Met een eerbetoon aan een componist horen ook de musici in de kijker te staan. Bij ‘The World Goes ‘Round” staan ze achter op het podium, veelal in de visuele luwte, en soms in een spotlight. Boven de hoofden van de cast zien we een aantal planeten, waaronder ook een aarde. Op het podium verder een blauwige rand. De rest van de sfeer wordt verder gecreëerd met licht, kostuums en wat rekwisieten. Repertoire, band, en de zangers Tony Neef, Laura Vlasblom, Ellen Evers, Jon van Eerd en Mylene d’Anjou
Mylene opent de show, met And the world goes ‘round, de titeltrack, die ons vertelt dat wat er ook gebeurt, de wereld wel doordraait. Dat geldt dus ook voor het klein en groter lief en leed wat we in de voorstelling nog tegenkomen. Na Yes volgt dan het eerste nummer met een gimmick, Coffee in a cardboard cup. We zien de bekers, en het effect van de cafeïne; er valt deze voorstelling zeker wel te gniffelen en te lachen. Een mooi moment ook om te laten zien dat deze voorstelling meer biedt dan een mooi theaterconcert.
De cast zingt geweldig. Prachtige samenzang en heerlijke stemmen. Het is zeker fijn om ook Jon van Eerd lekker te horen zingen; hij heeft een warm stemgeluid . Het andere viertal heeft al naam gemaakt als goede zanger en zangeressen, maar toont hier aan dat het niet voor niets is. Prachtig wordt het bijvoorbeeld het als I don’t remember you (Tony) wordt vermengd met Sometimes A day goes by (Jon). Twee songs die mooi in elkaar zijn verweven; een kunstje dat in de tweede akte nog wordt herhaald met drie liedjes.
De meest beroemde liedjes, naast New York New York, zijn natuurlijk de songs uit Cabaret en Chicago. Uiteraard hebben deze een prominente plaats in de voorstelling, maar er is heel veel minder bekend werk aan toegevoegd. De liedjes zijn veelal uit hun originele musical-contekst gehaald en in een andere neergezet. De overgang tussen de liedjes zijn soms vloeiend, en soms is ook duidelijk dat de enscenering is veranderd. Ook zijn de arrangementen in sommige gevallen compleet omgegooid.
Meest in het oog springt daarin “All that Jazz”, dat ingetogen wordt gezongen in een verleidingsdans tussen Ellen en Jon. Het is ook meteen de meest gewaagde verandering; deze versie is goed; de oorspronkelijke versie nog vele malen beter.
In hetzelfde Chicago-blokje zit ook een mooi voorbeeld van een mooie overgang tussen de songs. Mylene en Laura zingen als klassieke standbeelden “Class”. Vervolgens zien we Jon (nauwelijks eigenlijk) de kleurloze schoonmaker binnenkomen, die Mr. Cellofane vertolkt.
Juist daar waar de songs visueel of tekstueel worden ondersteund zitten de hoogtepunten. Want hoe goed het materiaal en de uitvoering ook is, dat beetje extra is de “icing on the cake”. Het rolschaats-gestuntel in The Rink (een mooie pauzefinale), het gebak bij Sara Lee, de gigolo bij Arthur in the Afternoon of de belletjes en karakers in Ring them bells (een prima opening na de pauze). Het nodigt extra uit om de tekst goed te volgen, waar dat minder het geval is bij de liedje die integer, maar soms ook kaal worden gebracht..
Waar de ballads mooi worden gezongen en je vaak wel en maar soms niet raken zijn het dus de komische en up-tempo nummers die deze voorstelling goed maken. Het zorgt tevens voor een beetje lichaamsbeweging. Tijdens de ballads zak je lekker weg, om weer op het puntje van de stoel te belanden bij de komische en up-tempo momenten.
Eén ding valt wel te betreuren. Omdat de hele show rechtstreeks uit de VS is geïmporteerd en al uit 1991 stamt missen latere nummers. Uit het voor Ebb deels postume Curtains had ik graag ook wel wat gezien en gehoord.
