Recensie

Woman in White, The

The Woman in White is de nieuwste Andrew Lloyd Webber musical, geregisseerd door Trevor Nunn. Samen werkten ze al aan Cats, Starlight Express, Aspects of Love en Sunset Boulevard. Het resultaat is een heerlijke avond melodrama in het theater.

De show is gebaseerd op het populaire boek van Wilkie Collins uit 1860. Het plot is te ingewikkeld om hier uit de doeken te doen, dus dat ga ik ook niet proberen.

De verwachtingen van deze musical waren hoog gespannen, omdat het verhaal net als “The Phantom of the Opera” (Lloyd Webber’s grootste succes) zich afspeelt in het Victoriaanse tijdperk en een soort van spook- en liefdesverhaal is. En niet in de laatste plaats omdat de Londense economie hard nieuwe musical hits nodig heeft.

Toen de musical in premiere ging waren de reacties van critici erg verdeelt, maar daar moet Lloyd Webber zo langzamerhand wel aan gewend zijn. Bij het publiek lijkt de show echter wel in de smaak te vallen, want tot nu toe trekt het volle zalen. Er zijn zelfs al plannen om het stuk volgend jaar naar Broadway te brengen, dat is een hele tijd geleden voor Lloyd Webber, ooit de koning van ‘the great white way’. Nu loopt alleen zijn “Phantom” daar nog.

Zelf vond ik Woman niet tot Lloyd Webber’s beste werk horen. Het valt wat mij betreft in de middencategorie van zijn oeuvre, waartoe ik ook zijn recentere werk als “Sunset Boulevard” en “Whistle Down the Wind” toe reken.

Zoals de meeste Lloyd Webber musicals is deze doorgecomponeerd en zijn de liedteksten niet heel bijzonder. Wel dienen ze het stuk op een vakkundige manier en zijn ze komischer dan gewoonlijk. Dit komt omdat ze zijn geschreven door David Zippel, die een Tony award won voor zijn hilarische liedteksten voor City of Angels, wat een persiflage was op de klassieke Hollywood detective films.

Verassend is de muziek niet voor een beetje Lloyd Webber kenner. Wel zitten er weer enkele melodieen tussen die in je hoofd blijven hangen of je dit wil of niet. Ze zouden echter effectiever zijn als ze niet ook nog eens onder banale ‘recitativo’ zouden worden gebruikt. Het noemen waard zijn de ballads “I Believe My Heart” (het liefdesduet), “All for Laura” en “Evermore Without You”.
Verder experimenteert de componist met wat atonale muziek voor het titelkarakter (krachtig gespeeld door Angela Christian) en scoort hij het meest met 2 komische nummers, “A Gift for Living Well” en “You Can Get Away with Anything”, die meesterlijk door Michael Crawford worden gebracht.

Crawford speelt de relatief kleine rol van de kwaadwillige Count Fosco. Verborgen achter een hele berg makeup is hij haast niet te herkennen. Blijkbaar presteert hij het best achter een masker, want hij steelt elke scene waarin hij voorkomt. Dit is zijn beste rol sinds “Phantom” en dus een heuse comeback.

De hoofdrol van het stuk wordt echter door Maria Friedman (winnaar van 3 Olivier awards) vertolkt. Zij speelt de levenslustige maar minder bedeelde helft van de twee zussen waar het hele verhaal om draait. Friedman is altijd goed en ook hier is ze indrukwekkend als het kloppend hart van het stuk. Ze weet vele lagen te vinden in een op papier eendimensionaal karakter.

De andere zus, de klassieke ‘damsel in distress’, wordt mooi gespeeld en gezongen door Jill Paice. Het is echter niet een heel interessante rol. Dit is een verhaal waar veel van de namen de eendimensionaliteit van het personage gelijk karakteriseren. Paice haar karakter heet bijvoorbeeld Laura ‘Fairlie’ (Ze is ‘fair’, get it!) en de rots in de branding, om wie de zussen vechten, heet Walter ‘Hartright’. Zou hij zijn hart misschien op de juiste plaats hebben? Walter is een kunstenaar en ook geen bijster interessante rol. Hij fungeert hoofdzakelijk als een liefdesobject en hier weet de mooie Martin Crewes wel raad mee. Hij heeft een prettig timbre, die vooral in de diepte heel mooi klinkt. Uiterst geschikt voor de vele ballads die hij moet zingen.

De echte schurk van het verhaal is Sir Percival Glyde. Hij is een en al slecht, slijmerig en martelt alle vrouwen in het stuk. Deze rol is prima weggelegd voor de lange, blonde en klassiek geschoolde Oliver Darley. Verder staat er een redelijk groot ensemble op het toneel, maar deze heeft niet erg veel te doen.

Misschien wel het meest besproken onderdeel van Woman, zoals zo vaak bij een Lloyd Webber show, is het dekor van William Dudley. Deze bestaat voornamelijk uit een draaitafel en een bewegende cyclorama, waarop geprojecteerd wordt. Dit is een zeer gewaagde vormgeving van een Victoriaans stuk. Het werkte helaas niet helemaal voor mij, omdat de beelden computer graphics waren zoals in een computerspel. Als ze echte beelden waren of in elk geval realistischer eruit zagen dan had ik het geweldig gevonden. Heel wat mensen om mij heen trokken de constant bewegende beelden echter sowieso niet en werden een beetje misselijk.

Liefhebbers van doorcomponeerde musials als Les Miserables en The Phantom of the Opera zullen bij deze voorstelling zeker aan hun trekken komen.

16 December 2004
Reguliere voorstelling
London
Palace Theatre
Officiële Website

Andrew Lloyd Webber, Maria Friedman, Michael Crawford