Willkommen
De musical heeft zijn oorsprong al in de jaren ‘60 maar is misschien wel actueler dan ooit. Het verhaal vertelt over een aantal inwoners van Berlijn die aan de vooravond staan van grote politieke veranderingen. Sinds 11 september 2001 heerst er ook in onze maatschappij een onrustig gevoel terwijl wij, net als de hoofdrolspelers, ook stiekem verlangen naar burgerlijkheid en ‘lekker gewoon doen’. Wanneer de invloed van de nazi’s steeds beklemmender wordt, lossen de bezoekers van de Kit Kat Club dit op door volop van het leven te genieten en elke realiteitszin overboord te gooien.
De voorstelling wordt gedragen door een relatief kleine cast. Met name in de eerste akte krijgen ze de ruimte om het publiek in te laten leven met de verschillende achtergronden.
Zo zijn er Anne-Wil Blankers en Wim van Rooij als de Duitse Fraulein Schneider en de Joodse Herr Schultz. Als ze verliefd worden en willen gaan trouwen, moet er een keuze gemaakt worden tussen haar veilige thuishaven of een duik met hem in het onbekende. Met hun ingetogen acteerspel zetten ze de meest natuurgetrouwe karakters neer waardoor de climax voor de pauze voor een nog groter schrikeffect zorgt.
De meest surrealistische rol sinds jaren wordt vrijwel perfect uitgevoerd door Ara Halici. Zijn spel en mimiek deed regelmatig denken aan Marilyn Manson. Gelukkig kan dit als een groter compliment worden opgevat dan je misschien verwacht. Net als de Amerikaanse artiest weet Ara een typische sfeer te cre�ren die je onder je huid gaat zitten als je er voor open staat. Maar ook zijn dans is erg goed zoals te zien is in het nummer ‘Money’ waar in elke beweging details zijn aangebracht. In ‘Merrily we Roll Along’ heeft Ara al laten zien wat hij kan en won daarvoor een Johnny Kraaykamp Musicalawards. Dit niveau heeft hij vanavond eenvoudig weten te evenaren.
Mein Herr
Het laatste duo is Sally Bowles en Clifford Bradshaw dat gespeeld wordt door Pia Douwes en Chris Tates. Op het karakter Clifford is weinig aan te merken. Deze Amerikaanse schrijver die aan de zijlijn de politieke bewegingen gadeslaat, wordt vrij neutraal gehouden. Dat geeft Chris weinig kans om eruit te springen waardoor juist wel de spotlight meer op Pia gezet kan worden. Voor het eerst sinds Elisabeth zien we Pia weer in een onbevangen rol, met name in de eerste akte. Als het verhaal in de tweede akte intenser wordt, neemt ook de passie van ‘Sally Bowles’ toe en kan Pia Douwes weer volop stralen in bijvoorbeeld het nummer ‘Cabaret’.
Groot compliment voor het ensemble. In de meeste musicals worden drie disciplines van castleden verwacht: zang, dans en acteren. Voor Cabaret komt hier nog een vierde discipline bij, want het ensemble is niet alleen het personeel van de ‘Klub’, zij is ook het orkest. Door de subtiele overgangen tussen spel en muziek momenten zou je bijna vergeten dat je steeds naar dezelfde groep mensen zit te kijken. Leuk detail is ook dat het orkest niet beperkt blijft tot de orkestbak, maar dat zij van het hele podium gebruik maken.
Het verhaal van Cabaret is duidelijk opgebouwd in twee delen. De eerste akte is wervelend, vrolijk en wordt echt gebruikt om karakters uit te diepen, met als hoogtepunt de laatste scdne voor de pauze. Die verwacht je eigenlijk niet omdat hij haaks staat op wat je het uur daarvoor hebt gezien. Maar het is wel dd scdne die de toon zet voor de tweede akte. Deze is meer confronterend en staat voor dramatische gebeurtenissen. Een van de weinig kritische punten is dan ook dat de musical een open einde heeft dat erg abrupt komt in vergelijking met de rustige eerste akte. Het lijkt wel of de karakters gekozen hadden voor de weg met de minste weerstand. Een realistische keuze, dat wel, maar juist door het surrealisme van de Kit Kat Klub, lijkt het einde zo tegenstrijdig.
Wat zou u doen?
Cabaret is een musical die balanceert tussen artistiek en ordinair. Maar door het consequent doorvoeren van dezelfde stijlkeuzes wordt het niveau van platte onderbroekenlol overstegen. De scenes zijn recht toe recht aan en draaien niet om zaken heen, ook op seksueel gebied niet. Of de balans ook voor jou doorslaat naar de artistieke kant zal een persoonlijke keuze zijn die wordt bepaald door jouw waarden en normen.
Wat wel gezegd kan worden is dat we misschien sinds september 2001 allemaal in ‘een Kit Kat Klub’ leven want we willen toch allemaal onze zorgen achter gesloten deuren laten. Maar voor de komende 6 maanden is een bezoek aan de echte Kit Kat Klub in theater Carre wellicht de beste manier om je zorgen even achter je te laten.
