Musicalreport

We Will Rock You in Las Vegas

Ik was vooral verbaasd van de hypocrisie van het verhaal van We Will Rock You. Hoe kom je erop zo hoog van de toren te blazen over 'echte' rock-'n-roll versus fabrieksmatige pop?

Ons laatste station van onze musicalverkenningstocht. We Will Rock You, met liedjes van de rockband Queen op z’n Mamma Mia’s verwerkt in een nieuwe musical. Wij wisten niet eens dat deze musical in Las Vegas al draaide, toen wij de stad binnenreden, zagen we op het dak van een voorbijrijdende taxi een reclamebord voor de musical EN het casino waar de show opgevoerd werd. Dat was het Paris Las Vegas Casino midden op de drukke boulevard van de stad, schuin tegenover Caesars Palace waar we ooit Celine Dions spectaculaire voorstelling voor veel geld mochten bewonderen.

De cast:
Galileo - Will Swenson
Scaramouche - Aspen Miller
Pop - Douglas Crawford
Killer Queen - Patti Russo
Khashoggi - Rich Hebert
Britney Spears - Ty Talor
Oz - Carly Thomas

De zaal was verre van vol (later las ik dat de doordeweekse late voorstellingen voorlopig geschrapt waren). Het is ook een grote tegenstelling: een rockmusical en dat chique tequila-nippende Las Vegas-volk.
Ik deed een gokje waar de musical over zou gaan: een somber wereldbeeld waarin jonge levenslustige mensen hun dromen opzij moeten zetten voor de harde realiteit van terrorisme, angst voor de islam en aids. Met als finale het sterven van de hoofdpersoon aan de gevreesde ziekte.
Helemaal verkeerd gedacht. Het echte verhaal was namelijk…stompzinnig. Het gaat hier om een cynische scifitoekomstvisie. Het is midden 21ste eeuw. Alle muziekinstrumenten zijn op Planeet ‘Mall’ (‘winkelcentrum’, ja de musical is cynisch) verboden. Muziek komt alleen van boy- en girlbands, rechtstreeks gegenereerd uit de computers van Globalsoft, die de jeugd downloadt op hun computer. De ‘goudeerlijke’ rock-‘n-roll is uitgebannen.

Maar daar is ineens de knul Galileo, zijn achternaam is Figaro, een warrige jongen, die eruit ziet als Limahl van Kajagoogoo maar dan met zwartgeverfd haar en zo’n hippe metroseksuele uitstraling. Hij heeft last van flarden tekst, die door zijn hoofd schieten. Het publiek herkent die teksten maar al te goed, want het zijn flarden van rockclassics. Het is duidelijk: echte rock-‘n-roll laat zich niet verjagen, het dringt zich gewoon op.
Maar de politie van Globalsoft moet deze laatste stuiptrekkingen van ‘goede muziek’ in de kiem smoren en arresteert Galileo. Ondertussen is eenzelfde vrije geest verschenen: de pittige Scaramouche. Het meisje komt rechtstreeks uit de clip van Pat Benatars Love Is A Battlefield, dezelfde goed uitgekiende slordigheid, met een lapje hier en een lapje daar.
Samen weten de helden te ontsnappen aan de greep van de gemene directrice Killer Queen, rechtstreeks gekopieerd van de Acid Queen uit Tommy. Galileo en Scaramouche sluiten zich aan bij de Bohemians, een groep voortvluchtigen die allen een liefde voor oude muziek voelen. Ze noemen zich stuk voor stuk naar grootheden van weleer: zo is er een Britney Spears (een jongen, dolle pret), een Aretha Franklin, een Michael Jackson, een Prince.
De definitieve treffer tegen de overheersing ligt in het vinden van de oude gitaar van Brian May. Met dat geluid kan kennelijk de oude rock-‘n-roll herleven en overwinnen. Het spoor leidt eerst naar Las Vegas, nota bene het Paris-casino waar we met z’n allen naar de voorstelling zitten te kijken en ten slotte naar….het huis van Elvis Presley, Graceland.

