Naast The Producers en Mary Poppins was Andrew Lloyd Webber’s nieuwste geesteskind The Woman In White op 15 september de eerste grote premiere dit najaar op London’s West End. De produktie van Les Miserables die al sinds 1985 het Palace bevolkte moest wijken naar het verderop gelegen Queens Theatre aan Shaftesbury Avenue, om na een grondige renovatie plaats te maken voor de nieuwe Webber.
Andrew Lloyd Webber is zonder enige twijfel de meest succesvolle musicalcomponist van de laatste decennia en heeft met werken als Joseph, Starlight Express, Cats, Jeeves, Aspects Of Love, The Phantom Of The Opera, Sunset Boulevard en Evita, zijn onmiskenbare stempel op het hedendaagse muziektheater gedrukt.
Zijn laatste twee producties Whistle Down The Wind (in samenwerking met Jim Steinman) en The Beautiful Game (met Ben Elton) waren echter minder succesvol dan veel van zijn voorgangers.
De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen voor zijn nieuwste musical in samenwerking met de Amerikaanse tekstschrijver David Zippel (City Of Angels, Mulan), onder regie van Trevor Nunn (ook niet de minste naam in het rijtje) en de veelvuldig onderscheiden ontwerper William Dudley. The Woman In White is gebaseerd op de gelijknamige Victoriaanse roman van Wilkie Collins en een kort verhaal van Charles Dickens The Signal Man en voor het toneel bewerkt door Charlotte Jones.
De recensies na de premiere waren gemengd maar toch overwegend positief te noemen. Maar in de laatste jaren waarin de theaters huis bieden aan “greatest hits musicals” die zo onderhand niet meer te tellen zijn, of bewerkingen van al bestaande films (The Producers en Mary Poppins) getuigt het toch wel van lef en durf om een compleet nieuwe en originele musical prominent op West End te programmeren. Ik mag dan ook hopen dat The Woman In White nog lange tijd door het Palace Theatre zal dwalen. En met de Broadway Premiere in het verschiet (November 2005) lijkt Andrew Lloyd Webber wederom en terecht een grote hit in handen te hebben.
Het verhaal van The Woman In White zit vrij complex in elkaar en pas aan het eind wordt het geheim wat deze vrouw Anne Catherick (Angela Christian) al jaren met zich meedraagt onthult. Marian Halcombe (Maria Friedman) en haar halfzuster Laura Fairlie (Jill Paice) wonen op landgoed Limmeridge House samen met hun oom Mr Fairlie (Edward Petherbridge) Gedurende de zomer worden ze in tekenen en schilderen onderwezen door de aantrekkelijke Walter Hartright (Martin Crewes) die op weg naar Limmeridge House strandt op het plaatselijke treinstation en een bizarre ontmoeting heeft met een mysterieuze witte verschijning die hem haar geheim wil onthullen. Gedurende de musical zien we hoe de relatie zich ontwikkelt tussen Walter, Marian en Laura en zich allerlei intriges ontspinnen waarbij Sir Percival Glyde (Oliver Darly), de aristocraat aan wie Laura op jonge leeftijd is uitgehuwelijkt, een grote rol speelt, alsmede Graaf Fosco (Michael Crawford), een extravagante Italiaan die zich op zijn reizen omgeeft door muizen, ratten en vogels.
The Woman In White is een grotendeels doorgecomponeerde musical waarbij verschillende thema’s telkens terugkeren. Ik ken al het werk van Andrew Lloyd Webber maar The Woman In White is toch erg vernieuwend en weer een stap voorwaarts. En hoewel je fragmenten uit zijn eerder werk meent te herkennen, kenmerkt dat misschien de ware meester. Muziek die zo vertrouwd klinkt, onder de huid kruipt en je direct kippenvel van top tot teen bezorgd.
