Première Wicked: Heksenketel in Scheveningen

Wicked kent twee fantastische vrouwelijke hoofdrollen. Het is bekend dat Schwartz zijn show schreef voor Kristin Chenoweth die Glinda vertolkte, maar Idina Menzel als Elphaba groeide uit tot publiekslieveling en kaapte de Tony Award voor de neus van Chenoweth weg. In Nederland lijkt hetzelfde te gaan gebeuren: Chantal Janzen wordt in de publiciteit naar voren geschoven als grote publiekstrekker, maar Willemijn Verkaik als Elphaba krijgt aan het einde van de avond het grootste applaus. Helemaal terecht is dat overigens niet. Beide dames zijn aan elkaar gewaagd en dat is nodig. Wicked moet een spannend gevecht van twee diva’s zijn en dat is in de Nederlandse versie zeker het geval.

Verkaik bezit een door God gegeven stem, die met flinke hulp van een dosis geluidstechniek tot een orgastisch genot leidt. Haar “Ik lach om Zwaartekracht” en “’T is Nooit Goed” zijn spectaculaire vocale hoogtepunten die je de adem ontnemen en tot tranen toe kunnen roeren. Oorverdovende eindnoten leiden tot een oorverdovend applaus en dat is Verkaik gegund. Je vergeeft haar dat ze geen geweldige actrice is en het dus vooral van haar stemkwaliteiten moet hebben. In de spelscènes is ze nogal koel en gemanierd (bij elke zin lijkt er wel een bedacht gebaartje te zitten) en ze is zeker geen Elphaba die meteen je hart steelt. Maar wat een belachelijke stem…

Janzen arriveert in Wicked per blaasbel en roept: “Is het niet heerlijk mij weer te zien?” en daarna moet ze meteen een aantal noten zingen die niemand in musicalland aan haar toe durfde te vertrouwen. Maar Janzen haalt ze moeiteloos. Na deze eerste hindernis kan ze als een jong veulen de wei in met een rol die op haar lijf geschreven lijkt. De onweerstaanbaar onuitstaanbare Glinda (of Gu-Linda) bluft zich met alles wat ze in zich heeft door het leven en Janzen grijpt alle kansen om uit te pakken in een heerlijke rol. Haar “Populair” is een heerlijk staaltje zuigen en schmieren waarin ze alles kan laten zien wat ze kan.

Beide dames zijn erg gecharmeerd van Fiyero, een jonge prins die ook op Shiz arriveert. Zijn eerste nummer “Dans door de Dag” lijkt precies te beschrijven hoe hij het leven ziet. Jim Bakkum moet dit eerste nummer dansen in een beige maillot; geen gemakkelijke outfit voor de prins waar beide vrouwen voor vallen. Maar met zijn natuurlijke charme en lekkere stem komt hij een eind; al zal hij nooit een groot beweger worden. Geen groot acteur trouwens ook; de spelscènes in de tweede acte tussen Fiyero en Elphaba behoren tot de moeilijkste momenten van de avond. Maar gelukkig zingen ze daarna het prachtige “Dit Ene Moment” en ben je het snel vergeten.

Bill van Dijk is eindelijk weer in een grote musical te zien en we mogen blij zijn dat hij terug is. Zijn Tovenaar van Oz is indrukwekkend. Hij zal niet meer dan een kwartier zuivere speeltijd hebben, maar weet in zijn twee grote scènes precies de juiste toon te treffen. Het duet met Elphaba (“Weergaloos”) is zonder twijfel een hoogtepunt in de show. De boog die hij speltechnisch weet te maken van boze alwetende tot verslagen man is ontroerend en oprecht.

Alles behalve oprecht is Madam Akaber, het Hoofd van de school en later persvoorlichtster van de Tovenaar. Pamela Teves speelt haar als een hysterische Cruella de Ville en maakt er een verrukkelijk takkenwijf van. Getooid met idioot haar en jurken die zelfs Karin Bloemen moeten doen blozen, is ze een heerlijke karikaturale slechterik. Verdere bijrollen zijn er voor Christianne de Bruijn als Nessa Rose (een rol die helaas wat onderbelicht blijft: de Bruijn’s vertolking maakt nieuwsgierig naar meer), Niels Jacobs als Munchkin Moq (ontroerend onbeholpen) en Jochem Feste Roozemond als Professor Dillamond (ook al een rol waar je meer van zou willen zien).

Het ensemble zingt en danst op buitengewoon hoog niveau. Er moet keihard gewerkt zijn aan de strakke en spannende choreografieën van Wayne Cilento. Er blinkt niemand echt uit, maar dat is in dit geval een pluspunt. Er staat een hecht gezelschap op het podium dat moeiteloos lijkt te veranderen van schoolkinderen naar burgers van Smaragdstad naar apen van de Tovenaar. Ze doen zeker niet onder voor hun collega’s op Broadway en West End.

Martine Bijl zorgde voor een sappige vertaling met een aantal mooie vondsten. Soms is ze wat plat (“klereklus”, “takkenwijf” “slacht haar af”), maar vaak weet ze mooie Nederlandse alternatieven te vinden voor de geestige teksten van Schwartz (“Goed Bezig”, de Ozdorp Disco en de Gooise —r in “Populair”).

Wicked is een ijzersterke voorstelling die hopelijk door heel veel mensen gezien gaat worden de komende maanden. Het zijn zware tijden voor de musicalproducenten, maar Stage Entertainment tovert hier de sterkste importvoorstelling aller tijden uit de hoge hoed. En die kwaliteit wordt hopelijk beloond. Niet te missen!