Voor Queen-songs zet ik de radio niet uit, er zijn er een paar die ik heel graag nog hoor. Daar ligt het niet aan. Maar ik was vooral verbaasd van de hypocrisie van het verhaal van We Will Rock You. Hoe kom je erop zo hoog van de toren te blazen over ‘echte’ rock-‘n-roll versus fabrieksmatige pop? En als ‘echte’ rock-‘n-roll bestaat, dan vind ik Queen daar echt niet bij horen. Ik was indertijd echt een fan van ze, maar Queen herinner ik mij als een glamrockgroep met per nieuw album een nieuwe gimmick. Eerst hardop roepen ‘nooit’ synthesizers te gebruiken en dan albums maken vol synthesizermuziek. De performance van Freddie Mercury was nog aanstelleriger dan menig travestie-act in de binnenstad van Amsterdam. Echte rockers zullen indertijd gespuugd hebben op het getrippel van Mercury.
En nu wordt dezelfde trendy muziek van Queen in deze musical tegenover foute confectiepop gezet? Zoals gezegd, de ‘helden’ Galileo en Scaramouche zijn zo weggelopen uit formulepopgroepjes als Duran Duran en Kajagoogoo en meisjessterren als Pat Benatar en Cyndi Lauper! Het dieptepunt vormde een rechtstreeks beroep van Galileo aan het publiek (het champagnadrinkende publiek, mind you) om vanaf nu de hitlijsten te ‘schonen’ van slechte muziek! Het publiek juichte en brulde. Om de volgende avond doodleuk de glittershow van Celine Dion te bezoeken.

De humor was een hoofdstuk apart, ronduit plat. Als Galileo zijn vriendinnetje Scaramouche verwijt dat ze een grote mond heeft, antwoordt zij ad rem: ‘vannacht vond je mijn grote mond juist een enorm voordeel…’ en het publiek kirde van plezier.
De opbouw is helemaal van nu: drie zinnetjes dialoog en dan (goddank) een muzikaal nummer. Alleen op het eind komt scenarioschrijver Ben Elton in de problemen. Er moet heel wat uitgelegd worden over de link tussen Queen, Elvis Presley en echte rock-‘n-roll, dus twee ongelooflijk lange gesproken scenes houden het tempo nota bene vlak voor de grote finale tegen.
De decors waren precies wat je van een scifimusical kunt verwachten: veel technologie en beeldschermen. Veel laserlichten en opstijgende rekwisieten. Het nadeel is dan meteen dat het ensemble - altijd leuk om naar te kijken - vrijwel geheel verstopt was in overheersende ruimtepakjes. Denk aan ‘Een offensief’ in Mamma Mia, maar dan bijna ALLE nummers zo. Please show some skin!
De teksten waren net als bij Mamma Mia aangepast aan het verhaal. Dat wilde dus zeggen dat bijna alle Queen-songs (Queen leefde in een internetloos tijdperk) nu aangevuld worden met termen als ‘e-mail’, ‘virtueel’ en zo verder. Killer Queen: ‘I e-mail like a baroness’, Radio Ga-Ga: ‘All we hear is Radio Ga Ga, Video Goo Goo, INTERNET KA KA’.

Blijft over…gelukkig…de muziek. Er werden heel wat goede songs van Queen opgevoerd en als je even in staat was door de buitenkant door te dringen, maakte je prachtige uitvoeringen van ‘A Kind of Magic’ en ‘Don’t Stop Me Now’ mee. Het hoogtepunt was voor de bijrolspeler Ty Talor die een indrukwekkende ‘I Want It All’ neerzette.
De Las Vegas-versie duurt minder dan twee uur en heeft geen pauze.

05 May 2005
Reguliere voorstelling
Las Vegas
Theatre des Arts, Paris Casino
Officiële Las Vegas website

Queen, Freddie Mercury, Brian May, Ben Elton