Zodra je de zaal in stapt wordt je naar een andere wereld meegenomen. Het enorme podium wordt omlijst door houten trappen en balkonnetjes, waarachter allerlei technische mechanismen te bezichten zijn. In deze lijst hangt de kaart van Oz en daarboven een enorme mechanische draak. Als de huislichten dimmen en de musical begint, lichten de ogen op en spuwt er rook uit de neusgaten van de draak. Mijn hart begint sneller te kloppen en tot het eind van de show zit ik op het puntje van mijn stoel.
Al op zeer jonge leeftijd had ik een band met de film The Wizard of Oz (1939). Ik heb het tientallen keren gezien en was telkens doodsbang voor de boze heks van het westen. Toen ik het voor het eerst zag werd het op een kinderpartijtje vertoond en ben, toen de beelden van de heks te eng werden, de woonkamer uitgerend.
Wicked is gebaseerd op het gelijknamige boek van Gregory Maguire, die op het ingenieuze idee kwam om de Amerikaanse mythe van Oz compleet te herzien. Zijn boek vertelt het verhaal achter de boze heks van het westen en onderzoekt haar vriendschap met de goede heks, Glinda.
Wicked is op en top spektakel. De kostuums van Susan Hilferty, het dekor van Eugene Lee en het lichtontwerp van Kenneth Posner zijn adembenemend, maar Wicked is meer dan pracht en praal. De tekst van Winnie Holzman heeft vele lagen en is erg actueel. Niet alleen geeft het een ontzettende empowerment aan meisjes, maar het zegt ook ontzettend veel over de hedendaagse wereldpolitiek, met name die van George Bush. Dit is op een zeer creatieve manier verwerkt in een verhaal over goed en kwaad. Waar de twee begrippen niet zo zwart wit blijken te zijn als het in eerste instantie wordt gepresenteerd.
De eerste donkeren noten van Stephen Schwartz zijn muziek geven direct een indicatie dat de musical meer is dan een suikerspin. De nummers zijn typisch Schwartz (Pippin, The Prince of Egypt) en in dat opzicht niet veel nieuws onder de zon. Ze liggen echter wel heel lekker in het gehoor en functioneren effectief in het verhaal. Ook zijn ze meesterlijk georkestreerd door William David Brohn, die na The Witches of Eastwick en Mary Poppins, zich als specialist aan het ontwikkelen is als het gaat om de bovennatuurlijke musical. Het orkest werd met veel verve geleidt door de jonge Stephen Oremus.
Alhoewel iedereen in topvorm is wordt de musical vooral tot bijzondere hoogten getilt door twee topprestaties van de hoofdrolspelers Idina Menzel en Kristin Chenoweth. Als zij op zijn wordt je uit je stoel getilt en begint je te zweven.
Menzel speelt Elphaba, de groene boze heks, en bezit een van de meest krachtige stemmen op Broadway. Hiermee weet ze allerlei emoties op te roepen, van kwetsbaar tot furieuze boosheid. Haar finalenummer van het eerste bedrijf tilt je letterlijk de lucht in en laat je ademloos de pauze ingaan. Deze onvergetelijke vertolking stal niet alleen mijn hart, maar ook die van de Tony Award jury. Menzel werd beloond met de prijs voor beste actrice.
Chenoweth speelt Menzel’s tegenpool. Ze vertegenwoordigd het goede, maar is goed wel zo goed? Chenoweth, die een Tony Award won voor You’re a Good Man Charlie Brown en ook voor deze rol werd genomineerd, is een komisch wonder. Ze is in bezit van een vlekkeloze timing. Ook haar stem is uniek. Ze kan er alle kanten mee op, van opera tot pop en Schwartz maakt van al deze registers dankbaar gebruik. Wicked bereikt een crescendo telkens als deze twee kanjers tegen over elkaar staan. Wat was het een voorrecht om deze pros aan het werk te zien.
De overige originele Broadway cast was verder ook top. Van Oscar en Tony winnaar Joel Grey als de tovenaar tot het ensemble, die de spastische choreografie van Wayne Cilento (Tommy, Aida) energiek uitvoeren.
In deze recensie heb ik bewust niet zo veel van het plot onthuld. Dit zou de ervaring voor anderen kunnen verpesten. Wicked is regisseurJoe Mantello zijn eerste musical en hij heeft schitterend werk afgeleverd. Het is niet alleen mijn favoriete musical van afgelopen seizoen, maar ook van aller tijden geworden. Zeker een aanrader.
Hoe goed ik Wicked ook vond, ik zal het nooit meer gaan zien. Het zal nooit meer zo perfekt zijn als deze avond en met deze originele cast. Het publiek was super enthousiast en gaf aan het eind een uitbundige, minutenlange staande ovatie (zoals alleen Amerikanen die kunnen geven), die de cast duidelijk emotioneerde. Achteraf heb ik Menzel en Chenoweth ook nog even mogen ontmoeten en hebben ze mijn programmaboekje en souvenier brochure gesigneerd. Einde van een betoverende avond!