde tafel of blijven zitten op dezelfde bank? Voeg daaraan toe dat de stylist bedacht heeft om alle personages in hetzelfde stemmige zwart te steken en dat de actrices bijna dezelfde stemmen hebben én dezelfde ‘eigentijdse’ Nederlandse tongval en het arme publiek wordt anderhalf uur lang blootgesteld aan dezelfde grijszwarte, statische brij zonder accenten, toppen en dalen. De veelvuldige knaleffecten (natuurlijk is er donder en bliksem) zijn dan ook vergeefse en daarom lachwekkende pogingen om de boel op te peppen.
Je zou kunnen denken dat als je een succesvolle thriller hebt geschreven, je de rechten zou verkopen aan een film, niet aan een musical. Met close-ups, spannende instrumentale muziek en slimme montage heb je toch meer kans op effect? “Dat is toevallig”, antwoordt MEL WALLIS DE VRIES, “Men is op dit moment bezig om van VALS ook een film te maken! Maar bij musical is er dankzij de songs voor de personages veel meer ruimte voor innerlijke gedachten dan bij film.”
Er is gelukkig één enkel element dat er ondanks alles positief eruit weet te springen. Dat is de stem van STEF PITS, beheerst, intrigerend en beklemmend genoeg om nog minutenlang rond te blijven spoken in ons hoofd. Jammer genoeg is ook hij in dat eeuwige zwart gehuld, waardoor we na afloop niet wisten bij wie we ons schouderklopje kwijt konden.
