Musicalworld is bij de laatste van vier ‘We Want Queen’’-concerten en hoort zanger John Vooijs de jonge initiator van deze voorstellingen loven. Het is in deze voor cultuur moeilijke tijden inderdaad bijzonder dat deze Giovanni Sturkenboom zijn nek uitsteekt en de risico’s neemt. In dit geval zijn een aantal bekende en aanstormende musicalnamen bijeengebracht om samen Queen-repertoire te zingen. Er wordt geput uit songs die ook in de musical ‘We Will Rock You’ te horen zijn, en enkelen ervan worden zelfs in de Nederlandse musicalvertaling gezongen.
De basis van de cast is het koppel Marjolein Teepen en John Vooijs, die in de musical de beide hoofdrollen in meerdere landen hebben vertolkt. Hun stemmen klinken samen fantastisch, en er is duidelijk een chemie zichtbaar. Maike Boerdam, die de nummers van Killer Queen zingt, knalt in haar zeer uitdagende kleding, en begeeft zich zelfs in het publiek om daar te verleiden. Sander van Voorst tot Voorst heeft een wat simpelere transformatie naar de andere slechterik, Kashoggi, namelijk een over het hoofd getrokken hoodie, maar ook hij knalt in zijn solo’s. In het duet met Maike Boerdam blijken hun stemmen wel minder goed samen te gaan. Het overige viertal, Marije van Sonsbeek, Barry Bogman, Michiel de Meyer en Barbe van den Brand, was nog niet zo vaak op het podium te zien, maar ook zij pakken hun momenten. Marije van Sonsbeek maakt van No-one but you (Only the good die young) één van de hoogtepunten van de avond, om vervolgens samen met Barry Bogman in een sterke uitvoering van ‘I want it all’ te geven.
Wat het concert vooral boeiend maakt is de combinatie van kwaliteit en enthousiasme. Zeker Marjolein Teepen straalt bij de nummers die ze toch al talloze malen heeft gezongen, maar ook voor John Vooijs, die de musical vaak in Duitsland vertolkte, lijkt het geen routineklus. Het af en toe terugzakken naar een tussen de schuifdeuren-gevoel, waar Marjolein Teepen met een stevig Brabants accent het publiek uitdaagt, John Vooijs door zijn veelvuldig verblijf in Duitsland een keer even niet de juiste Nederlandse uitdrukking te binnen schiet en introducties de collega’s op het podium soms wat prikkelen, maakt het alleen nog maar leuker. Dan wordt zelfs het zien hoe ze, terwijl er gewoon wordt doorgespeeld, een probleem met een basversterker oplossen juist interessant, en maak je je ook niet zo druk als het met een inzet een enkele keer fout gaat, zoals een gevalletje driemaal is scheepsrecht bij een inzet in “Headlong”.
We Will Rock You—fans zullen ongetwijfeld hebben genoten om de meeste liedjes weer eens te horen, en dan ook nog eens deels door de originele Nederlandse uitvoerenden. Mensen, zoals ik, die met gekromde tenen het verhaal van de voorstelling hebben beleefd, vonden het ook leuk, juist omdat juist de songs wel deugen. Dus uiteindelijk zal iedereen met een stukje Queen in zijn hart genoten hebben van We Want Queen. Wat zal er volgen?