Ik heb in de laatste jaren zelden een musical gezien die zoveel indruk heeft gemaakt. En dat niet op enkele momenten, maar gedurende de hele voorstelling al vanaf het eerste moment dat het orkest aanzwelt als Walter Hartright voor het eerst de mysterieuze vrouw in het wit ontmoet. In het prachtige liefdesduet “I Believe My Heart”, de ontluikende gevoelens in “Trying Not To Notice”, of in ensemblenummers als “The Holly And The Ivy” en “Lammastide”.
De cast van The Woman In White is in één woord subliem. Michael Crawford in zijn eerste rol sinds 18 jaar op West End sinds The Phantom als Count Fosco is zonder meer briljant. Niet alleen in de showstopper “You Can Get Away With Anything” waarin een andere hoofdrol is weggelegd voor zijn rat, maar ook in de verleidingsscene met Marian Halcombe of in zijn eerste nummer “A Gift For Living Well” laat hij eens te meer zien dat hij naast een geweldige stem een perfect gevoel voor timing heeft in de manier waarop hij het publiek om z’n vingers windt. Kleine beweginkjes, rake opmerkingen. Maria Friedman als de getergde Marian Halcombe speelt niet alleen adembenemend maar zingt op een dergelijk oprechte manier die ik nog maar zelden zo op het toneel heb gezien. De emoties die zij weet over te brengen zijn zo echt en bij haar vertolking van “All For Laura” zit je ademloos gevangen in haar verdriet en wilskracht. Angela Christian als Anne Catherick is een revelatie. Je voelt in haar zang en spel de wanhoop van het geheim wat ze met zich meedraagt, Jill Paice als Laura Fairlie is briljant, vooral in de huwelijksscene voel je de kou en wanhoop als ze als bevroren op het toneel staat en beseft hoe ze haar ongeluk tegemoetziet. Walter Hartright wordt gespeeld door Martin Crewes, een ontdekking, niet alleen een mooie jongen en een geweldige stem, maar hij weet zijn karakter steeds verder uit te bouwen en hem meer diepte en emotie mee te geven. En zijn met tranen gevulde ogen bij “Evermore Without You”. Phew !
Het ensemble heeft in deze voorstelling te weinig te doen, maar bij de scenes waarin ze wel prominent aanwezig zijn, onder andere “Lammastide” en “Lost Souls”, bekruipt je het gevoel dat ieder van hen een hoofdrol verdient.
Zoals ik zei ben ik de laatste jaren niet zo gegrepen door een theatervoorstelling. Maar al werd The Woman In White gespeeld op een leeg toneel, de muziek is het hart van deze voorstelling, overtuigend en met veel liefde en passie gemaakt.
William Dudley heeft voor deze voorstelling het ontwerp gemaakt. En ook dit getuigt van visie en durf. Bij een stuk wat speelt in de Victoriaanse tijd verwacht je grote en spectaculaire sets als bijvoorbeeld in Sunset Boulevard of The Phantom. In plaats daarvan komt The Woman In White tot leven middels schitterende high tech projecties op 2 grote toneelhoge cirkels die onafhankelijk van elkaar kunnen bewegen en ofwel het toneelbeeld kunnen afsluiten of als achtergrond kunnen functioneren. Dit alles wordt gecombineerd met een draaischijf en door deze techniek is het bijzonder eenvoudig om binnen een enkele seconde het toneelbeeld te wisselen.
Bij de huwelijksscene “The Holly And The Ivy” bijvoorbeeld beweegt de draaischijf in tegengestelde richting tot de projecties op de schermen, waarbij je binnen een fractie van een seconde de scene vanuit een ander perspectief beleeft. Het lijkt heel simpel maar het zit zo ongelooflijk knap in elkaar. Vogelvluchtperspectieven waarbij Limmeridge House in een stralende zon ligt, de bedrukte sfeer in Blackwater House, een waterval omgeven door bossen of de bedompte en donkere straten van London. Alles is mogelijk en alles wordt ook uit de kast getrokken om het publiek mee te slepen maar zonder ook maar één moment af te leiden waarom het werkelijk draait : het verhaal, de emoties en de muziek.
