Recensie

FIFA Blatter: Voetbal is theater ⭐⭐⭐⭐

"Dat geheim neem ik mee in mijn graf!" Met deze woorden beantwoordt Sepp Blatter de vraag waar hij de vijf dagen voor zijn aftreden is geweest. Vijf dagen was Blatter spoorloos. Over deze periode maakte Tom de Ket het toneelstuk FIFA Blatter, de val van de voetbalkeizer.

In dit stuk krijgt Sepp Blatter (Paul R. Kooij) vlak na zijn vijfde verkiezing tot voorzitter van wereldvoetbalbond FIFA een zenuwinzinking. In de visioenen die hij heeft - of zijn het echte ontmoetingen? - trekt de geschiedenis van de FIFA onder zijn presidentschap aan hem voorbij. Als in Scrooge op kerstavond komen belangrijke mensen en gebeurtenissen uit zijn leven voorbij. En het mag geen verrassing zijn dat Blatter niet altijd even kies gehandeld blijkt te hebben.

De voorstelling begint met een speech van Blatter. Vanaf de eerste zinnen ben je vergeten dat je naar een Nederlandse acteur zit te kijken. Paul R. Kooij slaagt erin een Blatter neer te zetten die sprekend lijkt op het origineel. Dat komt niet alleen door de make-up. Ook de manier van spreken en het fysiek van de Zwitser zijn goed bestudeerd. Hier staat Sepp zelf. Door zijn overtuigingskracht zijn we al bijna gaan geloven dat Qatar het ideale land is om een WK te organiseren, als een journalist een kritische vraag stelt. Er klopt iets niet. Wat dat iets is wordt tijdens het stuk duidelijk.

Een bont gezelschap van corrupte, of iets minder corrupte FIFA-bestuurders komt in een technisch prachtig vormgegeven ambiance, met mooie live-videobeelden, opdraven. Tal van verhalen over politieke spelletjes worden over ons uitgestort.

Hoe kan iemand zo fout zijn? Dat moet de fascinatie van de makers geweest zijn. Hoe is het mogelijk dat iemand die zoveel vijanden maakt op zo’n positie terecht komt? En dat is tegelijk het antwoord.

Is dit stuk enkel bedoeld om de gevallen FIFA-president te kakke te zetten? Dat zou te makkelijk zijn. De voorstelling slaagt er gaandeweg in iets meer inzicht te geven in Blatter. Wanneer hij een vrouw uit Qatar (Lot van Lunteren) op slinkse wijze het zwijgen oplegt, zie je dat de man over lijken gaat. Hier grijpt de voorstelling je naar de keel: hoe kan dit? Maar nog geen tien minuten later zie je een groot kind dat zijn familie op belangrijk FIFA-posities zet en denkt daarmee een goede echtgenoot of vader te zijn. Hier voel je medelijden. Is dit echt dezelfde persoon? Was het slechtheid? Of wist de man niet beter? Dacht hij echt dat hij de enige was die de FIFA kon leiden?
Chuck Blazer (Cees Geel) verwoord het nog het mooist: “Sepp, we hebben ons verrijkt dankzij de gewone mensen. Geef het gewoon toe.” En ja, Blatter geeft het toe, maar alleen als we het niet verder vertellen…

15 January 2017
Toneel
Hoorn
Schouwburg Het Park
http://www.jankedekkerproducties.nl