Het is niet de buytenlucht dit keer, zoals eerder deze zomer, toen Jesus Christ Superstar in het Buytenpark werd opgevoerd, maar een klein ogend openlucht theater midden in de stad: Podium Park Palenstein, waar nu voor het allereerst een theatervoorstelling wordt opgevoerd. Waar overdag wordt gewandeld, geschaakt en gepingpongt dus. Gisteren was de eerste, en vanavond is de tweede en laatste uitvoering van The Last 5 Years.
The Last 5 Years is de bekendste musical van Jason Robert Brown, die later ook The Bridges of Madison County zou schrijven: dit jaar de grote winnaar van de Musicalworld Awards. Het is een betrekkelijk eenvoudig verhaal over Jamie en Cathy, en hun vijf jaar durende relatie. Beiden staan nog aan het begin van hun carrière; hij als schrijver, zij als musicalactrice. Maar als hij succes krijgt, en dit steeds belangrijker voor hem wordt, terwijl zij meer moeite heeft om aan de bak te komen, en uiteindelijk niet op Broadway maar in Ohio aan de bak komt, komt de relatie steeds meer onder druk te staan. Dat de relatie geen stand houdt is al heel snel duidelijk door de bijzondere manier waarop deze musical is geconstrueerd. Er wordt steeds gewisseld van perspectief, terwijl Jamie zijn verhaal van voor naar achteren vertelt, en Cathy haar verhaal van achteren naar voren. Deze manier van vertellen betekent ook dat ze maar één nummer samen zingen, ”Voor tien minuten”, rond hun bruiloft.
In hoeverre de acteurs tegenspel krijgen in wat in principe eigen spelscenes zijn is sterk afhankelijk van de regie. Regisseuse Jessica Fuchs kiest er hier voor de andere acteur ruimschoots aanwezig te laten zijn in de scenes van de ander, zodat er ook iemand is om tegen te spelen. Dit maakt de scene zelf duidelijker en prachtig intens, maar heeft als nadeel dat de mensen die zich niet hebben ingelezen en vooraf deze bijzondere constructie niet kennen, waarschijnlijk vrij lang zullen doen om deze te begrijpen. Want op dit openluchtpodium is geen ruimte voor theatertrucjes om het switchen in de tijd helder te maken. Dat de muziek tussen twee scenes soms ook niet stopt, maakt het er niet duidelijker op. Het valt dus aan te raden je te vergewissen van de constructie, maar wie dit leest, heeft dat dus al gedaan.
Er is gekozen voor de sterke vertaling van Florus van Rooyen, al wordt afgeweken van de verplaatsing naar Nederland. Geen Hamburg dus, maar gewoon Ohio, wat de tekst op een enkele plek, zoals de verwijzing naar onze koningin, wat vreemd maakt. Ook de gedachte die Cathy tijdens een auditie door het hoofd schiet, het actuele: “Deze mensen casten Jim Bakkum in een musical” valt daaronder, al is de opmerking op zich natuurlijk bijzonder geslaagd.
De voorstelling wordt gespeeld door Maarten Kat en Solveig van Wijngaarden, beiden allesbehalve onbekend in de Zoetermeerse musicalwereld, en niet zonder reden. Ze hebben de nodige training achter de rug, die zeker nodig is bij dit lastig te zingen werk van Jason Robert Brown. Solveig zingt het schijnbaar moeiteloos, Maarten voor het grootste gedeelte ook, al zijn sommige uithalen wel een uitdaging, die wat moeite kosten. Beiden spelen hun rollen geweldig. Het verhaal op zich geeft je makkelijk het gevoel de schuld van de breuk helemaal bij Jamie neer te leggen, maar door het prima spel is de nuance hier duidelijk. Haar houding naar hem toe, ondanks zijn pogingen haar erbij te betrekken waar dat kan. Maar ook de momenten waarop hij voor zichzelf kiest met name als zij in Ohio zit (ver maar niet onoverbrugbaar, zeker niet voor Amerikaanse begrippen), terwijl dat ook anders had gekund. De aimabele uitstraling en bezongen lach zijn daarbij voor hem grote troeven. De ballade van Schmuel, een kerstvertelling brengt hij knap met verschillende stemmetjes.
De voorstelling wordt begeleidt door een live orkest van vier man, die allen ook een klein rolletje in de voorstelling spelen. Als huwelijksvoltrekker, auditiepianist, agent of minnares. Met kerst zien we ook hen met kerstmutsen op zitten. Die leuke momenten doen je misschien even vergeten dat ze ook nog zorgen voor een voortreffelijke muzikale begeleiding.
De ligging van het theater, waarin het zicht verder reikt dan het podium, wordt mooi in de voorstelling gebruikt. Zo zien we Jamie aankomen met zijn fiets, en wordt er ook achter de lage haag die de achterzijde van het podium markeert gespeeld. Het (versterkte) geluid klinkt prima, en ook de belichting, die naarmate de avond valt, steeds essentiëler wordt, is eveneens zeer adequaat. Leuk zijn de details: het boek ‘Brandend IJs’ met een enorme foto van Jamie op de achterkant, de droprollen die zij uit frustratie gaat eten, de knuffels op de bank. De jurk uit de ballade van Schmuel, die een soort Hello Kitty jurk blijkt te zijn, kan op een gulle lach rekenen, al vind ik persoonlijk dat dat de song nu wat te kort doet.
De wereld om deze locatie heen draait gewoon door. Fietsers, wandelaars, een bus rijdt voorbij. Mensen genieten vanuit het raam van het weer, en waarschijnlijk ook van de musical. Toch leiden deze omstandigheden nauwelijks af. Je wordt anderhalf uur lang in het boeiende verhaal van Cathy en Jamie gezogen.
The Last 5 Years wordt op 27 augustus nog één keer gespeeld. Aanvang kwart over acht. Locatie: het openluchttheater aan de overzijde van de grote weg van het CKC in Zoetermeer. De tribune is van beton. Er zijn kussentjes aanwezig, maar wel beperkt. Dus voor de zekerheid is het niet onverstandig er zelf één mee te nemen. Er is geen sanitair of bar op de locatie. Op zaterdag was voor de voorstelling wel het CKC open om voor de voorstelling de eventuele behoefte te doen. Meer informatie en kaarten via: http://www.thelast5years.nl/
Foto’s (generale repetitie): Fred Roland - Redline Fotografie
