Er heerst een watertekort. Daarom heeft het lokale bestuur besloten tot vergaande waterbesparingsmaatregelen: iedereen die wil plassen, moet daarvoor betalen. En niet zo weinig ook, waardoor er al snel protesten uitbreken. Wie niet kan of wil betalen wordt verbannen naar Zeikstad. Dit bizarre uitgangspunt is de start van een knotsgek verhaal, dat uiteindelijk een serieuzere ondertoon blijkt te hebben.
Waar je bij dit onderwerp al snel zou verzanden in een heel arsenaal van poep- en piesgrappen - en ja, die zijn er ook - blijft het verhaal vanaf het begin spannend. Er wordt een bonte verzameling personages tentoongespreid, te beginnen met Agent Knuppel, gespeeld door Richard (het programmaboekje vermeldt geen achternamen). Hij neemt de toeschouwer mee en legt in het kort uit wat er gaande is. Hij wordt bijgestaan door Kleine Eefje (gespeeld door Mireile). En al zou je het niet zeggen, Eefje is voor haar leeftijd al behoorlijk pienter. Door Agent Knuppel steeds te bombarderen met lastige vragen en filosofische observaties, weet ze het Knuppel soms behoorlijk moeilijk te maken. Zij is tegelijk de stem van alles wat het publiek zich afvraagt. Want is het niet een beetje een vreemd uitgangspunt voor een musical? En bestaat Zeikstad eigenlijk wel, of is het meer een metafysische plaats? Hebben aan het einde nou de goeien gewonnen of toch niet? Het maakt dat je vanaf het eerste moment mee gaat in het bizarre gegeven. Plasbelasting is in de wereld van Urinetown doodnormaal.
In 2009 zagen we al een prachtige Mlab-productie van deze voorstelling. Destijds met Jamai Loman, René van Kooten en Noortje Herlaar. Nou is vergelijken natuurlijk een beetje flauw, maar de productie van Stichting Mét houdt zich heel goed staande. Mede door het sterke ensemble, dat vooral in de pauzefinale schittert in eindeloze achtervolgingen, terwijl de zang prima blijft. Je weet als publiek niet waar je moet kijken en zelfs de grootste chagerijn zal hier moeten glimlachen. In de cast valt vooral Merle op. Merle speelt Lot Kleinhart, de naieve dochter van bad-guy Reinhard W. Kleinhart. Haar duet met de held van het verhaal Bobby (gespeeld door Alexander) is een hoogtepunt in de voorstelling. En ook in de tweede akte doet ze Noortje Herlaar vergeten.
In de vormgeving wordt slim gebruik gemaakt van draaibare hekken met een dekzeil. Het beeld past goed bij het donkere karakter van Zeikstad en de zeilen geven veel mogelijkheden om zonder veel gedoe te switchen van locatie. De changementen zijn dan ook regelmatig een plezier om naar te kijken.
Niet alles pakt in deze voorstelling even goed uit. Zo zijn niet alle nummers even goed te verstaan. Dat is jammer, want daardoor gaan een aantal mooie vondsten van vertaler Jurrian van Dongen verloren. De geluidstechniek helpt hier niet bij, het eerste kwartier was het allemaal erg hard en ging er regelmatig een microfoon te laat open. Maar dat hoort misschien ook een beetje bij een eerste voorstelling.
Urinetown is meer dan een platte komedie waarin de goeien goed zijn en de slechten fout. Kleinhart heeft zichzelf schandelijk verrijkt, maar het watertekort hield hij onder controle. Aan het einde winnen de “goeien” en lijkt er een betere wereld te ontstaan. Toch blijken de mogelijkheden niet eindeloos. En zo is de conclusie van de avond dat nuance misschien wel het beste antwoord is, ook buiten Zeikstad.
Urinetown is vrijdag, zaterdag en zondag nog te zien in Schouwburg De Meerse in Hoofddorp.